028 - Why have i done this?

Ik negeer alle commentaar wat Liam zegt. Het kan me niet schelen wat hij denkt of voelt. Of misschien wel? Nee Niall, het kan je niets schelen. Het is jou leven. Daar hoeft hij geen commentaar op te geven. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem naar de televisie lopen. Hij mompelt een beetje en drukt hem vervolgens uit. Hij strompelt naar zijn bed toe en duikt net als een duiker zijn bed in. Het is nu doodstil in de kamer. Liam is opgehouden met commentaar geven, en ik kijk naar buiten. Ik hoor nu iemand op de gang lopen, nee niet lopen maar stampen. Hard stampen. De deur gaat met een klap open. Nog net gaat de deur er niet uit. Er komt een boze man naar Liam gestrompeld. Ik geloof dat het zijn vader is. Zelfde ogen en dezelfde neus. Ik zie aan Liam’s gezicht dat hij angstig is. Aan de man zijn gezicht te zien is hij zeker niet blij. Hij pakt Liam’s nek, en geeft hem een klap in zijn gezicht. Ik kijk vrezend toe. Wat is dit? Mijn ogen puilen bijna eruit. Hoe kan die man dat doen? Je eigen kind slaan. De man verkoopt Liam nog een klap in zijn gezicht. Ik word nu boos. Hoe kan hij zoiets doen. Ik druk op het knopje waar een zuster opstaat. De man kijkt mij boos aan. De zuster komt met drie mannen tevoorschijn. De drie mannen pakken de vader van Liam stevig beet. Hij kan nu niet meer weg. Mijn woedde begint op te borrelen. Met al mijn moed zeg ik: ‘Als je dit nog een keer doet, ik bel de politie.’
De boze man kan nog net vanuit de gang schreeuwen. ‘Let jij maar op je woorden.’
Ik loop naar Liam’s bed. Ik op de stoel zitten die naast het bed staat. Ik kijk bezorgt naar hem. De zuster komt rennend naar Liam toe. Hij zakt rustig weg in zijn dekens.

Met een bezorgde gezicht kijk in naar Liam die een beetje bijkomt. Zijn ogen hebben moeite om open te gaan. Paar seconde later schieten zijn ogen wijd open .Hij kijkt mij een paar seconden aan en zijn gezicht verandert niet in een pijnlijke gezicht, maar in een boze gezicht.
Ik kijk geschrokken naar Liam. Wat heb ik mis gedaan? Hij draait zich om en gromt iets wat ik niet versta.
Ik loop naar de andere kant van Liam waar hij ligt. Ik zie dat hij weer in slaap gevallen is.
Ik zucht. Ik loop naar mijn eigen bed toe en ga er meteen op liggen. Ik had hem het eerder moeten vertellen dat ik wel iets gedaan had. Dit doe ik bijna nooit. Ik weet niet hoezo ik het gedaan heb. Ver in mijn gedachten, zie ik dat het al 6 uur ’s ochtends is op de klok. Ik heb vandaag alleen maar dutjes gedaan en helemaal niet geslapen. Als ik thuis ben, ga ik gelijk naar mijn bed toe. De zuster komt binnen met eten en drinken. Ze kijkt naar Liam. ‘Slaapt hij nog?’ Ik knik. De zuster loopt naar hem toe en kijkt naar zijn gezicht. ‘Het is wel een stuk beter geworden. Alleen zijn nek is nog steeds rood.’ Ik knik. Als er eten is, maakt me niks uit wat iemand verteld. Ik moet gewoon eten. De zuster pakt het bordje en geef het aan me. ‘Thanks.’ Zeg ik zachtjes. Ze wijst naar de flesjes die op het karretje staan. Ik wijs naar de melk. Melk is mijn lievelings drinken in de ochtend. Dus daar hoef ik dus niet uit te kiezen.
De zuster pakt ook het bordje van Liam en zet het neer met een flesje melk. ‘Als hij wakker word.’ Ze knipoogt naar me en loopt met het karretje en de overige flesjes naar de deur. ‘En ohja Niall Horan, je moet vandaag naar huis.’ Ik knik en neem een hap van mijn broodje kaas.
Nu heb ik minder zin om naar huis te gaan. Er is teveel gebeurd deze dag. Ik wil gewoon bij Liam blijven en hem ondersteuning aanbieden.