~Hoofdstuk 2~

Ik loop door de trein heen naar de eetcoupé. Als het goed is zit Xayla daar met de tributen op me te wachten. Ja, ik had er al lang moeten zijn, maar ik kwam erachter waar ze de alcohol houden, dus daar heb ik even een tussenstop gemaakt. Wanneer ik de kamer binnenkom zie ik Xayla dan ook met een boos gezicht naar me kijken. Ik doe net alsof ik het niet zie en loop naar de lege stoel. De coupé is versierd met allemaal schilderijen van mensen uit het Capitool, bloemen en afbeeldingen van de Hongerspelen. In het midden staat een tafel met allemaal lekker eten erop. En daar heb ik wel zin in! Ik pak gelijk een muffin, want ik ben daar echt verslaafd aan geraakt.
'Jason, Melinde, dit is Emily, jullie mentor. Zij zal jullie helpen en advies geven,' legt Xayla uit. Ze kijken me aan alsof ze verwachten dat ik ze nu precies uit gaan leggen hoe ze de Spelen moeten overleven, maar in plaats van aan hun verwachtingen te doen, zeg ik gewoon 'hoi.' De starende blikken negerend neem ik een hap van mijn muffin. Mmmm, chocola. Ik zit net te genieten als Xayla haar keel schraapt. Ik kijk op en zij kijkt me streng aan, wat ik totaal negeer. 'Emily, waarom vertel je Melinde en Jason niet even hoe jij de Hongerspelen hebt gewonnen?'
Ik verslik me bijna in de muffin. Dat vroeg ze niet echt! Ze weet dronders goed dat ik nooit meer aan die verschrikkelijke tijd wil denken, laat staan erover praten. Ik kijk haar boos aan, maar zij kijkt net zo boos terug. Oké, misschien ben ik het Jason en Melinde wel verplicht. 'Goed dan.' Met tegenzin leg ik mijn muffin weg en kijk iedereen aan. 'Ik was dus gekozen als meisjestribuut voor de 60ste Hongerspelen toen ik 14 jaar was. Mijn mentor was Rade, die vorig jaar "van de trap gevallen is." Hij was een goede mentor en zei dus ook eerlijk tegen mij dat ik geen schijn van kans had om te winnen. Ik kon niet jagen en vechten, dus ik was kansloos. Maar gelukkig hadden we drie dagen om dingen te leren en die heb ik dus goed gebruikt. Ik leerde hoe je strikken moest zetten, welke bessen je kunt eten en een beetje pijl en boog schieten. Alleen was ik nog lang niet zo goed als de rest van de tributen. Toen de Spelen begonnen ben ik gelijk het bos, dat was toen de arena, in gerent en ben in een boom geklommen. De eerste dag waren er tien doden, waaronder de jongenstribuut uit ons District. Maar ik had het overleeft en was niet van plan om op te geven. Ik zette strikken, verzamelde bessen en maakte overdag een klein vuurtje voor als ik wat eten had gevangen. Zo hield ik mezelf in leven, want sponsors had ik niet echt. Ik wachtte gewoon tot iedereen elkaar had uitgemoord. Toen alleen drie Beroeps nog over waren, werd ik voorzichtiger. Ik wist dat ze op zoek waren naar mij en het duurde dan ook niet lang voor ze me hadden gevonden. Nouja, ik had hen gevonden, want ik zat al meer dan een dag met een lege maag in de boom te wachten tot ze me hadden gevonden. Toen ik ze zag, pakte ik mijn boog en wat pijlen en schoot ze neer. Natuurlijk waren ze niet op slag dood, want zo goed was ik niet. Maar ik had genoeg pijlen om ze dodelijk te verwonden. En zo won ik de Hongerspelen.'
Stilte. Niemand zei iets, ze zaten me alleen maar aan te staren. Ze zijn nu al overdonderd en ik heb ze niet eens het ergste verteld. Dat mijn moeder, zichzelf heeft vermoord, omdat ze het niet aankon om mij te zien meedoen met de Hongerspelen. Zij was de enige reden waarom ik niet opgaf, want mijn vader is onder een boom gekomen en ik heb geen broertjes en zusjes. Zoals ik had verwacht, is het Xayla die de stilte verbreekt. 'Dat heb je goed gedaan, lieverd! Zelfs degene die geen hoop meer hebben, kunnen overleven!' 'Waar slaat dat op! Hoezo geen hoop! Hoop is het enige wat ik had, dat is hetgeen wat mij al die tijd heeft geholpen, terwijl de rest van de wereld toekeek hoe ik onschuldige mensen vermoorde! Kijk me niet zo dom aan! Je weet best wel dat jij ook wilde dat ik dood ging, alleen om dat je jouw geld op iemand anders had gezet! Jij bent net zo erg als de rest!'
Schreeuwend, vloekend en tierend loop ik de coupé uit. Ik kan dat mens niet uit staan! Achter me hoor ik haar mij nog na roepen. 'Emily, doe nou niet zo onredelijk, kom gewoon terug.' Ik smijt de deur achter me dicht en loop door de trein. Maakt niet uit waarheen. Als ik maar weg ben van haar. Ik loop een aantal coupés verder, tot ik de geur van alcohol weer ruik. Ik stop en pak een fles wodka uit de kast. Als de vloeistof door mijn lichaam heen glijdt, voel ik me gelijk weer beter. Snel neem ik nog een paar slokken en kijk uit het raam. Het duurt lang voordat het tot me doordringt wat ik zie. Dat is het Capitool. Shit, we zijn er al bijna. Met de fles in mijn hand loop ik weer terug. Het maakt niet uit dat ik zo'n hekel heb aan Xayla, maar ik moet die tributen advies geven. Dat is de enige reden waarom ik nog leef.
Terwijl ik nog een paar slokken neem, storm ik hun coupé weer binnen. 'Jongens, we zijn er bijna. Nu moeten jullie goed luisteren.' Ze kijken me aan alsof ik gestoord ben, maar dat interesseert me niet. Ik gooi de Wodka weg en ga verder. 'Als we straks uitstappen staat er een grote menigte ons op te wachten. Dit is de eerste keer dat ze jullie zien, dus jullie moeten een goede indruk maken. Melinde, aangezien jij zo jong bent moet je schattig doen. Huppel in het rond, deel luchtkusjes uit, doe alsof ongelooflijk vereerd bent om hen te zien, het maakt niet uit, als je maar een goede indruk maakt. Jason, aangezien het er nog al stom uitziet als jij in het rond gaat huppelen, doe vriendelijk. Niet te vriendelijk, maar lach en zwaai gewoon, wees zelfverzekerd, dat zal je leven redden.' Ik ben nog nauwelijks uitgepraat of de trein stopt en de deuren gaan open.