24. 'You've hurt me'

Ik liep nog geen drie minuten op straat, toen het begon te plenzen. Regen viel met bakken tegelijk uit de lucht. Uit één van de kamers van een flat kon ik romantische muziek horen. De regen veranderde in sneeuw. Het kon niet meer lijken op een scène uit een té dramatische film.
Na tien minuten lopen wist ik gelukkig weer waar ik was. Ik kon zo doorlopen naar het appartementengebouw van Taylor. Ik werd behoorlijk nerveus toen ik hem onder het afdakje zag staan, samen met James. James rookte, en Taylor wreef over zijn armen heen. Ik deed mijn jas verder dicht. Het was best wel koud. Ik berekende hoe lang uit zou duren voordat hij me zou zien. Dan had ik officieel geen tijd meer om te bedenken wat ik zou zeggen - wat ik zou doen. James zou zeggen dat ik het niet moest vertellen, maar dat kon ik hem toch niet aandoen? Taylor kwam nu aardig dichtbij, het zou nu niet lang meer duren, of ik zou de confrontatie met mijn eigen geweten aan moeten gaan.
'Ha, daar is Emma! Hé, Em, we zijn hier!', riep James. Taylor keek niet op, maar drukte zijn voet in het dunne laagje sneeuw wat op de stoep lag. Zou het het weten?
'Hoi James. Hoi Taylor', mompelde ik. Hij keek nog steeds niet op, zelfs niet toen ik naast hem kwam staan.
'Oeh', zei James, terwijl hij van mij naar Taylor keek. 'Misschien is het beter als ik vast naar binnen ga. Ik bedoel, sneeuw is niks voor mij, zie je. Ik ben niet zo'n sneeuw-mens. En zeker niet als het midden in de zomer valt. Of in de lente. Whatever. Eh, juist', zei hij. Hij keek me nog één keer aan en liep toen door de zwarte deuren het gebouw binnen.
'Taylor?', vroeg ik aarzelend. Hij schopte in de sneeuw. Ik keek omhoog. De lucht was grijs en somber.
'Waarom kwam je niet naar me toe? Waarom liep je met die gast mee? Ik was daar voor jou - ik had vrij genomen voor jou!', zei hij. Ik keek hem schuldig aan.
'Ik wilde nog even bij jou zijn, voordat ik naar Canada moest voor opnamen', vervolgde hij.
'Sorry, ik-', begon ik, maar hij liet me niet uitpraten.
'En me dan vervolgens gewoon voorbij lopen als ik naar die club ga?! Ik háát die club, maar ik ging er heen voor jóu!', zei hij, nu iets luider. 'En nog geen tien minuten later ga je met die blonde bimbojongen mee naar huis. Waarom?', vroeg hij. Hij keek over mijn schouder naar de stad. Ik probeerde oogcontact te krijgen, zodat ik hem kon laten weten dat het me echt speet, maar hij liet het niet toe.
'Taylor, ik wist niet meer wat ik deed. Hij had me een drankje gegeven, en ik was heel erg dronken. Het spijt me. Hij had zelf ook een vriendin, als dat helpt'.
'Misschien een beetje, maar het verhelpt nog lang niet alles', zei hij. Ik deed een stap naar hem toe, maar hij bleef afstand houden.
'En jij dan?', vroeg ik.
'Wat?'
'Met Selena? Hoe zit dat?'
Hij keek me aan.
'Waar héb je het over? Die roddelbladen? Selena en ik zijn vrienden, Emma, vríenden. Als ik van íemand had verwacht dat ze die verhalen niet zou geloven, was het wel van jou. Maar dat had ik dus ook mis'.
'Nee, ik - ik snapte het wel. Nou ja, ik geloofde het niet, maar je belde ook niet, en-'
'En dus besluit jij met iemand anders naar bed te gaan?', vroeg hij. Hij keek me aan. Ik schrok - ik had hem alleen nog maar vrolijk gezien de afgelopen maanden.
'Nee, dat is niet hoe het ging. Ik wilde uitgaan, even de stress en het vermoeden dat jij vreemd zou gaan vergeten'.
'En uiteindelijk was jij degene die ons vernielde', zei hij. Ik schrok weer. Wat zei hij nou?
'Wat bedoel je?'
'Ik houd van je, Emma. Ik dacht je dat wel doorhad. Ik heb nog nooit zo van iemand gehouden - afgezien van mijn familie. Het was - nou ja, dit klinkt stom - liefde op het eerste gezicht, dacht ik zo. Maar.. Je hebt me gekwetst, Em. En hard ook. Ik denk niet dat ik verder met je wil. Ik denk dat het beter is als we er een punt achter zetten. Je koffer staat op mijn bed'.
Ik keek hem verbijsterd aan.
'Nee, Taylor', smeekte ik.
'Het is niet mijn fout, Emma', zei hij. Ik slikte moeizaam. Ik mocht niet huilen, want hij had gelijk - het wás mijn fout. Niet het zijne. Hij had het volste recht om me aan de kant te zetten.
'Dan denk ik -'
'Dat je terug naar je moeder gaat', maakte Taylor mijn zin af. Ik knikte lichtjes.
Hij hield de deur voor me open, nam me - zonder iets tegen Jake en James te zeggen - mee naar de slaapkamer, drukte mijn koffer in mijn armen en liep de badkamer in. Hij sloeg met zijn vuisten op de muur, en het gebonk klonk door het hele appartement.
'Gaat het wel?', vroeg James, die in de deuropening stond.
'Uh-huh', wist ik uit te brengen, voor dat ik huilend het gebouw uit liep en een taxi naar mijn huis nam. Ik had het verpest, en goed ook.