010

Al snel zie ik de gelaatstreken van een jongen. Hij laat zich niet afschrikken door mij, hij zet voorzichtig een stapje dichterbij. 'Kon je ook niet slapen?' Hoor ik zijn stem zeggen. 'Eerlijk gezegd ben ik hier in slaap gevallen.' Antwoord ik. Hij knikt. 'Ik ben Kaï.' Zegt hij om de stilte te verbreken. 'Nymet, uit 11.' Antwoord ik. 'Ik kom uit 6.' Antwoord hij. Dan is er weer een lange stilte. 'Denk je dat die sterren echt zijn?' Vraag ik opeens. Hij komt dichterbij en ik kan zijn gezicht nu ook zien. Hij heeft donkere grote wenkbrauwen, en een nogal vierkant hoofd. Hij heeft zwart haar, en als ik het goed zie grijze ogen. Ik kijk naar mezelf en zie tot mijn schrik dat ik mijn jurk nog aan heb. Elae zou wel doodongerust zijn. Ik negeer het. Kaï kijkt omhoog. 'Nee, vast niet.' Zegt hij. 'Dat dacht ik al. Hoe oud ben je?' Vraag ik. Hij geeft een halve glimlach. '17. Jij?' Vraagt hij. '16.' Antwoord ik. 'Is.. Is dat je broer?' Vraagt Kaï. Ik weet natuurlijk meteen waar hij het over heeft. Ik geef een diepe zucht. 'Klopt.' Zeg ik droog. 'Wat erg voor je Nymet.' Zegt hij als troost. 'Bedankt.' Zeg ik boos. Ik heb totaal geen behoefte aan medelijden. 'Zeg, ik bedoel het goed. Mijn zusje is 4 jaar geleden overleden in de Honger Spelen, dus doe alsjeblieft niet zo.' Zegt hij boos. Ik kijk op. 'Sorry. Dat wist ik niet.' Zeg ik. Wat erg voor hem, ik zou het misschien nog wel erger vinden dan thuis te zitten kijken hoe je familie sterft, dan het zelf doen. 'Het is oké, ik snap je.' Zegt Kaï. Ik sta op. 'Weet je toevallig hoe laat het is?' Vraag ik. Hij kijkt op zijn horloge. '2 Uur.' 'Oké, dan ga ik maar eens omkleden.' Zeg ik en ik probeer een glimlach te geven. Opeens schiet het door mijn hoofd dat we hoogstwaarschijnlijk gefilmd worden door het Capitool en nu live op tv zijn. Ik word duizelig. 'O, oke. Ik blijf hier nog even.. Dag Nymet.' Zegt Kaï. 'Dag.' Antwoord ik en ik storm naar beneden. Ik sta op het balkon van 12 en kijk naar binnen. Er licht iemand in het bed. Het is het meisje. Ik ben haar naam vergeten. Ik loop verder naar mijn eigen kamer en loop naar binnen. Ik trek de gordijnen dicht in de wetenschap dat Kaï hier zo langs moet. Ik trek mijn jurk uit en hang hem voorzichtig op aan een van de kledingrekken. Ik neem een douche, en tegen de tijd dat ik heb uitgevonden hoe hij werkt, heb gedoucht, heb uitgevonden hoe hij uitmoet, me heb afgedroogd, erachter zien te komen hoe de kast open gaat, een pyama aangetrokken heb, en in bed lig, is het 4 uur. Ik kreun omdat ik zo moe ben en val meteen in slaap onder de zijdezachte Capitooldekens.