005.

Faith.

Lachend keek ik de blonde jongen van het vliegveld aan. 'I'm so sorry m'am!' zei hij verontschuldigend. 'I know you!' riep hij alsof hij een uitvinding gedaan had. 'You're from the airport.' Ik knikte lachend. 'You're so generous.' zei hij. Wat kon hij veel zeggen. Ik grijnsde om mijn gedachte. Ik stond op en stak mijn hand uit. 'Faith. Nice to meet you.' Hij schudde mijn hand. 'Niall Horan.' Hij glimlachte. 'It's maybe a weird question but.. Do you know someone named Anne Styles?' Hij schudde zijn hoofd. 'But I know a Harry Styles. His mom's called Anne.' Ik dacht na. Ik had ook een broer volgens mijn pleegouders. 'Where do they live?' Ik glimlachte. 'Just across the city centre to the right. Second door on your right hand.' Ik knikte. 'Thank you so much.' Ik gaf hem een bedankende knuffel en pakte mijn tas op. Ik deed maar haar goed. Ik maakte aanstalte om weg te lopen. 'Wait!' Ik draaide me om. 'Can I have your number?' Ik knikte en gaf hem mijn nummer. 'Thank you.' Ik glimlachte als reactie en liep nu wel echt weg. Ik liep de hele stad door maar mijn aandacht werd getrokken door een shirtje in de etalage van een leuk uiziende winkel. Al gauw werd dat ene shirtje zo'n 2 tassen vol. Ik had echt awesome dingen gekocht. Ik grijnsde breed. Ik liep eerst terug naar mijn hotel om de tassen weg te zetten en liep toen naar het huis dat de blonde, Ierse jongen aangewezen had.

Zenuwachtig drukte ik op de bel. Zometeen was het mijn echte familie. De mensen die me hebben gemaakt. Die me tot mijn 1e levensjaar hebben verzorgd. Waarom hadden ze me eigenlijk weg gedaan? Ik had daar totaal geen idee van. Zachtjes beet ik op mijn lip. De deur werd opengedaan en een jongen met dezelfde krullen en dezelfde ogen als ik deed open. Zijn mond viel open en zijn ogen werden waterig. 'M-Mom!' riep hij naar binnen. 'I-I think it's Faith!' Ik keek naar de grond. Dit was dus wel degelijk het goede adres. Meteen kwam er een vrouw aangesneld. 'She is.' zei een gebroken stem. Míjn moeder.