LXXVIII

Alice Potter

Verdoofd staar ik voor me uit, Marinda heeft me in de slaapzaal op mijn bed gezet. Vanaf haar eigen bed staart ze me bezorgd aan, maar dat doet me op het moment weinig. De rest van onze kamergenoten heeft ze verbannen en de kamer lijkt stiller dan ooit tevoren. Mijn ogen zijn gefixeerd op een punt op de muur en zelfs als ik vanuit mijn ooghoeken zie dat Marinda opstaat en kort daarna ook voel dat het matras naast me inzakt, blijf ik naar hetzelfde punt kijken. Ik wil niet huilen, ik mag niet huilen. Het is toch mijn eigen schuld.
‘Alice, het is beter als je erover praat,’ probeert Marinda met nieuwe moed, ze had een tijdje haar pogingen me te laten praten gestaakt. ‘Als je het me vertelt, kan ik helpen.’
Ik geef geen antwoord. Het blijft een tijdje stil tot de deur langzaam geopend wordt, waardoor het gekraak ervan de ruimte vult. Marinda draait zich om. ‘Ik had toch gezegd dat jullie weg moesten-’
Haar plotselinge stilte, wekt mijn nieuwsgierigheid, misschien is het Remus wel. Ik scheur mijn ogen van de muur om ze op de deur te richten. Teleurgesteld kijk ik naar mijn handen, die op mijn schoot liggen. Het is niet Remus in de deuropening, maar Sirius.
‘Ik heb overal gezocht,’ zucht hij.
‘Vind je het niet logisch dat we in onze eigen slaapzaal zouden zijn?’ Marinda kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Ik was niet op zoek naar jou.’
‘Hoe kom je hier eigenlijk binnen? De trap zou-’
‘Ik heb zo mijn manieren.’ Sirius grijnst. ‘Veel… ervaring, zou je kunnen zeggen.’
Sirius’ grijns en Marinda’s antwoord vervallen als ik ze onderbreek: ‘Waar is Remus?’
‘Dat kwam ik eigenlijk aan jou vragen,’ zegt Sirius langzaam. Hij kijkt me aan, zijn ogen vol medelijden. ‘Wat is er gebeurd toen we weg waren?’
Ik haal een hand door mijn haar en zucht. ‘Niet veel. Hij zei dat het verdiend was, dat hij James verraden had en dat hij alleen wilde zijn.’
Sirius trekt een moeilijk gezicht en opent zijn mond om iets te vragen, maar ik ben hem voor: ‘Waar is James?’
‘Slaapzaal, maar-’
‘Wat is er bij jullie gebeurd?’
‘James is… bezig met een diepe innerlijke strijd, maar dat maakt niet uit.’ Hij kijkt me boos aan als ik hem weer wil onderbreken. ‘We moeten Remus vinden.’
‘Maar hij zei dat hij alleen-’
‘Ach, dat joch weet niet wat hij wilt,’ bemoeit Marinda zich ermee. Ze staat op en gaat naast Sirius, tegenover me staan.
‘Als er iets is wat hij wil, is het wel bij jou zijn. Ik heb hem nog nooit zo gezien, zo…’ Sirius trekt een vies gezicht terwijl hij op zoek gaat naar het woord.
‘Verliefd,’ mompelt Marinda en Sirius knikt terwijl hij nog steeds hetzelfde gezicht trekt. Marinda rolt even met haar ogen, waarna ze zich weer op mij richt. ‘Als er iets is wat je nu moet doen-’
‘Dan is dat niet naar haar luisteren, maar naar mij.’ Sirius kijkt me weer serieus aan. ‘Je moet hem vinden. Als je hem nu alleen laat maakt hij zichzelf kapot met die rare gedachtegangen van hem, hij denkt zichzelf schuldig en voor je het weet, sta ik hier een partijtje volwassen te wezen.’
Marinda schudt haar hoofd. ‘Erg volwassen vind ik je niet en dat was trouwens wat ik ging zeggen… ongeveer.’
‘Ongeveer, ja-’
Sirius heeft gelijk en het is met weinig tegenzin dat ik de kamer met de twee kibbelende mensen verlaat, om vervolgens al mijn moed bijeen te moeten rapen op zoek te gaan.