A home.

Er viel een stilte na Edwards woorden. Ik bleef denken over de gedachte die in mijn hoofd spookte. Een andere keuze kwam niet in me op. Als mijn vader en broer werkelijk geen familie van me waren, zag ik geen reden om bij hen te blijven. Dan was er geen band, geen connectie die ons samenhield.
’Carlisle kan het je allemaal uitleggen,’ ging Edward verder toen ik niet antwoordde.
Ik begon langzaam te twijfelen. Ik kon niet zomaar weg gaan, niet nu ik niets zeker wist. Ook al wou ik het doodgraag.
’We zullen je beslissing respecteren. Welke die ook is,’ zei Bella. Ik was verrast door haar woorden, het was de eerste keer dat ze iets tegen me zei. ’Als je beslist dat je mee wilt gaan met ons… Wel we kunnen ons niets beters voorstellen. Zo niet, dan zullen we daar mee moeten leven.’
‘Ik niet,’ hoorde ik Renesmee zacht mompelen. Ze keek hoopvol op naar mij. ’Kom terug,’ smeekte ze. ’Ik kan mijn familie niet langer zo aanzien. Doe het voor Alice. Voor Jasper.’
Mijn hart brak zowat bij het horen van zijn naam. Alle gevoelens van de voorbije jaren raasden als een tijdsbom door me heen.

’Mooie auto,’ zei Renesmee vrolijk. Ze maakte haar gordel vast. ’Je weet wel voor de politie,’ legde ze uit, terwijl ik haar raar aan keek. Ik knikte kort en startte mijn auto, nog steeds onzeker over mijn beslissing. Zou alles perfect zijn zodra ik bij de Cullens aankwam?
’Ik ben zo blij dat je met ons meekomt!’ Renesmee wierp me een schuine blik toe en draaide toen de volumeknop van de radio extra hard. Ze zong zachtjes mee en tikte met haar vingers op de maat. Ik schudde lachend mijn hoofd en drukte de gaspedaal extra hard in. Op naar mijn nieuwe thuis. Ik hield van de Cullens en om één of ander gelukkig toeval leken zij ook deels van mij te houden. Waarom zou alles dan niet perfect worden?
’Ohja dat vergat ik haast te vragen,’ zei Renesemee plots. ’Ik heb je kamer alvast ingericht samen met Alice, ik hoop dat je dat niet erg vind?’ vroeg ze onzeker. ’We wisten natuurlijk niet dat we je ooit gingen vinden, maar...’
’Mijn kamer?’ Ik scheurde mijn blik los van de weg en keek naar Renesmees blozende gezicht.
’Wat dacht je dan? Dat je op de bank ging slapen?’ Ze trok een gezicht en ging toen vrolijk verder. ’Weet je eerst vond ik het niet fijn, je weet wel om te verhuizen, maar nu is het best leuk. En binnen enkele jaren kunnen we altijd terug naar Forks.’ Ze bleef doorratelen over hoe het huis eruit zag, hoe leuk het er was. Het deed me goed haar te horen vertellen. Te beseffen dat ik voor het eerst in mijn leven niet alleen een huis zou hebben, maar een echte thuis.