8. De Grote Zaal

We stapten uit de bootjes, op het vaste land. Rubeus Hagrid deed alle lantaarns uit en begeleidde ons naar de grootste deur die ik ooit gezien had. Hij ging uit zichzelf open en kwamen in een hal terecht, waarvan het plafond nog hoger zat dan de deur. Ik zag iedereen verwonderend om zich heen kijken, behalve ik. Ik keek naar Rubeus Hagrid. Hij praatte met een heks. Een heks met een streng-uitziend gezicht en een brilletje bij het puntje van haar neus. Ze zag er streng maar liefdevol uit. Rubeus Hagrid wurmde zich door de leerlingen heen, door de deuren heen, die achter hem vanzelf weer dicht gingen. De heks schraapte haar keel en iedereen was stil en keek naar haar. 'Goedenavond, kinderen', zei ze. 'Ik ben Minerva Anderling, hoofd van de afdeling Griffoendor. Jullie gaan zo door deze deuren naar de Grote Zaal...' Ze wees achter zich, naar twee goudkleurige deuren. '...en worden daar gesorteerd over de vier afdelingen: Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf en Zwadderich. Je komt in Griffoendor terecht door je moed, in Ravenklauw door je slimheih, in Huffelpuf door je beleefdheid en in Zwadderich door je sluwheid.' Ik zuchte nerveus. 'Ik ga nu even bij het schoolhoofd controleren of we naar binnen mogen. Jullie blijven hier rustig staan totdat ik terug ben', zei ze streng. Ze draaide zich om en liep weg. Zodra de deur achter haar dichtging begon het gemompel en gefluister.

'Volg mij', hoorden we ineens. Iedereen schrok. Niemand had door dat professor Anderling weer terug was. Ze draaide zich om en de gouden deuren gingen open, die uitmondden in een gigantische zaal. Er zweefden kaarsen boven vier rijen tafels, twee aan elke kant, met paden ertussen. Aan het eind van de tafels was een opstapje die de hele breedte van de kamer had. Op die verhoging stond een tafel horizontaal, terwijl de andere tafels vanuit mijn zichtspunt verticaal stonden. Achter de horizontale tafel zaten blijkbaar alle leraren, met in het midden een grotere stoel. Op die stoel zat een oude man, met zilverkleurig haar en een baard met dezelfde kleur. Hij zag er vriendelijk uit. Voor het opstapje moesten alle nieuwe leerlingen blijven staan. Ik probeerde niet naar het gemompel van de oudere leerlingen te luisteren. Professor Anderling haalde haar toverstok onder haar mantel vandaan, gaf een zwiepje ermee en er verschenen een krukje en de hoed, waar Dylan het eerder over had. Professor Anderling toverde ook een grote rol perkament tevoorschijn en stopte haar toverstok toen weer weg. Ze opende de rol. 'Als ik je naam zeg kom je naar voren', zei ze. 'Dan ga je op het krukje zitten en zet ik de Sorteerhoed op je hoofd. Die roept dan je afdeling. Word niet bang als hij tegen je begint te praten. Hij zegt wat dingen tegen je en vraagt soms je voorkeur.' Ik slikte. Wat was mijn voorkeur?

Ze noemden en ratelde namen op, in volgorde van het alfabet van de achternamen. Dylan en ik kwamen maar niet aan de beurt. We begonnen ons steeds eenzamer te voelen, omdat de groep leerlingen steeds kleiner werd. De Sorteerhoed schreeuwde de ene afdeling na de andere, totdat...

Ik weet het, cliffhanger, gemeen he? Als je wilt weten hoe het verder gaat, ga dan hoofdstuk 9 maar lezen zodra ik die geschreven en geactiveerd heb, sorry maar ik moet ook veel doen en dan ff een avondje tv kijken is voor mijn ook wel fijn, natuurlijk, nogmaals sorry