004.

Faith.

Toen ik aan was gekomen in het hotel was ik meteen gaan slapen. Ik was dan ook echt dood op van de vlucht en had heel erg last van een jetlag. Wat wil je anders als je van Amerika helemaal naar Engeland gaat? Ik was nu zo'n tien minuten wakker en had echt geen puf om mijn bed uit te komen. Uiteindelijk stond ik toch maar op omdat ik anders nooit mijn echte ouders vond. Kreunend stond ik op en liep in naar mijn koffer, die ik nog niet uitgepakt had en pakte een leuk setje. Aangezien het winter was en het hier elk moment kon gaan sneeuwen deed ik warme kleding aan. Ik bracht mijn bruine, krullende lokken in model en deed mijn muts op. Ik bekeek het resultaat en glimlachte. "Baby I was born this way. Right track baby I was born this waaaay!" Zong ik op mijn best. Ik was niet super goed maar het was ook niet slecht. Mijn biologische ouders moesten haast wel oké kunnen zingen.

Rond half 2 's middags zat ik in de starbucks met een lekkere, warme chocolademelk. Ik glimlachte tevreden. Vandaag had ik hier, in London rond gevraagd of iemand een Anne Styles kent maar helaas, kent niemand haar. Misschien waren mijn ouders wel gescheiden? En had ze weer haar eigen achternaam? Nee, vast niet. Dan wist ik dat wel. Ik zuchtte even en gooide mijn lege beker weg en stond op. Ik keek naar buiten en zag dat het licht aan het sneeuwen was. Oh tof, met mijn zoektocht. Ik rolde met mijn ogen en pakte mijn tas op. Ik liep naar buiten met mijn blik op de grond gericht. Ik botste tegen iemand aan. Ik viel op de grond en keek omhoog.