Chapter three.

Varyn Elouise Grawson

Met tranen in mijn ogen loop ik het schoolterrein af. Ik heb mezelf afgemeld en gezegd dat ik vreselijk misselijk was. Ik loog niet, want ik ben ook misselijk: misselijk van Olivia en Ashley.
Waar moet ik nu heen? Ik kan moeilijk naar huis gaan. Mijn vader zit nu al aan de drank en ik wil hem niet graag tegenkomen. Dan maar naar het park. Met vlugge passen loop ik naar het park toe. Ik ga er vaak heen. Vaak om er te denken en om te tekenen. Daar kom ik even tot rust.
Ik laat mezelf neerzakken op het gras, dat een beetje nat is. Ik haal mijn iPod uit mijn tas en prop de oortjes in mijn oren. Ik druk op 'shuffle' en een vertrouwd nummer wordt gespeeld. Eén van de muziekstukken van mijn moeder. Ik sluit mijn ogen. Wat mis ik die tijd, toen ze nog gelukkig was en uren achter de piano zat. Ze hield van muziek en componeerde ook. Vroeger had ze diverse prijzen gewonnen met haar stukken.
Maar die tijd is voorbij. Ze is er niet meer. Nooit meer zal ik haar achter de vleugel zien spelen.
De tranen stromen over mijn wangen en ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Waarom heb ik dit leven? Had ik in mijn vorige leven misschien iets verkeerd gedaan, waardoor ik nu gestraft word? Ik haat mijn leven. Wat voeg ik nou toe aan deze wereld? Iedereen zou zich zonder mij wel redden. Mijn vader zou dan beter af zijn en Ashley en Olivia zouden blij zijn dat ze mijn gezicht niet meer zien. Olivia en Ashley hebben gelijk: ik ben nutteloos en niks waard.
Een plotselinge stem laat mij opschrikken uit mijn gedachtes. De stem is warm en heeft een bezorgde ondertoon. 'Hey, gaat het wel?'