Ik volg je, waar je ook gaat.

Zuchtend ging zo onder de haperende lantaarnpaal staan. De regendruppels die uit de grauwe hemel vielen, gleden langs haar wangen naar beneden. De druppels waren koud, de zoute tranen die nu rolden waren warm. Zo warm dat het haar even een goed gevoel gaf. Heel even maar, want niet veel later had het gevoel van pijn en verdriet haar weer in zijn macht. Ze nam een grote stap en ging verder tot aan het vervallen treinstation waar heel af en toe een trein passeert. Waarom ook niet, dacht ze bij zichzelf. Niemand zal haar missen. Of dat was toch wat zij dacht. Ondertussen regende het harder en ze voelde geen koude meer op haar gezicht, enkel nog warme vloeistof. Uit de stilte kwam een luid geloei; een trein kwam eraan. Dat gebeurde niet veel.

Ze twijfelde, dat kon je zien aan haar ogen. De trein kwam dichter, veel te dicht. Ineens was de twijfel wel, haar ogen stonden vol zelfvertrouwen. Ze hief haar voeten op en ging op de rails staan. De trein kwam gevaarlijk dicht. Nog even, dacht ze. Nog even en het is voorbij. ‘Neen!’ gilde ik nog, maar het was te laat. Daar lag ze dan, dood. Ik kon het niet aanzien, mijn beste vriendin!
Waarom volgde ik haar trouwens? Omdat ik het gevoel had dat dit zou gebeuren? Omdat ik wist dat ze problemen had? Ik had haar moeten tegenhouden, nu kan ik haar alleen nog achter nagaan.

Ik haalde het zakmes dat ik van mijn broer had geleend uit de zak van mijn regenjas. Ik zette de scherpe kant tegen mijn aders en kerfde erin. Het bloed begon te stromen, maar doordat ik als verdooft was voelde ik geen pijn. Maar goed ook, dan kon ik snel weer bij haar zijn. Nog een snee, waarna nog een. Andere pols. Het werkte. Ik verslapte en dook ineen. Ik voelde het bloed lopen, voelde me leeglopen. Het laatste wat ik voelde was intens geluk want ik zou haar nooit in de steek laten, ik hield van haar. En daar ging ik, op weg naar mijn beste vriendin.