08 # Place To Stay

Ik loop door het stadje heen en kijk mijn ogen goed rond. Ik heb een baantje en een appartement nodig. Als ik geen baantje kan vinden, dan kan ik hier niet langer dan een of twee weken blijven. Mijn intresse en nieuwsgierigheid in de geheimen van dit stadje nemen per dag toe en daardoor ben ik vastbesloten mezelf hier te vestigen. Ik heb al een goede alibi, nu dus alleen nog geld en een slaapplek. De slaapplek wil ik alleen maar veranderen omdat iets me zegt dat het niet veilig is in het bos. Waarom zijn al die mensen anders vermist? Het was een lijst van wel een stuk of zes à acht mensen.

Als ik het stadje wel twee of drie keer ben doorgelopen, laat ik me hulpeloos op een bankje zakken. Nergens is er een appartement te huur. Ik heb al wel twee of drie verschillende plekken gezien met bordjes voor werk, maar een slaapplek? Niets...
'Hey, Mary was het, toch?'
Ik kijk op in een paar donker bruine ogen en voel hoe mijn hart een slag overslaat.
'Ja klopt. Tyler was het?' Zijn naam, zijn ogen, zijn warmte staat helder in mijn gedachte gegriefd, maar dat hoeft hij niet te weten.
'Jaa. Ik zag je al een paar keer voorbijlopen, dus toen je ging zitten, dacht ik van; is even vragen hoe het met je gaat', zegt hij met een blik op mijn hand.
Ik glimlach en vertel dat het wel goed zit.
'En is er een reden dat je zo vaak heen en weer loopt?'
Ik zie een nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen verschijnen.
'Ik zoek een appartement, maar er is niet veel te vinden.'
'Ik heb je een slaapplek aangeboden. Je hebt mijn huis gezien, plek genoeg', zegt hij.
Ik blijf hem even in stilte aankijken, maar schudt dan mijn hoofd.
'Nee, ik zoek wel verder.'
Ik bijt op mijn lip en kijk even van hem weg.
'Waar slaap je nu dan? Want je kan best bij ons logeren tot je een appartement hebt gevonden.'
'In het bos', antwoord ik, zonder op zijn aanbieding in te gaan.
Ik zie hoe hij zijn kaken op elkaar drukt en me met een licht geschrokken blik aankijkt.
'Het bos is niet veilig 's nachts.'
'Dat is me al verteld, maar ik red me wel', zeg ik.
In de verte zie ik een blond meisje aankomen lopen, his girlfriend. Hij twijfelt even, maar draait zich dan toch nog even om naar mij.
'Ik zal mijn moeder erover inlichten. Je kan na zeven uur binnenstappen', zegt hij. Hij glimlacht nog een keer lief en draait zich dan om naar zijn vriendin.
Ik kijk hoe de twee samen weglopen, hun vingers verstrengeld.
Aarzelend blijf ik zitten. Zal ik bij hem gaan slapen of het nog in het bos uithouden?
Om zeven uur vertrek ik met mijn ingepakte spullen richting het huis van Tyler. Nadat het besef tot me door is gedrongen, besloot ik toch daar te gaan slapen. Het is veiliger, ik kan meer te weten komen en ik ben bij Tyler in de buurt...