6

Oh god. De laatste paar dagen. Wat n hel.
Aan de ene kant had ik Liam willen vertellen dat ik Samantha niet leuk vond, maar aan de andere kant. Ik had toegegeven dat ik iemand leuk vond, dus dat zou betekenen dat ik moest gaan uitleggen wie....
Elke keer als ik liam tegenkwam had ik het willen zeggen. maar toch kon ik het niet.
En trouwens, Niall was ook geen seconde uit mijn gedachte geweest. Ik had constant aan hem gedacht én Ik was tot een conclusie gekomen.
Een pijnlijke conclusie. Eentje die ik niet had zien aankomen.Al die kriebels, dat nerveuze gestotter. het constante denken aan hem. Ik had gevoelens voor hem. én niet zo'n beetje, ik was verliefd op hem!
Sterker nog, ik had het hem ook verteld. Maar waarschijnlijk omdat hij weg was gelopen, vond hij mij niet leuk.
Ik wrijf door mijn haren en kijk om me heen. Ik ben thuis, In bradford.
Ieder van ons had een weekendje vrij gekregen. Ik had iedereen gedag gezegd, behalve Niall. Hij voelde zo afstandelijk. En trouwens, hij had mij ook niks meer gezegd.
"liefje, gaat het wel? Je bent zo afwezig."
mijn moeder komt de kamer binnen. Ik kijk haar even twijfelend aan."ehm, ja. Het gaat wel. ik ben alleen nog al moe van de laatste paar weken. We hebben nauwelijks pauze gehad."
Even knikt ze begrijpend."ah ik snap het."
Ik zucht. Ze moest eens weten.
Even zitten we nietzeggend naast elkaar.Dan gaat de bel. Bijna lijkt het alsof iemand de stilte probeert te verbreken.
"ik ga wel." zegt mijn moeder en ze verlaat de kamer.
Ik blijf alleen achter. Ik had veel om over na te denken.
ik hoor dat mijn moeder de deur openmaakt en ze begint te praten. Ik hoor stemmen, maar kan niet horen wat er gezegd word.
"zayn! Er is iemand voor je."hoor ik haar plots roepen en lichtelijk geiriteerd sta ik op.
Ik loop de trap af en probeer te herinneren of ik toevallig iemand had uitgenodigd.
Plots zie ik voor de deur een paar witte sneakers en ik voel dat mijn hart als een razende begint te kloppen.
Nee toch...
Ik loop de laatste tredes af en ik zie dat ik gelijk heb.
Naast mijn moeder staat Niall.
Onzeker lacht hij naar me.
"hey." zegt ie.
"h-hi." mompel ik en mijn moeder loopt weg, met de theedoek om haar arm.
"alles goed?" zegt de blonde jongen voor me.
Ik kijk even nietszeggend naar hem.
"ehm het spijt me van laatst. Ik had niet zo geprikkeld moeten reageren"
Ik zucht."je hoeft geen sorry te zeggen Niall."zeg ik zacht."het was ook heel raar en ik snap dat je..."
"i-ik heb nagedacht."zegt hij dan, abrupt.
ik zwijg.
"en ik realiseerde me dat...ik het helemaal niet erg vond dat je me zoende.
"sjjtt."ik leg mijn vinger op mijn mond."mn moeder."
Niall kijkt even geschrokken op."oh."
Dan praat hij verder."ik geloof dat ik...jou ook wel leuk vind."
Dat moment, het voelt alsof mijn hart uit mijn borstkas springt.
"huh wat..."
De blonde jongen doet een stap naar voren en trekt me tegen zich aan.
Als twee magneten worden onze lippen naar elkaar toe getrokken en we raken verwikkeld in een passionele zoen.
Mijn handen onderzoeken ieder hoekje van zijn lichaam, zijn perfecte lichaam.
Wat een hemels moment.
plots horen we een knal.
Geschrokken doen we beiden een stap naar achteren.
Mijn moeder staat met tranen in haar ogen naar ons te kijken en zo te zien heeft ze een bord laten vallen.
"dit is hopelijk niet wat ik denk dat het is..."