L'Escargot

Aha.
Mijn vliegreis was eindelijk afgelopen.
Ik was dus nu officieel in Frankrijk.
Ik kon niet lezen, aangezien ik een slak was, maar ik besloot voor het idee toch maar het foldertje te bekijken. Dit is wat er stond:

Ah, Frankrijk. Het oord van de romantiek en haute cuisine. Geniet volop van uw reis door het land van de liefde en koop nu een Eiffeltoren-sleutelhanger, waarbij u kans maakt op 1 avond zoveel slakken eten als u wilt bij het 10-sterren-restaurant Amoure de l'Escargot!

Natuurlijk begreep ik niets van de vreselijke tekst in dit foldertje. Ik kon immers niet lezen. Het was meer alsof de letters mij voorkwamen als een soort obscure tekeningen zonder betekenis. Het enige dat ik herkende, was de naam Amoure de l'Escargot, want dat was heel toevallig de naam van het restaurant vlak voor me. En dan bedoel ik ook heel vlak voor me. Ik werd nota bene bijna platgetrapt door mensen die het restaurant in wilden.
Ik besloot een kijkje te nemen. Wat ik overigens beter niet had kunnen doen. Binnen zaten overal mensen aan overdadig kakkerige tafeltjes. Ik glibberde ongezien een tafeltje op om het beter te kunnen zien. En ja hoor, daar waren ze! Gigantische stapels lijken. Overal om me heen dode lichamen van medeslakken die een gruwelijke dood waren gestorven. En toen!
De mensen pakten hun drietanden en begonnen de huisjes van de lijken af te trekken. Als die arme slakken al niet dood waren, waren ze dat nu wel geweest. En toen begonnen ze de lijken in hun monsterlijk grote monden te proppen! Slijk en ingewanden verdwenen in de malende poorten der ondergang!

Om eerlijk te zijn, deed dit alles me een beetje te veel aan mijn oorlogsverleden denken.

Ik herinnerde me nog vaag dat ik op de tafel flauwviel, en mede vanwege mijn post-traumatische stress-stoornis begon ik hevig te stuiptrekken.

Vanaf het menselijk oogpunt moet ik er wel hebben uitgezien als een walgelijk, slijmerig, kronkelend onderkruipsel.
Wat niet in mijn voordeel werkte.

Vaag geschreew van de dames en gevloek van de heren. Toen werd ik opgepakt door een stereotype-Franse kok die begon te zeuren over hoe ik waarschijnlijk uit de keuken ontsnapt was. In het Frans natuurlijk, maar ik begreep wel waar hij heen wilde.

Dus ik begon mijn best te doen me te gedragen als een knappe, welgemanierde slak. Om een onbegrijpelijke reden werkte dat voor geen meter.

Ik zag mezelf nog net de keuken ingedragen worden, naar een bak vol identieke, vadsige slakken. Nog net levend.

''Ik ga hier dood, of mijn naam is geen Henk.'' Dacht ik.
''Kees, ik hou van je...'' Dacht ik op een zwaar dramatische film-toon.