Untill I found you ||153|| Tom

Tom

Een tijdje zit ik voor me uit te staren op mijn bed. Op de deur van de slaapkamer wordt geklopt, waarna ik iets van 'binnen' roep. Bill loopt mijn kamer in. 'Hé, ik hoorde je niet praten, dus ik dacht, ik zal wel even gaan kijken.' Hij komt op het randje van mijn bed zitten en kijkt me aan terwijl ik knik. 'Nam ze niet op?' Ik schud mijn hoofd. 'Bel anders nog een keer.' Ik pak mijn telefoon weer steviger vast in mijn hand en druk het nummer weer in.
Na een minuut lang de kiestoon gehoord te hebben, hang ik op. 'Weer niet?' Ik schud mijn hoofd. Mijn hoofd leg ik tegen de muur achter me. 'Ik ben bezorgd Bill,' mompel ik zacht. Normaal neemt ze altijd op, zelfs al is het midden in de nacht. Bill komt naast me zitten. 'Er zal vast niks aan de hand zijn. Emily is ook in de buurt en mocht er iets zijn, zou zij mij ook bellen. Ik heb nog geen belletje gehad, dus ...'
Ik kijk kort in de identieke ogen van mijn tweelingbroer. 'Dan nog, ik wil gewoon bij haar zijn nu. Ik wil haar en ons kindje beschermen tegen alles. Ik mis gewoon het mooiste van de zwangerschap Bill.' Bill schudt zijn hoofd en kijkt me aan. 'Het mooiste is als het kindje eruit is en je het voor het eerst vasthoudt. Dát is het mooiste aan de zwangerschap en dáár zal je bij zijn Tom.'
Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. 'Ja, dat is wel zo ja, maar dan nog. Ik kan niet helpen met de kinderkamer, kan niet helpen kinderkleertjes uitzoeken en kan de rest van de echo`s niet meemaken. Ik wil het helemaal doen, van het begin tot het eind, mét middenstuk. Niet alleen maar het begin en het eind, alleen de mooie stukken.' Bill legt zijn arm om mijn schouder en trekt me tegen zich aan. Mijn hoofd leg ik op zijn schouder. 'Ik snap je broertje, ik snap je,' mompelt hij zacht.