Untill I found you ||152|| Amynthas

Snikkend laat ik me op de bank vallen en sluit mijn ogen. Mijn wang brand nog van de harde klap die ik kreeg. Ik laat me zachtjes verder zakken op de bank en schop mijn schoenen uit. Ik voel mijn mobiel trillen in mijn zak maar ik negeer het, ik heb even geen behoefte om met iemand te praten. Het beeld van net komt weer voor mijn netvlies en snel open ik mijn ogen en zucht. Die man zou nooit veranderen, hij houd er van om mensen het leven zuur te maken. 'We spreken elkaar nog wel lieve Amynthas' had hij naar me gefluistert en zijn lippen tegen mijn oor gedrukt. De rillingen kruipen weer over mijn lichaam en zuchtend heis ik mezelf weer uit de bank en loop langzaam naar boven waar ik meteen de badkamer in verdwijn en de douche alvast open draai op de juiste temperatuur. Ik trek mijn vieze kleding uit en gooi die in de wasmand en stap dan onder de douche. De warme stralen verwarmen mijn lichaam en spoelen mijn gedachten even weg. Mijn hoofd is leeg. Ik laat me zakken op de vloertegels en leg mijn hoofd tegen de muur aan. Mijn armen klem ik rond mijn al iets dikkere buik en sluit mijn ogen. Waarom kan alles niet gewoon makkelijk zijn?

Ik schrik op van iemand die me aan mijn schouders wakker tikt. Als ik mijn ogen open zie ik dat het Levi is. Glimlachend trek ik hem in mijn armen en knuffel hem stevig. 'Ik heb je gemist lieverd' fluister ik in zijn oor en druk een kus op zijn wang. Levi klemt zijn armpjes rond mijn nek en drukt zijn lippen op mijn neus waardoor ik even moet lachen. 'Zullen we straks lekker pannekoeken gaan maken?' vraag ik aan hem en meteen beginnen zijn ogen te glinsteren. Ja dus.