De strijdwagens

Ineens herinner ik me van school wat ik ben: Ik ben een atoom, en er gaan elektronen om me heen. Dat is echt gaaf, meestal gaan onze tributen in labjassen en dat soort dingen. Giohn en ik staan klaar om in de wagen te stappen. John draagt hetzelfde pak, maar dan voor een man. Hij is echt heel lelijk, als je het mij vraagt, maar daar gaat het niet om. Hij is groot en sterk, en wordt vast bij de beroeps gevraagd, zoals ik die noem. Het schijnt dat ze dat in district 11 en 12 ook doen. Ik zie dat district 1 begint te rijden. De gigantische jongen staat naast een knap meisje met een lelieblanke huid, blonde krullen, en violette ogen. Ze hebben allebei zilveren pakjes aan. Dan komt district 2, met het enge zwartharige meisje en een grote jongen, al is hij niet zo groot als de jongen uit 1. Nu moeten wij... Ik let er niet eens op wat district 2 aanheeft. Ik ben heel zenuwachtig, al die mensen! Ik denk er maar niet aan dat ik ook nog geïnterviewd word, want dat word al helemaal niets. Ik zie dat de tributen uit district 1 en 2 vrolijk zwaaien en lachen. Oké, zwaaien en lachen. Daarbij mag ik niet laten zien hoe erg ik het capitool haat. Dat hoeven de beroeps, zoals ik hen noem niet. Zij haten het capitool namelijk niet, ze willen winnen, en zijn bereid hun leven daarvoor te wagen. Eer is voor hen heel belangrijk. Nou, het zal mij wat. Ik lijd liever een gelukkig leven dan dat ik doodga voor eer, zonder dat het capitool spoedig daarna vernietigd wordt. Als het capitool nou ieder moment in zou kunnen storten, zou dat een ander verhaal zijn, maar dat is nou eenmaal niet zo.
'Wiress, schiet nou op!' sist Giohn naar me.
Hij is echt net een beroeps, hij zou zo bij hun club kunnen. Ik niet, en ik wil niet eens bij hun club. Ze zijn me te arrogant en te gemeen. Uiteindelijk moet Migra me erin trekken, voor de strijdwagen zonder mij wegrijdt. Wat zou er dan gebeuren? Ze gaan het zeker niet leuk vinden, het capitool verwacht gehoorzaamheid.
'Waarom duurde dat zo lang?' sist Giohn.
Ik zeg niets. Wat moet ik zeggen? Ik ga hem echt niet vertellen dat ik bang ben voor te veel mensen, dan gaat hij me uitlachen, of laat hij me zwak lijken bij de beroeps. Ik wil niet zwak lijken, want de zwakke tributen worden het eerst afgemaakt. Dat zien we ieder jaar maar weer. Ons district levert ook vaak zwakke tributen. Vaak halen die de eerste nacht niet eens. Af en toe sluit er eentje zich aan bij de beroeps, als technisch slaafje. Gevallen als Giohn heb je ook zelden. Zijn mentor is er een, maar verder... Nee. Er zijn natuurlijk ook winnaars die niet zo waren, zoals Beetee, die eigenlijk nobel was toen hij de arena electrocuteerde op zichzelf na. Hij bespaarde aardig wat tributen een hoop pijn.
'Zwaaien,' sist Giohn.
Waarom leest Giohn me steeds de les? Oke, hij heeft gelijk, mensen vinden me leuker als ik lach en zwaai, in de plaats van naar beneden staar en over dingen nadenk waar ik dadelijk ook nog over na kan denken. Ik zwaai een beetje en lach een beetje, maar vooral kijk ik naar het plein, waar we heen rijden. Even later komen alle strijdwagens tot stilstand. Nu kan ik alle andere tributen eens goed bekijken. Ik begin bij district 4, 1 en 2 heb ik al gezien. Duidelijk beroeps, vol arrogantie. Dan district 5. De jongen ziet er niet goed uit, alsof hij doodsbang is. Dat begrijp ik, hij zit immers in de hongerspelen. Het meisje neemt zorgvuldig iedereen op, net als ik doe. Ze is klein van stuk, net als ik, en ze heeft roodblond haar, langer dan ik. Maar volgens mij hebben alle tributen langer haar dan ik, want mijn donkere krullen komen maar tot op mijn schouders. Lang haar staat mij immers niet zo. District 6. Niets bijzonders, heb ik het idee. Ik zie wel wat ze tijdens de trainingen presteren en of ze het gevecht bij de hoorn des overvloeds overleven. Dan district 7. De jongen is niet bepaald bijzonder, als je het mij vraagt. Het meisje uit district 7 is anders. Ze heeft een vriendelijke uitstraling, maar ook een dappere. Ze is wat jonger dan ik, hooguit 14. Het lijkt alsof er iets mis is met haar ogen, maar wat dat precies is, weet ik niet. Ik vermoed dat ze blind is, nog steeds. District 8 is ook niet bijzonder. Uit district 9 de jongen, die vast bij de beroeps mag. District 10 is niet bijzonder, in hun kostuums met koeienvlekken. In district 11 het meisje, Minerva heette ze, lang, en intelligent. Ze lijkt een jaar ouder dan ik. Ze is donker, zoals veel mensen in district 11. Nou ja, veel mensen ken ik er niet uit. De meeste tributen, laat ik het zo zeggen. De tributen zien we namelijk wel ieder jaar. Het schijnt dat district 11 wat meer naar het zuiden van Panem ligt. District 3 ligt een beetje in het midden. District 12 is ook niet bepaald bijzonder. Ook nooit geweest, eigenlijk. Er zijn in alle 60 voorgaande spelen maar twee winnaars geweest daar, een vrouw die nu bejaard is en ieder jaar dood kan gaan, en een man die ieder jaar dronken is. Dan richt ik me eindelijk weer op president Snow, die aan zijn toespraak begint.
'Welkom, welkom, tributen! Wij begroeten jullie! We bewonderen jullie moed en wijsheid en we wensen jullie succes in de 61e hongerspelen. En mogen de kansen immer in uw voordeel zijn!'
Ik luister eigenlijk niet helemaal, want hij zegt ieder jaar toch hetzelfde. De meeste tributen zijn niet dapper. Of ik dapper ben, daar zal ik geen oordeel over brengen. De dapperste tributen winnen meestal ook niet. Nee, de arrogantste, gemeenste en getraindste tributen winnen meestal, op wat uitzonderingen na. Dan rijden de strijdwagens weg. Ik haal opgelucht adem, ik vind het niet leuk hier. Als we uit de wagen stappen, komt onze districtsbegeleidster, Lola Harttrip aanrennen.
'Giohn, dat ging goed! Wiress, je moet wat vrolijker zijn. Niemand sponsort een chagrijnig kind als jij!'
Ik zucht. Ik ben niet chagrijnig, ik ben verlegen, maar ik heb geen zin om dat uit te gaan leggen. Ik wil nog even met Beetee praten en dan gaan slapen. Lola Harttrip om me heen hoef ik er nu even niet bij.
'Jullie kunnen naar jullie appartement,' zegt Lola, 'Ik wijs jullie de weg!'
We volgen Lola. Ik zeg niets, maar dat is niet zo vreemd. Ik haat Lola Harttrip. Ik haat haar mijn hele leven al, en dat is nu alleen maar erger geworden.