(10) Noooo!!!

Zou ik de taxi afbellen? Misschien moest ik nog even wachten, misschien was het beter als Sarah met me meeging, alleen al wetende dat ze in de buurt was zou morele steun zijn.. Nee.
Ik wou mezelf slaan, maar dat staat zo dom, zelf al ben je alleen thuis. Ik moest nu niet terugkrabbelen. Vlak voordat de Taxi aankwam, moest ik naar de wc. Mijn ontbijt vloog eruit. NIet omdat ik ziek was, zenuwen deden me de das om. Normaal was ik niet zo gevoelig, maar om een of andere reden had mijn lichaam ook door dat dit ... een belangrijk moment zou zijn voor mij, en eigenlijk ook voor mijn toekomst. Ik plensde wat water in mijn gezicht -nog een geluk dat Bills make-up waterproof is- en ging met een opgegeven hoofd naar de taxi.
De rit naar Loitische was niet zo heel lang, het lag niet ver van maagdeburg, wat ik aan 1 kant gezien een voordeel vond. Ik had amper tijd om terug te krabbelen. andere kant van de medaille; ik had amper tijd om me voor te bereiden op wat ik nu precies zou gaan zeggen. Ik kon toch moeilijk aankloppen en zeggen; "Hallo, ik ben je dochter. Ik weet wel dat je er alles aan hebt gedaan zodat je me niet kon vinden, hoor, maar ik ben zo'n irritant gevalletje met nog irritantere vrienden." Jah, dat zou heel goed staan. ik zag een bankje en zette me daar even op neer. toen ik keek hoe laat het was, bleek dat alweer een half uur voorbij was gegaan terwijl ik hier het bange schaap zat uit te hangen.
Ik wou dat ik een stressball mee had, niet dat het echt zou helpen.. maar misschien zou ik denken dat het hielp. Ik stond op. Ik ging dit doen. Ik kon dit aan. Zo erg kon het allemaal niet gaan, toch? Wat had ik te verliezen? inderdaad, niets? Mijn eigenwaarde, ja, maar mijn ego kon wel tegen een deukje. Hoop ik.
Ik klopte aan, ik had geluk, het was een vrouw die opendeed. ik raapte mijn moed bijeen. Ik had het gevoel haar ergens van te kennen, maar dat gevoel duwde ik weg. Ik glimlachte, hopelijk niet te bibberig.