003.

“what did you tell him?” vraagt een getinte jongen die ongeïnteresseerd tegen de rekken leunt. Onopvallend rol ik met mijn ogen en ik ga op zoek naar mijn boekje ‘I told him that i’ll help him. I told him to go get a cart and that I’ll pay for his cookies’ schrijf ik in een rap tempo in het boekje dat ik vervolgens aan de jongens laat lezen. Verbaasd kijken de vier jongens me aan “you’re crazy and why don’t you just talk” mompelt de getinte jongen duidelijk geïrriteerd. “zayn” sist de jongen met de gestreepte trui naar de getinte jongen. “I’m here, i’m here! Don’t panic!” roept Niall als hij als een gek met het karretje aan komt rennen, een opgeluchte zucht ontsnapt uit mijn mond, saved by Niall. Net voor mijn neus stopt hij “so how are we gonna do this?” bedenkelijk kijk ik hem aan. ‘we’re just gonna take one package of each cookie, put it in the cart and then I’m gonna pay’ schrijf ik op het blaadje waarna ik koekjes uit het rek begin te pakken. Niall komt me meteen vrolijk helpen. De overige jongens staan met open mond naar ons te kijken “ik ga verder boodschappen doen hoor” hoor ik de getinte jongen brommen, aan de voetstappen te horen lopen de jongens weg.

“you are one crazy girl” hoor ik opeens naast me. Geschrokken kijk ik naast me en zie de jongen met het het streepjes shirt naast me staan. “but i likei t” zegt hij als hij mijn verbaasde gezicht ziet. Met een blij gezicht begint hij de koekjes uit het rek te pakken en hij gooit ze in de kar. Netjes glimlach ik naar hem en pak het volgende pak koekjes uit het rek. Ik zie hoe Niall stiekem twee dozen van dezelfde koekjes in het karretje legt. Quasi boos kijk ik hem aan en sla hem op zijn hand, met een rood hoofd kijkt hij me aan en legt een pak terug. Zachtjes aai ik hem over zijn hoofd en knip oog ik naar hem wat een grom van zijn kant oplevert. Niall en de jongen zijn druk in gesprek en af en toe proberen ze mij er bij te betrekken maar meer dan knikken en mijn hoofd schudden kan ik niet als ik bezig ben.

Dik een kwartier later lopen we met z’n drieën naar de kassa. Om gesprekstof zitten de twee jongens niet verlegen, ze blijven maar praten. Waar ze het over hebben kan ik je niet eens navertellen maar het is fijn om ze te horen praten. De helft van de tijd maken ze ruzie over wie het eerste iets mag vertellen en als een van de twee dan begint te praten valt de ander hem in de rede. Het is een komisch gezicht en ik weet zeker dat ik er vroeger hartelijk om had kunnen lachen maar vandaag zorgt het alleen voor een twinkeling in mijn ogen en een lach op mijn gezicht. Eenmaal bij de kassa’s aangekomen trek ik de jongens mee naar de kassa waar aafke zit. “why can’t we just go to that cash register?” vragend kijken de twee jongens me aan. ‘I know the cashier, Aafke’ begrijpend knikken de jongens en geduldig wachten ze tot we aan de beurt zijn.

“Heeeey Isa! Alles goed?” vraagt Aafke duidelijk blij om me te zien. Aafke is een oudere vrouw die 30 jaar geleden is verhuisd naar Engeland voor de liefde van haar leven. Ze vindt het altijd fijn als ik bij haar aan de kassa ben, dan kan ze nog eens Nederlands praten. “ohmygod, i totally forgot to ask your name” roept Niall door de hele winkel. “Niall, how rude of you. The girl is gonna buy you a ton of cookies and you didn’t even ask her name?” zegt de jongen met het streepjes shirt terwijl hij Niall tegen zijn hoofd slat. Een zucht verlaat mijn mond ‘That’s okay, I didn’t asked your names did i? And now you know that my name is Isa’ krabbel ik en geef het briefje aan de jongens. “Waar heb jij die leuke jongens vandaan gehaald?” vraagt Aafke met een twinkeling in haar ogen. Een grijns verschijnt op mijn gezicht en ik haal mijn schouders op. “Ik neem aan dat je deze keer niet weg loopt voordat ze je hebben kunnen bedanken? Deze jongens moet je echt niet laten gaan. Je hebt geen idee hoeveel geluk je hebt” zegt Aafke met een strenge ondertoon. Niet begrijpend kijk ik haar aan, waar heeft ze het over? Waarom zou ik niet eerder weg gaan? Eens in de zoveel tijd betaal ik de boodschappen voor een random persoon in de winkel, zodra de mensen niet druk bezig waren met boodschappen inladen en even niet op mij letten glip ik de winkel uit. Mijn manier om de mede mens een beetje te helpen, ik weet anders niet wat ik met al dat geld moet. Snel reken ik mijn eigen boodschappen af en druk nog £150,- in de handen van Aafke. Terwijl ze demonstratief zucht en haar hoofd schudt wachten we geduldig tot de jongens alle koekjes op de band hebben liggen. De ogen van Niall hebben de schittering van een klein kindje in een snoepwinkel als hij naar alle koekjes kijkt. De jongens zijn druk bezig met inpakken als ik mijn blokje weer uit mijn tas haal.

”A Balanced Diet is a cookie in each hand”
Enjoy your cookies Niall!
Love, Isa.

Schrijf ik op het blaadje, Aafke kijkt me streng aan en fluistert dat ik moet blijven staan. Ik schud mijn hoofd en leg het blaadje naast haar neer. “oke oke, je hebt deze keer in ieder geval een briefje achter. Ik zal er voor zorgen dat ze het krijgen” mompelt ze en gaat verder met het scannen van de koekjes. Met een glimlach loop ik de winkel uit naar mijn appartementje, het voelt altijd goed om mensen blij te maken en ik weet zeker dat Niall blij is met zijn koekjes.