Chapter four • The case of the gold pendant • 4.1

      Verveling was de ergste gemoedstoestand die je kon meemaken bij Sherlock Holmes. Dan rende hij rusteloos door het huis, op zoek naar dat ene pakje sigaretten dat John verstopt had voor noodgevallen. Gaëlle zat zuchtend in de sofa, haar benen onder haar lichaam gekruist en haar hoofd op haar hand geleund. Haar ogen volgden Sherlocks energetische bewegingen.
      “Sherlock, kijk uit voor die….laat ook maar”,
      Een zucht gleed over haar lippen. De man lag al languit op het tapijt, zijn gezicht begraven in de assen van een experiment. Ze duwde zichzelf overeind en stak haar hand naar hem uit om hem overeind te helpen. Hij sprong behendig terug op zijn voeten. Zijn ogen flitsten alle kanten uit.
      “Waar is het? Ik heb het nodig. Nu!”
      “Sherlock, nee. Je bent goed bezig. Nog even”,
      John keek rustig op uit zijn boek, zijn blik strak op de detective gevestigd. Die draaide zich met een ruk om, waarbij zijn blauwe kamerjas langs Gaëlle’s benen ruisde.
      “John, ik heb het nodig. Haal het”,
      “Nee”,
      Ze had de stem van de legerarts nog nooit zo afgemeten gehoord. Sherlock zuchtte gefrustreerd en begon weer te ijsberen. Gaëlle wisselde een blik met John, die haar waarschuwend aankeek. Alsof hij verwachtte dat zij de sigaretten onder de schedel uit zou halen. Ze rolde haar ogen, haalde diep adem en stapte naar Sherlock toe. Op het moment dat hij zich naar haar omdraaide, zwaaide ze haar vlakke hand in zijn gezicht. Overdonderd strompelde Sherlock een pas naar achter.
      “Waar was dat goed voor?” siste hij.
      “Het moest. Je lijkt net een kip zonder kop aan de speed. Kalmeer nu toch eens, idioot”, antwoordde ze streng.
      John gniffelde geamuseerd en probeerde zijn aandacht bij zijn boek te houden, wat grandioos mislukte. Opeens veerde Sherlocks hoofd op.
      “Aha, eindelijk een cliënt. Lieve help, ik hoop dat hij interessant is. Gaëlle, hou je ogen en oren goed open. Ik wil je indruk van de man”, ratelde hij opgewonden.
      Ze opende net haar mond om te vragen waar hij het in godsnaam over had toen de deurbel beneden ging. Mrs.Hudson’s vrolijk stem klonk op, gevolgd door twee paar voetstappen op de oude houten trap. Sherlock ontdeed zich razendsnel van zijn kamerjas en streek zijn pak glad. Nog voor er aangeklopt werd, riep hij dat ze binnen mochten komen. De oude vrouw kwam glimlachend binnen, op haar hielen gezeten door een jongeman. Meteen toen hij door de deur gestapt kwam, liet Gaëlle onbeschaamd haar blik over hem heen glijden. Razendsnel probeerde ze alle belangrijke dingen op te slaan. Haar hersenen werkten overuren om er iets uit te kunnen afleiden.
      “Aha, zet u neer. Ik ben Sherlock Holmes, dit is mijn collega John Watson en mijn…”
      Hij wisselde een korte blik met Gaëlle, die hem strak aankeek.
      “Mijn protegé Gaëlle Bennedict. Vertel ons uw verhaal. En ik smeek u, wees alsjeblief niet saai”,
      Lichtjes overdonderd zette de jongeman zich neer in de zetel. Hij was duidelijk ongemakkelijk bij al die plotse en overvloedige aandacht. Hij schuifelde even heen en weer terwijl Sherlock zich sierlijk in één van de andere zeteltjes neerzette. Gaëlle zette zich op de armleuning van John’s stoel, haar blik strak op de man gevestigd.
      “Wij luisteren. En ga uw gang, rook gerust”,
      De man knipperde enkele keren stomverbaasd.
      “Hoe…hoe weet u dat ik rook? Niemand weet dat”, stamelde hij stomverbaasd.
      “Er hangt wat as aan uw rechtermouw en uw nagels zijn gelig verkleurd van de nicotine. Alsjeblief, verveel ons niet met domme vragen. Vertel ons nu wat er met uw verloofde gebeurd is”,