044

Liam James Payne

Het is zover, mijn tweede auditie. Zenuwen razen door mijn lichaam en mijn hart pompt als een bezetene bloed door mijn aderen.
Zayn geeft me een bemoedigend klopje om mijn schouder en mijn mondhoeken krullen dankbaar omhoog. Dan mogen we het podium op en gaan we het rijtje af om het liedje acapella te zingen. Ik ben als laatste aan de beurt en er zijn nu nog twee jongens voor me. Met de minuut wordt ik zenuwachtiger, want de jongens voor me zijn allemaal best wel goed. Ik sluit mijn ogen voor een paar seconden en hoor dan mijn naam. Mijn oogleden gaan langzaam open en ik zet in. Ik geef het beste van mezelf en hoop dat het goed genoeg is. Simon heft zijn hand op en ik stop. Hij bedankt ons en nu mogen we gaan zitten wachten op de uitslag. Waarschijnlijk gaat dat nog wel even duren en mijn lichaam zit vol spanning. In een grote ruimte laat ik me op één van de stoelen zakken en Zayn ploft naast me neer. ‘Man, dit wachten vreet je op.’ Moppert hij. Grijzend kijk ik hem aan en knik. ‘Yep, maar het ging volgens mij wel goed. Ik heb mijn best gedaan en meer kan ik niet doen.’ Mijn woorden klinken ontzettend wijs en Zayn trekt dan ook even zijn wenkbrauwen op. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen als mijn mobiel afgaat. Hij klapt zijn kaken weer op elkaar en knoopt een gesprek aan met de jongen die naast hem zit.
‘Met Liam.’ Neem ik op. Ik probeer me een weg te banen door de mensen massa, maar schiet nog niet echt op.
‘Heey, met mama. Hoe is het gegaan?’ Typisch mijn moeder, meteen vragen.
‘Wacht even, ik probeer me op dit moment door een mensen massa heen te werken om naar een iets rustigere plek te gaan.’ Ik wurm me door de mensen heen en eindelijk ben ik bij het trappenhuis aan gekomen. Ik laat me op de onderste traptreden zakken en zucht van opluchting.
‘Eindelijk weg uit die drukte, maar wat vroeg je?’
‘Ik vroeg hoe het ging?’ Antwoord mijn moeder grinnikend.
‘Het ging wel. We kregen eerst uitleg over wat er ging gebeuren en Simon vertelde ons dat de helft van de kandidaten vanavond alweer naar huis moet vertrekken.’
‘Oei, duimen dan maar dat je langer mag blijven.’ Zegt ze.
‘Yup, ik heb net mijn auditie gehad. Iedereen is verdeeld in vier groepen: the girls, the boys, the groups en the over 25’s. Ik zit bij de boys. Per groep had je een liedje, die iedereen moest zingen en de boys waren als laatste. Nu moeten we wachten op het besluit van de jury en dat kan nog heel lang duren.’ Een zucht rolt over mijn lippen en ik leun tegen de trapleuning aan.
‘Hm oké, heb je al vrienden gemaakt?’
‘Die ene jongen waarmee ik praatte bij de audities is hier ook. Daar trek ik wel mee op.’ Mijn stem klinkt vermoeid. Het is dan ook een lange dag geweest.
‘Ik ben blij voor je. Bel je als je iets weet?’
‘Doe ik. Ik moet gaan. Doei.’
‘Doei, ik hou van je.’ Zegt mijn moeder nog gauw en dan vult een lange pieptoon mijn gehoorgang.

Ik prop mijn mobiel in mijn broekzak en baan me een weg terug door de mensen massa opzoek naar Zayn. Mijn ogen glijden langs de vele gezichten en uiteindelijk vinden ze Zayn samen met nog een paar andere jongens. Ik pers me weer langs de vele mensen en kom bij het groepje aan. ‘Hoi, jongens.’ Begroet ik ze en ga tussen Zayn en een blonde jongen in staan. ‘Hoi, ik ben Louis.’ Begroet de jongen met bruin stijl haar, die recht tegenover me staat, me en steekt zijn hand uit. ‘Ik ben Liam.’ Stel ik mezelf voor en neem zijn hand aan. De andere jongens stellen zich ook voor en ik laat mijn ogen over hun gezichten glijden. Harry, Aiden, Louis, en Niall. Dan klinkt er een stem door de ruimte. ‘Er worden namen genoemd en die personen worden op het podium verwacht.’ De man begint namen op te noemen. Er heerst een doodse stilte in de ruimte, op de stem van de man na. Iedereen luistert of zijn of haar naam ook genoemd wordt. Dan hoor ik mijn naam en de ogen van de jongens schieten mijn kant op. Ik kijk ze even aan en voeg me bij de anderen. Het duurt niet lang of ook hun namen worden genoemd en is het groepje weer compleet. Mijn zenuwen beginnen weer op te spelen en ik bijt op mijn lip. We gaan op een rij staan en kijken Simon en Louis nerveus aan. Simon heft zijn hand op en opent zijn mond. Nu gaan we het weten, door of gaan we allemaal naar huis? ‘Het is goed nieuws.’ Hij heeft zijn woorden nog niet uitgesproken of we barsten allemaal uit in blijdschap. Ik knuffel iedereen van de groep en er staat een grote grijns op mijn gezicht getekend. Luid juichend lopen we met zijn allen naar de kamers en nemen we afscheid.
Vol vreugde laat ik me op mijn bed vallen en speel het moment nog een keer af in mijn hoofd. Ik vis mijn mobiel uit mijn broekzak en bel naar huis. Mijn vingers plukken aan een draadje, terwijl de telefoon over gaat. Dan neemt er iemand op.

‘Met Nicola Payne.’
‘Heey, Nicola met Liam.’ Ik hoor de vreugde nu al in mijn stem.
‘Liam! En? Ben je door?’ Vraagt ze ongeduldig. Ik hoor mijn moeder op de achtergrond vragen of ze de telefoon op speaker wil zetten. Vervolgens hoor ik de achtergrond geluiden veel harder en weet dat iedereen me kan horen.
‘Ik ben door! Ik zit bij de laatste honderd kandidaten.’ Ik kan het niet laten om even te lachen. Mijn familie reageert super vrolijk en feliciteren me dan ook allemaal.
‘Gefeliciteerd, liefje.’
‘Ik ga slapen, het is een lange dag geweest en ik ben benieuwd wat me morgen te wachten staat.’
‘Is goed. Welterusten.’ Wenst iedereen me en ik druk het gesprek weg.

Ik kleed me om in mijn pyjama en kruip mijn bed in. Al snel ben ik in dromenland vertrokken.