Chapter Two #

Met een luid kabaal, zwaaiende ouders en een heleboel mensen die 'doei' en 'fijne reis' roepen, vertrok de Zweinstein Express. Vele kinderen zaten al een een van de vele coupés, maar anderen waren nog opzoek naar een plekje voor tijdens de reis naar Zweinstein. De meeste mensen zaten, of liepen, met groepjes bijeen, maar er zaten ook een aantal mensen alleen en daarvan waren de meesten niet echt populiar, of áls ze populiar waren, wouden ze gewoon even alleen zijn. Rayven bijvoorbeeld, Rayven Sylvesta, zesde jaar Zwadderich. Ze heeft niet erg veel vrienden en dat hoeft van haar ook niet, ze is liever alleen. Ze wond een pluk van haar licht blauwe haar om haar vinger, haar haar leek eigenlijk eerder wit dan blauw, maar goed. Ze zuchtte even. Ze zat met haar voeten op de bank en keek verveeld uit het raam. Haar hoofd leunde tegen de wand van de coupé aan en ze zuchtte even. Ze verzonk in haar gedachten en merkte daardoor niet dat de coupé deur werd open getrokken, totdat ze een 'ahum' hoorde. Geschrokken draaide Rayven zich om en keek recht tegen Sebastian en Puck aan, twee jongens uit hetzelfde jaar als Rayven en ze ging wel eens met hun om. "Kunnen we erbij zitten?" vroeg de jongen met de naar Sebastian Smythe, iemand waarmee niemand problemen mee wou krijgen. Rayven knikte en trok haar benen in, zodat ze in de kleermakers zit zat. "Ik heb echt geen zin in dit jaar." mopperde Puckerman. "Ik ook niet hoor." zei Rayven voorzichtig en Sebastian knikte, hij was overigens naar Rayven gaan zitten op het bankje in de coupé en Puck tegenover hun. Er was een ijzige stilte, alleen het geluid van wat de trein maakte en hun mede passagiers was te horen, maar in de coupé van hun was het stil, want ze waren niet echt zo'n praters, misschien Puck een beetje, maar toch.