~Hoofdstuk 1~

Ik kijk uit het raam, naar de groene bomen en de blauwe lucht. Ik neem nog een slok van iets, waarvan ik geen idee heb wat het is, maar er zit alcohol in, dus dan is het goed. Het zal niet lang meer duren voor er een auto voor mijn deur rijdt om me op te halen. De ergste tijd van het jaar begint weer: De Hongerspelen. Ik sta op het punt om nog een slok te nemen, als er op de deur wordt geklopt. 'Emily, lieverd, het is weer zo ver, de Hongerspelen gaan van start!' Een dame die ik maar al te goed ken loopt de kamer binnen. Xayla is niks verandert. Ze heeft een belachelijke roze pruik op, haar hele gezicht is wit en met lagen make-up opgesmeerd en dan heb ik het nog niet over haar kleren gehad. Ze heeft iets aan wat iets weg heeft van een roze mantelpakje, maar dan veel uitbundiger. Het ziet er gewoon belachelijk uit, maarja, dat zijn nou eenmaal de kleren die ze in het Capitool dragen. Gelukkig zie ik er niet zo uit. Ik heb gewoon een simpele, lichtblauwe spijkerbroek aan en een lila T-shirt. Mijn donderblonde haren hangen net over mijn schouders en mijn recht pony houdt op boven mijn ogen. Ik heb ook nog wat lichte make-up op, want dat wordt dan wel weer van mij verwacht. Maar afgezien daarvan zie ik er ongelooflijk slecht uit. Zonder iets te zeggen loop ik Xayla voor naar de auto en ga achterin zitten.
Zij volgt mij en de hele autoreis blijft ze aan mijn kop kletsen, maar ik negeer haar gewoon. Ik probeer nergens aan te denken, mijn gedachten leeg te maken, maar het lukt niet. Ik staar uit het raam en denk aan de dingen die komen gaan. Binnen vijf minuten zijn we bij het hoofdplein van District 7. Het stikte van de mensen, die vanuit het hele District zijn samengekomen. De jongens en meisjes staan apart en geordend op leeftijd, allemaal met nette kleren aan. Hun blikken zijn gericht op het podium waar een paar stoelen, een microfoon en een scherm klaarstaan. Xayla en ik stappen uit de auto en worden door een paar vredebewakers door de rijen mensen heen begeleid naar het podium. Ik kijk naar al die jonge en onschuldige gezichten. Zij hebben niets gedaan en toch zullen twee van hen een verschrikkelijk lot ondergaan. Met tranen in mijn ogen loop ik het podium op en ga op een stoel zitten. Ondertussen hebben ook andere belangrijke mensen van District 7 plaatsgenomen op de stoelen. Ik herken de burgermeester, maar de rest heb ik nog nooit gezien.
Xayla loopt naar de microfoon en begint met praten. 'Beste inwoners van District 7. Met veel trots en blijdschap heet ik u welkom bij de 63ste Hongerspelen!' Haar bekakte en veel te gemaakte stem houdt even pauze om een applaus te ontvangen, maar die komt niet. Heel professioneel gaat ze verder alsof er niets gebeurd is. 'Voor dat we beginnen met de loting voor de tributen van dit jaar, gaan we eerst kijken naar een video die het Capitool speciaal voor jullie heeft gemaakt.' Ze klapt twee keer in haar handen en op het scherm wordt een film geprojecteerd. Een mannenstem geeft commentaar bij het filmpje. '63 jaar geleden kwamen de districten in opstand tegen het Capitool. Zij dachten dat ze door hun moederstad, die zorgt dat zij kunnen leven, omver te gooien, zij een beter leven zouden hebben. Het werd een bloederige oorlog, maar na vele gevechten bracht het Capitool vrede en zorgde dat de inwoners van de districten weer in rust verder konden leven. Ter herinnering aan deze opstand worden elk jaar de hongerspelen gehouden. Uit elk district vecht een jongen en een meisje om de eeuwige eer en roem. Wie wordt de winnaar van de 63ste Hongerspelen? I wish you all happy Hungergames and may the odds be ever in your favor!'
Er is een pauze voor een eventueel applaus, maar net zoals de vorige keer komt het niet. Ik blijf roerloos zitten als Xayla weer begint met praten. 'Dat was mooi, of niet soms? En dan is nu het moment waarop we allemaal hebben gewacht: De trekking! Zoals gewoonlijk gaan de dames voor!' Het viel me op dat ze deze keer niet stopte voor een applaus, dus ze is nog niet zo dom als ze lijkt. Xayla loopt richting een vaas waarin allemaal briefjes zitten met namen van alle jongens en meisjes van 12 tot 18 jaar. Ze graait in de bak, haalt er een briefje uit en loopt terug naar de microfoon. ' De meisjestribuut uit District 7 dit jaar is geworden... Melinde Hatmon! Kom maar naar het podium, lieverd!' Een meisje komt onzeker naar voren gelopen. Ze heeft lang blond haar en ik schat haar een jaar of twaalf. Ze wordt door vredebewakers naar het podium geleid en gaat naast Xayla staan. De tranen staan in haar ogen, maar ze lijkt vastberaden ze niet te laten vloeien. Ik moet weer denken aan drie jaar terug, toen de 60ste Hongerspelen werden georganiseerd.
Ik stond in de rij van de 14-jarigen, bij mijn leeftijdsgenoten. Ik had een net jurkje aan en mijn moeder had mijn haar ingevlochten. Xayla hield precies hetzelfde verhaal als vandaag, maar toen ze de naam van de meisjestribuut voorlas, stortte mijn wereld in elkaar. Mijn naam. Ze las mijn naam voor. Ik keek achterom naar mijn moeder. Ze huilde, krijste en zakte bijna in elkaar, precies wat ik ook wilde doen. Maar ik deed het niet, ik kon het gewoon niet. Dus liep ik naar voren, op het podium en zag de menigte mij medelijdend aankijken. Verder weet ik niet veel meer, afgezien dat het verschrikkelijk was.
Terwijl ik mijn flashback had, heeft Xayla al weer een briefje gepakt. 'En de jongenstribuut dit jaar is... Jason Tohmak!' Een jongen stapt uit de rij van 18-jarigen en loopt, nog voor de vredebewakers bij hem zijn, het podium op. Hij heeft zwart haar dat half in zijn gezicht valt. Van veraf kan ik al zien dat hij hemelsblauwe ogen heeft, die kijken alsof hij al verwacht had dat hij gekozen zou worden. Hij gaat naast Xayla staan en opdat moment wenst ze iedereen met haar verschrikkelijke stem fijne Hongerspelen. Alsof dat ooit gaat gebeuren.