Het Nieuwe Idee

Ik voelde me alleen op school. Voor mij was dat een harde confrontatie met de werkelijkheid. Ik liep door de drukke gangen. Mensen massa´s vonden hun weg naar lokalen, maar een eigen weg leken ze niet te hebben. Les in, les uit. Het was meer routine dan een bestaan. Ik voelde me dom. Waarom had ik dit nooit eerder gezien? Toen ik vannacht wakker schrok, was voor het eerst sinds tijden mijn vader naar me toe gekomen. Dat deed hij vroeger ook altijd, als hij me hoorde schreeuwen in mijn slaap. Maar de laatste paar jaar was hij gewoon weinig thuis geweest, en had ik geen nachtmerries meer gehad. Het was de tweede keer deze week dat hij thuis was, en toch had hij gezegd dat ik veranderd was. In die paar dagen. We hadden gepraat, net zoals vroeger. En hij had me laten zien, wat ik die avond niet had gezien. Het zwakke licht van de ene lantaarn paal die op onze oprit scheen, liet een glimmende auto zien.Voor mij. Deze ochtend had mijn vader me erin naar school gebracht, en ik had genoten. Het had me zelfvertrouwen gegeven. Binnenkort kon ik gewoon auto rijden!
Maar toch, de school zelf? 'Lora!' hoorde ik achter me. Iemand riep me. Ik draaide me om, en probeerde de persoon te traceren. 'Hier ben ik,' hoorde ik weer. Het was Santana. 'Euhm. hey,' begroette ik haar twijfelend. Santana gunde haarzelf geen tijd om mij te gegroeten. Ik had ook niet anders van haar verwacht. 'Hier,' zei ze, en ze gaf me een briefje, 'dit is mijn adres.' Voor ik iets tegen haar kon zeggen was ze alweer verdwenen. Natuurlijk, vanavond ga ik bij Santana logeren. Juist. Volgens mij had ik weinig keus...
Ik weet niet of ik Santana nou wel of niet mocht. Maar, ik vond het wel fijn om met iemand te praten. Misschien moest ik me opgeven voor een één of andere na-schoolse club. Dan zou ik nieuwe mensen ontmoeten, en dan had ik iets om te doen in plaats van het cheerleaden, dat ik zo'n beetje verbannen had. Ik keek ik het klokje van mijn mobiel. Ik had nog ruim de tijd, met de auto ben je een heel stuk sneller op school dan met de bus, als je bij elke halte moet stoppen. In plaats van naar mijn lokaal liep ik naar de kantine, waar aan één van de muren een reusachtig prikbord hing. Mijn ogen gleden langs de kleurige briefjes.
Plotseling voelde ik dat er achter mij wat gebeurde. Iemand tikte om mijn schouder. Puck. Van schrik wilde ik een stop naar achter doen, waarom stond hij opeens zo dichtbij me? Maar ik stond eigenlijk al direct met mijn rug tegen het prikbord aan. Verdorie. 'Lora, waarom schrik je zo van mij?' vroeg Puck, op een enge manier. Ik gaf geen antwoord. Dat kon niet, omdat ik als vanzelf mijn adem aan het inhouden was. Ik ben niet de enige die deze week veranderd is. Puck is van aantrekkelijke, gevaarlijke badboy veranderd in een lust object voor velen, omdat het niks voor hem is om naar een paar dagen school nog single te zijn. Puck maakt daar dankbaar gebruik van. Eerst met Quin, maar had ik hem vanochtend ook al niet met iemand anders gezien? Het kon me ook niet echt iets schelen. Of wel? Waarom dacht ik hierover na? Ondertussen ging Puck verder met zijn vragen rondje. 'Hoe gaat het met je, Lora? Hoe voel je je? Voel je je alleen? Dat snap ik wel hoor, nu je niet de hele tijd meer bij mij bent, nu je niet meer naar me verlangt.' Puck woorden waren intimiderend. Hij wou iets van me, maar wat? 'Wat ben je aan het doen, zoek je iets, een naschools clubje, want dan weet ik wel wat, hoor.' Nog steeds gaf ik geen antwoord, mijn ademhaling had ik niet onder controle. De ruimte tussen Puck en mij werd nog kleiner. En kleiner, en kleiner.