043

Liam James Payne

Eindelijk is het zover: Bootcamp. Mijn ogen glijden over het reusachtige gebouw midden in London, Wembley Arena. Verschillende mensen staan net zoals ik, het grote gebouw te bekijken. Anderen lopen snel en druk pratend naar binnen. De zenuwen beginnen nu al toe te slaan en dat terwijl de dag nog niet eens is begonnen. In mijn hoofd beginnen de vragen zich op te stapelen: “Wat moeten we vandaag doen? Gaan er mensen naar huis?” Allemaal vragen, waarvan ik het antwoord pas aan het einde van de dag weet. Een nerveuse zucht rolt over mijn lippen en keer het gebouw mijn rug toe. ‘Succes, Liam.’ Ik voel mijn moeders armen om me heen en ik knuffel haar terug. Ik kijk haar even aan en mijn mondhoeken krullen om tot een glimlach. Ik knuffel ook mijn vader en mijn zussen. Dan draai ik me om, pak mijn koffer beet en loop langzaam naar het gebouw. Voor ik naar binnen ga, draai ik me nog even om en verdwijn vervolgens in de mensen massa. Nieuwsgierig kijk ik om me heen, wat ik moet doen. Meerdere mensen kijken om zich heen, ook niet wetend wat te doen. opeens zie ik een jongen met ravenzwart haar staan, niet ver van mij vandaan. ‘Zayn!’ Mijn stem schalt door de ruimte en verschillende blikken worden naar mij verplaatst. Ook Zayn kijkt verbaasd om zich heen. Dan vindt zijn blik de mijne en krullen zijn mondhoeken om in een grote grijns. Ik baan me een weg naar hem toe en sta uiteindelijk voor zijn neus. ‘Liam, goed je te zien.’ Zegt hij en geeft me een box. ‘Dus, hoe ging je auditie?’ Onderzoekend kijk ik Zayn aan. Hij haalt zijn schouders op. ‘Het ging wel goed blijkbaar anders was ik hier niet geweest.’ Grijnzend kijkt hij me aan. ‘Daar heb je gelijk in. Weet jij wat je moet doen als je aangekomen bent?’ ‘Je moet je daar aanmelden, dan krijg je een kamer toegewezen voor de komende paar dagen.’ Zayn wijst naar een tafel waar mensen achter zitten. ‘Oké, dan ga ik dat maar even doen.’ Zayn knikt en ik baan me weer een weg door de mensen massa. ‘Naam?’ Een vrouw van middelbare leeftijd kijkt me ongeïnteresseerd aan en kauwt op haar kauwgom. ‘Liam Payne.’ Antwoord ik zo vriendelijk mogelijk. Ze kijkt op haar blaadje en zoekt mijn naam op. Als ze die heeft gevonden, streept ze me aan en pakt een sleutel. ‘Kamer 305.’ Ze geeft de sleutel en gaat verder met de volgende. Ik mompel een snelle ‘bedankt’ en ga opzoek naar mijn kamer. Het duurt niet lang en ik heb het gevonden. Piepend gaat de deur open en er komt een simpele kamer tevoorschijn. Er staat een nachtkastje, een bed en een tv. Ik zet mijn koffer naast het bed en kijk in het rond. Mijn oog valt op een briefje die op het kussen ligt. Ik pak het op en begin te lezen:

Geachte kandidaat,

Eindelijk is het zover, Bootcamp! Je bent aangemeld en helemaal klaar voor de volgende uitdaging. Je hebt even de tijd om je spullen uit te pakken en je wordt om 11.00 uur weer beneden verwacht.
Wat daarna gebeurt wordt daar allemaal uitgelegd.
Succes en enjoy Bootcamp!

The X Factor

Ik werp een snelle blik op mijn horloge en de wijzertjes geven iets voor tienen aan. Ik besluit om weer naar beneden te gaan en Zayn op te zoeken. Ik pak al mijn spullen bij elkaar en zoek Zayn.
Hij staat nog steeds op dezelfde plek en kijkt me vrolijk aan als ik me weer bij hem voeg. ‘Kamer gevonden?’ Vraagt hij. Ik knik. ‘Ja, nummer 305.’ ‘Hé, ik heb 308. Niet zover van elkaar verwijdert.’ Grijnzend kijkt hij me aan. ‘Uhuh.’ Een instemmend geluid verlaat mijn keel en ik laat me op het dichts bij zijnde bankje ploffen. Zenuwen gieren door mijn lichaam en de minuten tikken langzaam weg.
We worden naar het podium gebracht en daar staat iedereen in spanning te wachten. Dan komen Simon Cowell en Louis Walsh de zaal binnen gelopen. Iedereen begint te klappen en hier en daar wordt er gejoeld. Simon heet ons welkom en houdt een praatje. Nieuwsgierig kijk ik om me heen, naar de verschillende mensen die op het podium staan. Er zijn niet veel jongens van ongeveer mijn leeftijd. De meesten zijn twintig of ouder, volgens mijn schatting.
‘Er zijn ongeveer 211 kandidaten en aan het einde van de dag gaat de helft terug naar huis.’ Simons woorden zorgen ervoor dat ik mijn aandacht meteen weer op hem hebt gevestigd. De helft van alle kandidaten gaat vanavond alweer terug naar huis. Ik hoop zo erg, dat ik nog wat langer mag blijven en dan het liefst meteen door naar de live shows. Ik weet dat ik daarvoor eerst nog een paar keer auditie moet doen en om eerlijk te zijn, ben ik verschrikkelijk nerveus.
‘Vandaag worden jullie in categorieën verdeeld en zingen jullie samen één liedje.’ Verteld Simon verder. Dan neemt Louis de microfoon over en begint te vertellen.
‘We zoeken iemand die geweldig is, iemand die een ster kan zijn. We kiezen alleen de besten.’
‘Vandaag zijn er geen tweede kansen, dus alles moet perfect zijn. Je moet gewoon het beste van jezelf laten zien.’ Simon sluit af en loopt samen met Louis de zaal weer uit.
Wij gaan allemaal backstage en worden in groepen verdeeld. Ik zit samen met Zayn en nog meer jongens in de “Boys”. Alle jongens gaan naar een aparte ruimte en daar krijgen we een songtekst in onze handen gedrukt. Nieuwsgierig glijden mijn ogen over het papier. Mijn pupillen scannen de woorden van het liedje: Man in the mirror. Ik ken het liedje wel, maar niet de hele songtekst. Dus dat wordt nog even oefenen.
We krijgen een vocal coach en vullen de middag met het voorbereiden op de tweede auditie.