0.0 ~ Prolouge

Madeline Stuarts

'Ga je mee naar de stad?'vroeg Ginger. 'Ja oke, ik pak even mijn spullen oke?'zei ik zo blij mogelijk en liep naar mijn kamer. Ik pakte mijn spulletjes bij elkaar en pakte een tas, waar ik ze -natuurlijk- indeed. Ik liep mijn badkamer in en liep langs de kast waar ze in lagen. Meenemen of niet? Ik pakte er een en deed hem in het binnenzakje van mijn tasje. Ik liep weer naar beneden, riep naar mijn moeder dat ik de stad in ging en liep samen met Ginger de deur uit. Op weg naar de stad.
'Is deze jurk wat? Ik bedoel voor het schoolfeest? Zou Remco het leuk vinden?'vroeg Ginger toen ze haar jurk aan me showde. Het schoolfeest komt er inderdaad weer aan, dat is ook de voornaamste reden dat we nu hier zijn, maar ik weet nog niet of ik ga. 'Ja hij is perfect'mompelde ik. 'Nou je bent er niet erg enthousiast over of wel? Naah, je hebt gelijk hij is toch niet zó leuk. Ik pas die andere wel even'ratelde ze aan een stuk door en ging toen haar pashokje weer in. Dit keer kwam ze met een een zwart/grijs jurkje dat in een soort lappen over elkaar heen valt. Ik keek naar haar en gaf haar een compliment terwijl ik bedenk dat ik er zo uit kon zien. Voor ik was zoals ik nu ben, was ik net als Ginger. Mooi, lief, zeker over zichzelf -niet zo in de manier van arogantie ofs. maar gewoon een gezonde hoeveelheid-, maar bovenal was ik altijd vrolijk. Sinds mijn vader overleed en mijn moeder steeds meer moest gaan werken om het hoofd boven water te houden is dat alles verandert. Mijn moeder sllot zich na de eerste paar dagen na de begravenis op in haar kamer en ze wam alleen maar -onder dwang van mij- naar de keuken om te eten, dan ging ze weer terug en huilde ze zichzelf weer in slaap. Toen mijn moeder eindelijk actie ondernam wilde ze verhuizen omdat alles haar daar aan mijn vader deed denken. Dus zijn we naar York verhuist. Hier heb ik Ginger ontmoet, de enige persoon die bevriend met me wilde zijn. Die met zoiemand als ik gezien wilt worden. Ik ben nou eenmaal anders dan de rest en niemand blijkt dat te snappen of te respecteren. 'Hallo!'riep Ginger lachend. 'Ik vroeg wat je ervan vond'zei ze. 'Ik keek naar haar en mijn ogen werden groot. 'Je ziet er prachtig uit!'riep ik en gaf Ginger een knuffel. 'Hahah, okee nu nog schoenen en accesiores'zei ze toen ze weer haar hokje inliep en met haar gewone kleren er weer uit kwam. 'En voor jou nog spulletjes, als je tenminste al weet of je mee wilt gaan'dat laatste zei ze wat zachter, omdat ze weet dat mijn vader vandaag 4 jaar geleden is overleden en ik de komende week niet echt in de stemming voor een feestje. Ik haalde mijn schouders ligt op als antwoord op Ginger's vragende blik. 'Nou ik snap het ook wel hoor!'zei ze toen we naar de kassa liepen en af gingen rekenen. Nu opzoek naar schoenen.


'Oke, dan zie ik je maandag weer op school!'riep Ginger vanaf de bushalte. We gaan altijd met de bus naar de stad, dan hoeven we die tassen niet vast te houden op de fiets. Bij de bushalte splitsen we altijd op, ik ga naar links en zij rechts. Toen ik thuis kwam riep ik naar mijn moeder dat ik thuis was. Geen antwoord, die zit vast bij die nieuwe vriendinnen van d'r die hier een paar weken zijn. Het perfecte moment. Ik liep naar boven zette mijn radio aan en zette de cd van mijn vader's begravenis op. Ik liep even naar de keuken en pakte iets uit het keukenkastje. Tenminste dat was ik van plan. Waar heeft mijn moeder dat in Godsnaam gelaten. Toen ik het gevonden had liep ik weer naar boven en zette het naast de foto van mijn vader en ik. Ik liep naar mijn badkamer en pakte daar mijn mesjes onder mijn la met onderbroeken vandaan. Mijn moeder zou hier nooit kijken want ik doe nog steeds mijn eigen was. Ik legde ze naast het potje neer en strook mijn mouwen omhoog. Je kan alle littekens nog zien van de vorige keren. Ik poetste mijn tranen weg die mijn zicht belemmerde en pakte het mes vast. Ik zette het mes tegen mijn huid en het voelde koud, koud maar o zo goed. Met de gedachte dat ik vandaag met mijn vader herenigt zou worden duwde ik het mes iets dichter tegen mijn huid aan en trok hem langzaam steeds dichter naar me toe. De eerste donkerrode bloeddruppel liep langs mijn arm en viel op mijn bureau. Shit vergeten een doekje te pakken. Nou ja, na vanavond zou het toch wel over zijn. Ik keek op de klok om te kijken hoelaat het was. Het was pas half 5 dus mijn moeder zou daar waarschijnlijk blijven tot half 10 ofs. Ik kon dus rustig verder gaan. Ik veegde mijn tranen weer weg en ging verder tot er ongeveer een snee zat van zo'n 8 cm. Ik was helemaal in gedachte verzonken toen ik mijn potje met zout wilde pakken. Iemand was me voor en pakte het potje zo snel mogelijk van tafel en zette mijn muziek uit. Hij pakte me bij mijn arm en begeleide me naar mijn bed. Hij kwam naast me zitten, sloeg zijn arm om me heen en zei helemaal niks. Na een tijdje begon mijn arm heviger te bloeden en begon de jongen hem te verzorgen en te verbinden. Ik schonk hem een zwakke glimlach en hij nam er zo te zien genoegen mee. We zaten nog een tijdje zo toen hij oppeens opstond en wegliep, met het potje zout. Toen de deur in de knip viel besefte ik me pas : Die jongen heeft zojuist mijn leven gered.

kPs. kschrijf denk ik niet zo veel want zit met school en ben nog een ander verhaal aant schrijven, misschien willen jullie die ook leven? -a- http://www.quizlet.nl/stories/61766/you-turned-my-world-upside-down--jb-amp-1d/