[017]

Isaiah Timber

Mijn hart klopte hevig in mijn keel, een nare brok had zich gevormd in mijn keel. Krampachtig hield ik mijn armen om Paul heen gekruld, wilde hem niet loslaten. Ik wilde niet dat hij wegging, dat hij me hier nu achter zou laten. Alles in mij schreeuwde dat ik vast moest houden en dat ik hem nooit meer moest laten gaan.
‘Isa,’ probeerde Paul voorzichtig. Zijn hese stem kietelde mijn gehoorgang, zijn warme hand streek langs mijn wang. ‘Ik moet echt gaan. Ze hebben me nodig.’ Bijna als vanzelf schudde ik mijn hoofd en beet even op mijn lip. Al snel vond mijn blik de zijne en stegen de treurig geworden vlindertjes weer op in mijn buik. ‘Ik kan echt niet blijven.’ Een voorzichtige glimlach bespeelde Pauls lippen, al zag ik de twijfeling in zijn ogen spelen. ‘Maar ik kom terug, dat weet je toch?’ De glimlach rond zijn lippen werd iets groter, in zijn ogen zag ik dat hij zichzelf ook probeerde te overtuigen van het feit dat we elkaar terug zouden zien. ‘Ik heb het je toch beloofd?’ Zijn gloeiende vingertoppen streelden zachtjes mijn wang, lieten kleine brandplekjes achter die voor de komende dagen slechts een fijne herinnering aan de jongen van mijn dromen zouden zijn. Een fragiel moment opgeslagen in de cellen van mijn huid en mijn gedachten.
‘Wat nou als je gewond raakt?’ vroeg ik ietwat paniekerig, terwijl ik met één van zijn handen vastpakte en daar zachtjes in kneep. ‘Ik kan je niet missen.’
Paul drukte zijn warme lippen op mijn voorhoofd en drukte vervolgens een kus op mijn hand. ‘Denk aan wat ik je beloofd heb, Isa,’ glimlachte hij voor hij nog een keer mijn wang streelde en toen over zijn schouder keek naar zijn vrienden. Allemaal stonden ze daar, wachtend het moment waarop Paul mij los zou laten. Protesteren om de tijd die het duurde, deden ze niet. Elan glimlachte even toen zijn blik de mijne kruiste en zijn donkerbruine ogen beloofden me dat het goed zou komen, dat ze terug zouden komen.

Waar kwam die droom ineens vandaan? Geschrokken veerde ik overeind en wreef even in mijn ogen. Wat had die droom te betekenen? De brok leek nog steeds in mijn keel te zitten, mijn handen waren krampachtig tot vuisten gebald. De droom had zo echt geleken.. Zo overtuigend. Doordat ik Pauls warmte niet meer zo dringend voelde, keek ik overrompeld mijn kamer door. Waar was Paul? Had ik dat dan ook gedroomd? Verward beet ik op mijn lip. Mijn kamer was op mij na leeg, enkel de plek naast mij gloeide een beetje. Voorzichtig streek ik hier met mijn hand over heen, om zo voor mijn gevoel te kunnen controleren dat hij hier echt geweest was. Dat hij me vast had gehouden, me een vertrouwd gevoel had gegeven.
Een wit velletje op mijn bureau trok al snel mijn aandacht, waardoor ik de dekens van mij afsloeg en uit mijn bed stapte. De plotselinge, ietwat frisse wind deed de rillingen over mijn rug lopen, waardoor ik even zacht zuchtte en snel het blaadje van het houten tafelblad afpakte. In grote hanenpoten stond er een korte, verontschuldigende tekst geschreven. Op sommige plekken waren zelfs zinnen doorgekrast, waardoor ik kon opmaken dat hij twijfelde over wat hij schreef. Alsof de schrijver niet wist hoe iets precies goed was als hij het schreef. Mijn blik schoot over de tekst, en al snel vormden mijn lippen zich tot een kleine glimlach. Dit was het bewijs dat Paul hier echt was geweest, dat hij het jammer vond dat hij eerder weg moest. De glimlach rond mijn lippen werd nog groter toen ik het laatste zinnetje in mijn hoofd herhaalde.

Ik hoop dat ik je snel weer kan zien.

Ik hoopte het ook, met alles wat ik had.