001.

Met een glimlach op mijn gezicht loop ik door de straten van Londen. De zon schijnt fel en het is nog warm voor deze tijd van het jaar. Met mijn rechterhand pluk mijn zonnebril uit mijn haren en zet hem op mijn neus terwijl ik met mijn linkerhand in mijn tas graai naar mijn portemonnee. Haastig loop ik de hoek om naar de dichtstbijzijnde Starbucks. Vriendelijk glimlach ik naar de jongen die de deur voor me openhoudt en ik glip langs hem door naar binnen. Twijfelend sta ik voor de toonbank te kijken naar de borden als ik een bekende stem hoor “goodmorning Isa, i guess you want the usual?”. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het horen van de stem van John en ik knik. “Take your seat i’ll be right with you” zegt hij vriendelijk terwijl hij zich omdraait. Langzaam loop richting mijn vaste plekje bij het raam, vanaf mijn plek heb ik overzicht over de hele starbucks. Met mijn vinger glijd ik langs elk tafeltje en stoeltje waar ik langs loop tot ik bij mijn tafeltje ben aangekomen. Als ik op mijn stoel zit begin ik mijn spullen uit mijn tas te halen. Voetstappen die bij mijn tafel stoppen laten me op kijken “here you go” zegt John terwijl hij naar me knipoogt en de thee op het tafeltje zet. Netjes leg mijn pennen en potloden op de tafel en glimlach snel naar John voordat hij zich omdraait en weer weg loopt.

Een uur later brengt John me een nieuwe kop thee en scan ik met mijn ogen de hele Starbucks. Het is mijn hobby om mensen om me heen te observeren en te bedenken hoe hun leven er uit ziet. In ieder persoon kan ik door alleen al te observeren wel iets vinden dat ik ook zou willen hebben of doen. Rechts van me zit een vrouw met een mantelpakje druk te typen op haar laptop, haar gezicht staat op onweer en aan de hoeveelheid zuchten die haar mond verlaten kan ik opmerken dat wat ze doet niet lukt. Toch zou ik graag ook zo hard en zo geconcentreerd kunnen werken als haar, mijn concentratie is echt een ramp. Iets verderop zit oud stelletje verliefd naar elkaar te kijken, een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ze zien er zo gelukkig uit. Ik hoop dat ik later op hun leeftijd ook zo gelukkig aan een tafeltje mag zitten met mijn toekomstige man, als ik die ooit ga vinden. Links van me zit en een jongen met lange haren, een baardje en een beetje een onverzorgde alternatieve look. Met zijn handen zit hij druk mee te drummen met de muziek die uit zijn hoofdtelefoon komt. Hij trekt zich niks aan van de blikken die mensen hem toe zenden. Het lijkt me heerlijk om me eens een keer niets aan te trekken van wat andere mensen van me denken.

De reden dat ik hier elke dag zit, in deze Starbucks, is omdat het -voor zover ik weet- de rustigste Starbucks in Londen is. Het is klein, gezellig en er werkt niet heel veel personeel. Wat voor mij ook belangrijk is, is dat mijn vaste plaats altijd vrij is. Vanaf die plek heb ik altijd het overzicht over de hele winkel, ik kan de mensen bespioneren zonder dat ze het in de gaten hebben. Hele dagen zit ik hier te fantaseren over het leven van de mensen, ik schrijf verhalen over ze en ik teken ze. Na nog een blik op de jongen naast me te hebben geworpen buig me weer over mijn papier en laat mijn potlood over het blad glijden. Streep voor streep komt de jongen die enthousiast met de muziek mee zit te drummen op het papier te staan. Tevreden sta ik rond 17.00 op en glimlach vriendelijk naar John die net klaar is met werken en de deur voor me openhoudt. “Tot morgen Isa” roept hij als ik de hoek om loop, een glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het horen van mijn naam. Een half jaar geleden ben ik van een dorpje in Nederland verhuisd naar Londen. Het leven in een klein dorpje is nooit echt mijn ding geweest, een half jaar geleden heb ik de stap eindelijk genomen om naar de grote stad te verhuizen. De keus was voor mij snel gemaakt, hoewel ik nog nooit in Londen was geweest moest en zou ik naar Londen verhuizen. Geld had ik toch genoeg dus toen ben ik van de ene op de andere dag met een koffer en een volle weekendtas de trein in gestapt naar Londen. Van kleins af aan was ik al verliefd op de Engelse taal, de manier waarop de mensen hier in Engeland praten tovert altijd een glimlach op mijn gezicht.