Part 33

'Weet je het zeker?' vraagt Jake nu al voor de zoveelste keer. 'Ja, ga nou maar naar je les. Straks word je nog van school gestuurd.' lach ik. 'Maar ik vertrouw hem nog steeds niet. Ik kan nog best blijven.' probeert hij nog. Maar ik schud mijn hoofd. 'Nee, je kan geen lessen missen. Prumm houdt jou ook in de gaten.' Hij zucht als teken dat hij opgeeft. 'Vooruit. Sms me als er ook maar iets gebeurd dat je niet wil. Deal?' 'Deal. Ga nou maar. Je komt nog te laat.' Hij slaat zijn armen strak om me heen en drukt een kus op mijn lippen, waarna hij me loslaat en weggaat. Ik kijk hem nog even na tot hij verdwijnt tussen de mensenmassa. Ik zucht en loop naar de trainingszaal. Wanneer ik de deur open doe, kijken Harry en Pure gelijk op. Een beetje geschrokken kijken ze eigenlijk. Alsof ze iets stiekems aan het doen waren. Dus ik zwaai een beetje sceptisch. 'Hai, stoor ik?' Pure schudt zijn hoofd en staat op. 'Nee, nee, zeker niet. Je bent juist precies op tijd. We wilden net verder gaan met jullie cheografie. Maar ik denk niet dat ik nodig ben hier. Jullie waren de vorige keren zo goed bezig. Maar ik wil dit keer dat jullie eerst met elkaar gaan praten. Gewoon over jezelf, zodat ik niet meer bang hoef te zijn dat jullie de zaal gaan afbreken. Snappie? Dus have fun!' hij rent zowat langs me heen, de zaal uit, waarna hij de deur achter zich dicht gooit. Ik zucht en loop naar de tafel waar Harry aan zit. Ik ga helemaal aan de andere kant zitten, sinds de tafel toch super groot is. Harry grinnikt. 'Geen zorgen, ik zal niets doen. Die Jake is al gevaarlijk genoeg.' Ik glimlach even bij het idee dat Harry bang is voor Jake. 'Dus, vertel eens wat over jezelf.' begint hij. 'Mijn leven gaat jou niets aan. Maar ik ben wel nieuwsgierig waarom jij hier eigenlijk op school zit. Ben je uit de band getrapt?' oke, het klonk misschien een beetje bitchy, maar dat moet wel als je een antwoord wil van Harry. 'Nou, ik ben er niet uitgetrapt. Ik had gewoon een time-out nodig.' 'En dan kom je hier? Een school met Prumm? Leuke time-out.' zeg ik sarcastisch. Hij lacht eventjes. 'Ik zal eerlijk zijn. Zij hadden een time-out nodig van mij. Ze zeiden dat ik teveel genoot van het beroemd zijn. En dan vooral van de meisjes. Dus toen kwam de manager met het idee om me naar een strenge school te sturen. Maar wel een met muziek, anders vonden ze me zielig. En Niall zei ook dat er genoeg eten moest zijn, zodat ik uit verveling kon gaan eten.' Hij heeft een brede glimlach op zijn gezicht terwijl hij praat. 'Wat is er?' veaagt hij me als ik naar hem kijk. Ik haal nonchalant mijn schouders op. 'Gewoon de manier waarop je over ze praat. Je geeft echt om ze.' 'Natuurlijk het zijn broers voor me!' roept hij lachend uit. Hij ziet er nu zo anders uit. Zo lief en bezorgd. Zo anders dan eerst. In een goede manier anders.