(9) Nervous...

Ik had moeten weten dat hij het daar niet bij ging laten. Zodra ik aan de trap was, was Georg genoeg bij zinnen gekomen en kwam me achterna. Ik sprong van halfweg de trap naar beneden, het ging sneller. 'Zora! Wacht!' riep hij. Ik maakte de fout om de woonkamer binnen te lopen, ik had veel beter mezelf verschanst in een wc of gelijk welke kamer. 'Zora!' riep Georg luid, eigenlijk maakte het me een beetje bang, die woede, maar dat negeerde ik even. Halverwege de kamer greep hij mijn pols vast en trok me -nogal hardhandig- terug. 'Is dat van hem?' vroeg Georg hard, zijn ogen stonden nogal wijd uit elkaar, van woede waarschijnlijk. 'Georg, laat me los.' hij leek niet eens op te merken dat de andere ons aanstaarden. 'Antwoord eerst.' zei hij. 'Laat me los.' zei ik opnieuw, maar minder rustig. Ik kon niet veel anders. Ik sloeg met mijn hand tegen zijn pols, het deed pijn, het zorgde dat hij mij zou loslaten, dus was het mijn enige manier. Sorry, Georg. 'Georg, man wat heb je?' vroeg Tom verbaast. ik liep naar de zetel en bleef erachter staan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Bill. Waarschijnlijk kwam het voor hen nog raarder over. 'Dat litteken, is het van hem?' vroeg Georg, nu op een vreemde manier weer rustig. Ik keek weg. 'Welk litteken?' vroeg Bill. Ik zuchtte. Georg zou niet opgeven tot de rest het ook gezien had, dus toonde ik hen de lange streep op mijn rug. 'Wat is dat?' vroeg Tom verbaast. ZIjn ogen leken uit zijn hoofd te rollen. 'Een litteken.' zei ik. 'Door haar Stiefvader.' zei Georg. Ik keek weg. 'Ja dus.' zei Georg. 'Wisten jullie hiervan?' vroeg Georg aan Jojo en Sarah. 'Duh, ik heb geprobeerd om het bloeden te stelpen.' zei Sarah. 'En ik heb haar naar het ziekenhuis gebracht om het te laten naaien.' zei Jojo. 'AL aan gedacht om een klacht tegen hem in te dienen of zo?' Vroeg Georg. 'Misschien wel, maar iedere keer is het hetzelfde probleem.' zei ik. Georg keek me vragend aan. 'Bewijs maar eens dat het van hem is.' zei ik kortaf waarna ik naar buiten liep. 'Wat ga je doen?' riep Bill. 'Wandelen, en oh wee voor diegene die me achterna komt!' riep ik luid, dat zou toch wel duidelijk moeten zijn.