Chapter 22

Langzaam liep ik de trap af toen ik de deurbel hoorde. Ik wist dat het Chris was, juist daarom had ik geen zin om open te doen. Ik wilde hem vragen hoe het zat met dat meisje, ik zou willen dat ik het niet hoefde te vragen, maar als hij het zelf niet wilde zeggen… Ik opende de deur en zag Chris staan, hij glimlachte en stapte naar binnen. Hij gaf me een kus. Ik wist niet hoe ik moest reageren.
“Zit je nu nog steeds in over dat meisje?”
“Ja, omdat jij haar kent,” antwoordde ik stug. Chris keek een beetje geschrokken.
“Ik, eh…”
“Zeg het gewoon maar,” zei ik. Ik wilde niet boos worden, niet om zo’n dom wijf, maar als hij ging liegen en deed alsof ik me aanstelde, dan moest ik wel.
“Meer dan een jaar geleden heb ik eens met haar afgesproken,” zei Chris voorzichtig. Ik fronste.
“En je had niet het gevoel dat ik dat moest weten?”
“Sorry, ik wil alles aan je vertellen, maar ik wilde voorkomen dat jij je druk ging maken. Ik wil niet dat je denkt dat ik nog iets met haar te maken wil hebben,” antwoordde Chris.
“Ik maak me toch al de hele tijd druk? En dan doe je alsof ik me aanstel,” reageerde ik geïrriteerd.
“Ik bedoelde het echt niet verkeerd, eerlijk.”
“Het zal wel, weet je dat het kut voelt dat iedereen doet alsof je je aanstelt? Ze stuurde me vanmiddag ook nog berichtjes, daardoor ben ik er achter gekomen.”
“Echt? Als ik dat had geweten had ik het verteld hoor, ik wilde gewoon dat je je geen zorgen hoefde te maken,” zei Chris een beetje verdrietig.
“Waarom dan wel? Waarom niet gelijk? Toen je met haar praatte bijvoorbeeld?”
“Zoals ik zei, ik wilde gewoon niet dat jij dacht dat ik iets van haar moest, want dat is niet zo. Ik hoopte dat het bij één opmerking zou blijven.”
“Wil je echt niets van haar?” vroeg ik een beetje gekalmeerd.
“Nee, tuurlijk niet, ik heb jou toch? Lieve Marenne, ik houd van jou, niet van Raisa en niet van al die andere meisjes, gewoon van jou!” zei Chris resoluut. Ik keek hem aan, ik voelde tranen achter mijn ogen prikken. Chris zag het en omhelsde me stevig. Ik sloot mijn ogen en herhaalde in mijn hoofd wat hij zojuist gezegd had.
“Ik ook van jou,” zei ik zachtjes. Chris wreef over mijn rug, hij liet me los en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlachte door mijn tranen heen, hij veegde een traan van mijn wang.
“Ik beloof je dat ik voortaan alles vertel, maar ik beloof je ook dat je je nooit zorgen hoeft te maken om een ander meisje,” zei Chris lief.
“Sorry,” zei ik toen, ik voelde me schuldig, Chris had het beste met me voor.
“Nee, jij hebt gelijk,” antwoordde Chris. Hij omhelsde me weer, we bleven lang zo staan, hoe lang weet ik niet, vijf minuten of misschien wel een half uur, het maakte ook niet uit. Toen ging de deur open en verscheen mijn moeder in de deuropening, van schrik liet Chris me los.
“Oh, uh, sorry. Ik vroeg me af waar jullie waren, maar ik ga weer,” zei mijn moeder een beetje opgelaten.
“We zouden nu ook naar de kamer gaan, toch?” vroeg ik terwijl ik Chris aankeek. Hij knikte en liep samen met mij achter mijn moeder aan.
“Hey Chris,” zei Jorn enthousiast.
“Hé, hoe is het?” vroeg Chris vriendelijk.
“Goed, met jou ook?” Chris ging naast Jorn op de bank zitten. Ik glimlachte, ik vond het fijn om te zien dat Jorn en Chris met elkaar op konden schieten.
“Chris eet hier,” zei ik tegen mijn moeder.
“Is goed, gezellig. Vergeet je niet dat je moet trainen?”
“Nee, natuurlijk niet! Chris gaat mee,” zei ik toen.
“Mooi zo. Je moet wel even je mascara onder je oog weghalen voordat je gaat,” zei mijn moeder. Ik glimlachte en knikte.
“Ik ga even mijn spullen pakken,” zei ik tegen Chris. Hij knikte en vervolgde zijn gesprek met Jorn. Boven aangekomen deed ik snel mijn make-up goed en pakte ik mijn voetbalkleren bij elkaar. Mijn telefoon lag nog in de hoek waar ik hem vanmiddag zo boos had neergegooid. Ik pakte hem op, gelukkig was hij nog heel. Ik wierp nog snel een blik in de spiegel en liep toen weer naar beneden.
“Moeten we?” vroeg Chris toen. Ik keek op de klok.
“Ja, we gaan,” antwoordde ik.
“Succes,” zei Jorn. Chris keek me met een vragende blik aan. Ik snapte niet wat hij bedoelde en haalde mijn schouders op.
“Wil je misschien mee?” vroeg Chris.
“Uhm, nee, ik ga een andere keer wel eens mee,” zei Jorn een beetje twijfelend.
“Is goed, tot straks,” antwoordde Chris.
“Doeg Jor en mam!” riep ik toen ik de deur uitliep. Mijn vader was nog aan het werk vermoedde ik.
“Succes!” riep mam. Samen met Chris liep ik naar buiten, uit gewoonte wilde ik mijn fiets pakken maar het was natuurlijk veel makkelijker in Chris zijn auto.
“Ik ben blij dat je het goed kan vinden met Jorn,” zei ik toen we onderweg waren.
“Ach, Jorn is een leuke jongen,” zei Chris terwijl hij zijn schouders ophaalde.
“Klopt, maar hij is de laatste tijd een beetje stil, hij vindt het moeilijk om Emily bij Greg te zien volgens mij,” antwoordde ik.
“Emily past niet bij hem,” zei Chris vastbesloten.
“Vertel hem dat maar,” zei ik lachend.
“Hij komt wel over haar heen.” Ik knikte, ik hoopte zo snel mogelijk want Jorn verdiende gewoon een lief en leuk meisje. We reden het parkeerterrein op, we waren nog best vroeg, dat kwam natuurlijk omdat we in de auto waren.
Toen we naar het sportterrein liepen kwam mijn trainster ook net aanlopen.
“Hé talentje, dit is dé Chris?” vroeg ze vriendelijk terwijl ze een hand uitstak naar Chris.
“Dé Chris?” vroeg Chris, “nu klinkt het alsof je enge verhalen over me verteld hebt.”
“Nee hoor, maar ik vang ook wel eens wat op en de laatste tijd hoor ik verdacht vaak de naam Chris vallen.” Mijn wangen kleurden een beetje rood.
“Ik zal je niet meer in verlegenheid brengen,” zei mijn trainster en ze gaf me een klopje op mijn schouder.
“Fijn,” antwoordde ik lachend.
“Dus, ADO hè?”
“Ja, van Twente heb ik niks meer gehoord,” zei ik.
“Misschien ook wel fijner, ADO is lekker dichtbij en ze spelen hartstikke goed!”
“Klopt, ik zou hier liever nog niet weg willen,” zei ik en ik keek Chris aan, hij glimlachte even.
“Snap ik, dan moet je zo ver bij Chris vandaan wonen,” zei ze plagerig. Ik lachte. Emily kwam aanlopen en ik besloot met haar mee de kleedkamer in te gaan, al had ik niet zoveel zin om tegen haar te praten. Gelukkig zei Emily ook niet veel. Langzaam stroomde de kleedkamer vol en werd het een kippenhok. Zo snel mogelijk verliet ik het kleedhok en liep ik naar het trainingsveld. Chris zat op het bankje en zwaaide. Blij zwaaide ik terug. Ik besefte nu pas hoe blij ik eigenlijk was met wat Chris had gezegd, over Raisa, over mij. Hij zei dat hij van me hield! Dat had hij nog nooit gezegd. Bij de gedachte aan dat moment kwamen de vlinders in mijn buik weer tot leven. Ik keek nog even Chris zijn kant op en blies hem een handkusje toe, hij glimlachte en maakte hetzelfde gebaar terug. Vrolijk sloot ik me aan bij de groep die inmiddels begon met de warming-up, misschien wel één van de laatste keren…