4)Just a dream

Bella POV

We waren nu drie dagen in Forks. Ik was weer naar het weiland getrokken die eerste avond maar zoals ik wel verwacht had stond hij daar natuurlijk niet. Papa was vanavond voor zijn werk naar huis. Plots werd ik uit mijn gedachten gehaald door de telefoon.
"Hallo? Met de familie Swan?"
"Bella? Ben jij dat?" Het was Steve, een collega van pap.
"Ja, wat is er?” vroeg ik verward. Hij klonk bezorgd.
"Zijn je broer en zus daar?"
"momentje…Alice? Emmett?!!!" riep ik.
"We komen!” klonk het van boven.
"Ze komen eraan, ik zet je op speaker," zei ik tegen Steve.
"Wat is er Bels?" vroeg Emmett.
"Steve aan de lijn. Zeg het maar Steve."
"Sorry dat ik dit niet persoonlijk kan zeggen, maar ik kan niet weg en ik wil niet dat jullie het van iemand anders horen." Er zat een blok ijs in mijn maag. Ik kende die toon.
"We waren een bende op het spoor en het liep uit op een vuurgevecht…jullie vader is geraakt, recht in zijn hart…het spijt me." Ik drukte de telefoon uit. Het kon niet het mocht niet. Papa mocht niet dood zijn. Ik rende naar buiten, naar het weiland.
"Edward! Waar ben je? Ik heb je nodig!" schreeuwde ik tegen niemand. Ik wilde zijn armen om me heen zoals die eerste avond, ik wilde dat hij me zou troosten en dat hij zei dat hij wist hoe ik me voelde, dat hij er voor me was en van me hield. Ik stortte ineen en bleef maar huilen.
"Bella?" klonk het uit het niets. Ik keek op. Het was de jongen van het ziekenhuis.
"Edward?" vroeg ik onzeker. Hij hier op deze plek, het kon haast geen toeval zijn. De jongen fronste.
"Hoe ken jij mijn naam?" vroeg hij verward. Het was hem. Dat moest wel!!!
"Zoals jij de mijne kent," zei ik ademloos. Waarom vroeg hij dat? Hij wist mijn naam, dan moest hij het zich toch herinneren?
"Ik hoorde je zus hem zeggen, maar ik geloof niet dat mijn vader de mijne heeft genoemd waar jij bij was." Hij keek me niet begrijpend aan. Ik begreep er niets meer van. Hij leek op Edward, hij heette Edward, hij kwam op ons weiland en toch herkende hij me niet. Misschien was hij het vergeten.
Ik wist het allemaal ook niet meer. Het werd me te veel. Ik zakte weer snikkend in elkaar. Edward liep op me af en omhelsde me. Toen ik uitgehuild was keek ik naar hem op.
"Gaat het?" vroeg hij bezorgd.
"Nee, niet echt…Ik heb net te horen gekregen dat mijn vader dood is en dan besluit jij weer op te duiken."
"Dat is vreselijk, maar ik snap niet wat ik ermee te maken heb.
"Je doet me denken aan een oude vriend van me… hij heette ook Edward,vandaar dat ik je zo noemde."
"Dat is behoorlijk eng ja." Hij wist het echt niet meer…
"Hij was de meest bijzondere jongen die ik ooit heb ontmoet." Ik glimlachte zachtjes.
"Kijk, ik heb de verlovingsring van zijn moeder van hem gekregen, ik draag hem altijd bij me," zei ik terwijl ik de ring bovenhaalde. Hij keek er bewonderend en diep geraakt naar. Hij moest het zich nu toch echt gaan herinneren...

Edward P.O.V.

Ik wist dat het een slecht idee was geweest om met haar te praten.
Ik had moeten wachten tot ze op school zou verschijnen. Aangezien haar tante nu haar enige nog levende familie was zouden zij en haar familie hier in Forks blijven. Ik bespioneerde haar al vanaf de dag dat ik haar tegen kwam in het ziekenhuis en dus was ik van elk voorval van de afgelopen drie dagen op de hoogte.
Dit werd gevaarlijk, ik zou haar niet kunnen wijsmaken dat het allemaal toeval was. Ik had moeten zeggen dat ik Anthony heette ofzo.
Ik keek nu vol bewondering naar de ring. Ze had hem bij zich. Ik droeg haar moeders ketting ook elke dag bij me, maar ik had niet gedacht dat zij dat met mijn ring zou doen.
"Hield je van hem?" vroeg ik.
"We waren 6 dus houden van is een groot woord, maar ik denk dat als hij er nog zou zijn ik wel van hem zou houden." Ik keek haar vragend aan.
"Hij stierf," zei ze en haar stem brak.
"Eerst mijn moeder, toen hij, nu mijn vader en binnenkort mijn tante misschien. Waarom?" Ze stortte zich weer in mijn armen en begon te snikken. Ik hield mijn adem in. Het zou stom zijn om haar nu te vermoorden, juist nu ik haar terug had. Bovendien vond ik het fijn om haar bij me te hebben.
Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voor de anderen zich zouden afvragen waar ik bleef. Ik had gezegd dat ik alleen wilde zijn. Ze dachten vast dat ik nu ergens zat te mokken omdat ik van Carlisle niet bij Bella mocht zijn. Ik moest geduld oefenen tot de gelegenheid zich voordeed vond hij.
Ze raapte zichzelf iets sneller bij elkaar dan net.
"Sorry. Ik moet me niet zo laten gaan."
"Geeft niet, als het helpt mag je van mij best de rest van de dag huilen..." Ze zou de rest van de eeuwigheid bij me mogen uithuilen als ze wilde. Maar misschien was er wel iemand anders die ze liever wilde dan mij.
"maar, als je die ring nog meedraagt... Als je niet wilt moet je niet antwoorden, maar ben je dan nooit verliefd geweest?" Was er nooit iemand die mijn plaats in haar hart kon innemen? Of droeg ze die ketting alleen maar in nagedachtenis aan onze vriendschap?
"Nee," Ze keek weg. Ik geloofde geen moment dat ze geen enkele aanbidder had gehad. Voor haar moeten de jongens gewoon in de rij gestaan hebben.
"Ik denk niet dat hij het erg zou gevonden hebben als je zou proberen gelukkig te worden met iemand anders..." zei ik voorzichtig.
"Hoe bedoel je?" Ze keek me achterdochtig aan. Ze dacht dat ik haar probeerde te versieren. Dat ik misbruik probeerde te maken van haar zwakte nu. En om helemaal eerlijk te zijn...dat was ook zo.
"Ik bedoel dat ik me niet kan voorstellen dat er nooit iemand was die jouw wilde, na hem bedoel ik." Bella glimlachte. Opgelucht dacht ik. Ze was blij dat ik haar blijkbaar alleen probeerde af te leiden van haar zorgen door haar dingen over haar verleden te laten vertellen.
"Ik was niet zo gewild op school. Ik was een buitenbeentje. Gewoon een stille onopvallende aanwezigheid. Een figurant in het leven van de populaire leerlingen. Als er al meisjes van de ‘hogere klasse’ waren die met me kletsten was dat meestal omwille van Emmett, mijn broer, hij is best knap en hij is één van de betere spelers van het rugby team op school. En anders om mijn zus Alice, de mode expert. Een make-over van haar is net zo goed als één in een duur beauty center.
Dat was op school...als ik met mijn broer en zus uitging en de sociale regels van het schoolterrein niet meer golden, ging het wat anders. Één keer in het bijzonder is me wel bijgebleven." Bella glimlachte en haar wangen werden rood.
"O ja? Wat gebeurde er?" vroeg ik brandend van nieuwsgierigheid.
"Stephanie de hoofdcheerleader had haar vriendje Chuck gedumpt voor de zoon van het schoolhoofd, wat de achterliggende reden was weet ik niet. Iedereen had zo zijn of haar idee, maar dat doet er niet echt toe. Chuck was er kapot van... hij ging samen met de rest van het rugby team wat drinken in hetzelfde café waar Alice en ik altijd heengingen. Het was vrijdag avond en we hadden niet al te veel huiswerk dus we besloten nog eens wat te gaan drinken met Alice’s vriendinnen. Ik haakte al snel af toen de gesprekken over de laatste mode van Parijs ging en merkte Chuck op die wat te drinken bestelde aan de toog. Ik had meteen medelijden met hem. Hij was zichzelf niet. Normaal zat hij altijd bij zijn vrienden één of ander sterk verhaal te vertellen, nu was hij helemaal alleen en negeerde hij zijn vrienden die hem zeiden dat hij het moest laten gaan." Bella’s ogen stonden vol medeleven terwijl ze dit vertelde. Ze was nog steeds dat geweldige meisje waar ik destijds zoveel om gaf.
"Ik ging bij hem zitten en bestelde wat water. ‘Ik hoorde van Stephanie. Ik vind het erg voor je,’ zei ik. Stephanie had het voor de ogen van zowat heel de school uitgemaakt. Midden in de kantine en met heel veel kabaal. Het was vernederend." Ik knikte begrijpend. Dat was inderdaad zeer wreed.
"Hij haalde zijn schouders op en zei dat het hem geen bal kon schelen. Ik keek naar hem tot hij me in de ogen keek en zei dat hij dat soort verhaaltjes misschien aan zijn vrienden kon wijsmaken, maar dat ik daar niet in trapte. Hij liet zijn hoofd hangen en zei: ‘Misschien heb je een beetje gelijk. Ik snap best dat ze me niet meer wilde, maar moest het zo?’ Ik legde mijn hand op zijn schouder en zei dat ze als ze zo gemeen was zijn aandacht ook niet waart was. Hij keek me aan en knikte. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij. Ik glimlachte naar hem en zei dat als hij behoefte had aan een luisterend oor hij altijd bij me kon aankloppen. Ik zou niemand wat zeggen...
Hij vroeg me of ik het oké vond als we nu wat gingen wandelen. Ik stemde in, ik begreep dat hij geen risico wilde lopen gehoord te worden. Stel je eens voor dat iemand zou ontdekken dat dé Chuck ook gevoelens had. Het was een heel goed gesprek en ik geloof echt dat hij er veel aan had. We hadden het over van alles en nog wat en we lachten heel veel.
Toen stranden we plots bij zijn huis en bood hij me aan even binnen te komen. Ik wist dat dat net een brug te ver zou zijn en bovendien moest ik snel naar huis. Toen ik afscheid nam spreidde hij zijn armen en gaf me een knuffel. ‘Bedankt. Ik heb het in geen tijden meer zo naar mijn zin gehad,’ fluisterde hij in mijn oor. Toen boog hij naar achteren om me aan te kijken.
Hij streek een lok van mijn haren achter mijn oor en bracht hij zijn gezicht dichterbij." Volgens mij had Bella niet meer door dat ze aan het vertellen was. Ze zei gewoon letterlijk wat er zich in haar hoofd afspeelde zonder dingen weg te laten die niet belangrijk of te persoonlijk waren. Ik slikte bang voor wat er kwam.
"Ik wist niet wat me overkwam. Ik had nog nooit een jongen gekust. Ik vroeg me af of ik het niet gewoon moest laten gebeuren." Ik hoopte zo dat ze het niet gedaan had. Ik zou die jongen vermoorden als hij haar van me had afgenomen...Ik probeerde mezelf te beheersen. Ze had me al verteld dat ze nog nooit verliefd was geweest. Die Chuck betekende niets voor haar.
"Chuck bleek veel meer in zich te hebben dan een lompe macho. En hij was best wel knap. Hij was ook heel teder, zijn armen hielden me beschermend vast en zijn ogen keken me beminnend aan. Hij was voorzichtig. Ging er niet achteloos vanuit dat ik hem wel zou willen. Ik wist dat dit voor hem iets heel anders was dan met Stephanie. Hij mocht me echt. Net toen ik dacht dat ik het zou doen schoot er een herinnering door mijn hoofd..." Wacht? Waar ging dit heen? Had ze hem nu wel of niet gekust?
"Edward en ik. Hier op dit weiland. We hadden elkaar net beloofd om later met elkaar te trouwen. Het was stom dat ik me daardoor liet tegenhouden. Edward was dood en Chuck niet. Edward zou voor altijd zes zijn."
‘Maak daar maar zeventien van.’ Dacht ik zuur. Behalve mijn leeftijd zat ze echter op alle vlakken juist. Chuck paste duizend keer beter bij haar dan ik. Nu in elk geval. Als ik nog mens geweest was had ze zonder twijfel bij mij gehoord.
"en ik niet, ik zou net als Chuck ouder worden. Het was stom om mijn hele toekomst te vergooien aan een herinnering..." Ik boog mijn hoofd wetende dat ze gelijk had.
"Maar ik was ook bang." Ik schoot met een ruk recht. Wat bedoelde ze nu weer? Ze hield me wel in spanning.
"Ik wist dat hij oprecht was, maar hoeveel zou het nog voor hem betekenen als hij zijn masker weer opzette? Zou ik zijn volgende sterke verhaal zijn? Hij zou me niet met opzet kwetsen, maar hij zou zijn vrienden iets moeten vertellen. En zijn vrienden verwachtten een groots verhaal, was het geen nieuwe vlam dan wel een dom wicht dat veel te goedgelovig was. Zou hij van mij verwachten dat ik me gedroeg als één van hen? Dat ik zou roddelen en zou doen wat men van mij als het vriendinnetje van Chuck verwachtte? Dat kon ik niet.
Ik draaide mijn gezicht weg. Hij begreep het niet en vroeg me waarom. ‘Wat met je vrienden?’ vroeg ik. Hij begreep het meteen. Hij vroeg of we in dat geval vrienden konden blijven, want hij mocht me echt graag. ‘Natuurlijk. En als je wilt help ik je zelfs om Stephanie terug te pakken.’ Dat laatste was natuurlijk een grapje. Maar uiteindelijk deed ik het toch. Stephanie hoorde van één van de andere cheerleaders die het van Alice hoorde dat ik nogal dik was met Chuck. Dat raakte haar in haar ego en voor de ogen van iedereen–inclusief mijzelf en haar huidige vriend–begon ze Chuck te verleiden.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je dat stuk ongeluk van Swan beter vind dan mij? Ik heb je veel meer te bieden dan zij. Dat weet jij als geen ander,’" citeerde Bella met een enigszins walgende uitdrukking. Ik mocht die Stephanie met de minuut minder. Ze had Bella duidelijk willen kwetsen.
"Ik moest moeite doen om niet als de rest in lachen uit te barsten toen Chuck haar van zich afduwde –ze had zich op zijn schoot gezet terwijl hij aan het eten was nadat ze heel erg luid ‘Chuckie, lieverd.’ Door de kantine had geschreeuwd -en zei dat hij en ik helemaal niets hadden en dat ze niet moest denken dat hij zo zielig was dat hij zomaar weer bij haar terug kwam nadat ze hem zo voor paal had gezet. Iedereen keek en iedereen was muis stil om het goed te kunnen volgen. Stephanie had het over zichzelf afgeroepen dat iedereen haar dan ook keihard uitlachte nadat Chuck haar afwees."
Bella keek niet zelfvoldaan door dit gebeuren. Ze vond het erg dat Stephanie zichzelf zo in de nesten gewerkt had, hoewel het haar verdiende loon was.
"Ze verdiende niet beter," mompelde ik vol afgrijzen. Hoe konden mensen toch zo egocentrisch zijn? Zo aandachtsbelust? Ik kreeg er koude rillingen van.
"Het duurde een eeuwigheid voor we haar weer in het sociale leven zagen. Dat Chuck haar afwees was een koude douche voor haar, maar het had haar wel goed gedaan.
Ze was veel aardiger en bood zelfs haar excuses aan mij, Chuck en haar ex Collin aan. Chuck en ik zijn nog steeds vrienden en hij belt altijd bij me aan als hij behoefte heeft aan een goed gesprek, of een dagje eens niet ‘Chuck de rugby held’ te zijn, maar gewoon Chuck." Bella keek me aan en leek nog wat te willen zeggen, maar toen galmde mijn naam door het bos. Rosalie was me gaan zoeken. Rosalie had me toen ik nog mens was het meest bemoederd. Pas veel later wist ik dat dat door haar verleden kwam.
"Ik moet gaan. Ik zie je binnenkort op school?" Bella knikte.
"Waarschijnlijk wel ja. Tenzij mijn tante het niet haalt en we ergens anders worden gedropt..." Ze keek weer gekweld.
"Met je tante komt het volgens mijn vader weer helemaal goed," beloofde ik haar. Ze glimlachte.
"Bedankt Edward..." Ze leek nog iets te willen zeggen maar stond toen op en vertrok. Ik keek haar verlangend na. Ik miste haar nu al. Kon ik maar bekennen wie ik was.
"Edward?" Ik zuchtte.
"Ja Rose." Rosalie keek me aan en zuchtte. Onze kleine Edward is groot.
Ik keek haar ongelovig aan.
"Ik zag je destijds bijna als mijn eigen zoon weet je?" vroeg ze me. Ik knikte.
"En toen je plots elke dag verdween was het heel moeilijk voor me om niet achter je aan te gaan. Ik wist dat je terug zou komen en dat je niet het soort jongen was dat in zeven sloten tegelijk liep... maar ik was nog steeds bezorgd. Toen je haar tegenkwam merkte ik meteen dat er iets gebeurd was. Je had een geheim voor me en dat vond ik maar niets. Ik volgde je en toen zag ik jullie twee spelen en zoals je naar haar keek. Ik wist dat ze veel voor je betekende en besloot me er niet meer mee te bemoeien." Ik had al gehoord waar dit heen ging.
"Maar je sprak je mond voorbij en vertelde Carlisle over haar. Hij was bang voor wat er zou gebeuren als hij me veranderde en verbood me om nog met haar om te gaan." Rosalie knikte.
"Het spijt me."
"Ik weet dat je het niet fout bedoelde."

(Zoals gezegd weet ik niet goed hoe dit verder moet. Maar ik weet wel hoe dit alles eindigt. Dus hier het einde, een aantal weken na bovenstaande scène. Edward en Bella zijn heel hechtte vrienden en Emmett en Rosalie, Jasper en Alice zijn ook heel close. Zij gaan met hun allen naar het lentebal de volgende avond en Bella heeft Edward verteld dat ze niet wilde gaan omdat ze niet kon dansen. Edward zegt haar de volgende avond (vooravond van het lentebal) naar het weiland te komen)

Bella POV

Ik keek verbaasd naar Edward terwijl hij een draagbare cd speler neerzette en een mooi nummer opzette.
Hij stond op stak zijn hand naar me uit en gebaarde me dichterbij te komen. Ik liep aarzelend op hem af en nam zijn koude hand aarzelend aan. Van zodra mijn vingers in zijn hand rustten trok hij me dicht tegen zich aan en legde hij zijn hand op mijn rug.
"Vertrouw je me?" Ik knikte zonder erbij na te denken.
"Met mijn leven." Ook dit zei ik zonder erbij na te denken. Hij glimlachte een adembenemende glimlach en ik vergat de kou, ik vergat mijn verloren liefde, het kon me niet schelen. Voor mij was dit Edward.
Zachtjes zong Edward met zijn engelen stem de tekst van het liedje en ik luisterde betoverd. Ik wist op de één of andere manier dat hij elk woord meende. We wervelden rondjes en ik kon niet geloven dat ik nog niet één keer op zijn voet had getrapt. Zijn gezicht was zo veel dichterbij dan ik gewend was... plots besefte ik dat ik op dit moment een belofte brak en op het punt stond er een tweede te breken. Edward zag de twijfel in mijn ogen en glimlachte.
"Misschien brengt dit je op andere gedachten. Zijn vingers sloten mijn ogen en zijn handen losten mijn middel voor een kort moment. Plots voelde ik iets om mijn hals hangen ik keek naar beneden en zag mijn moeders ketting.
"Dus toch?" vroeg ik verrast terwijl ik hem aankeek.
"Natuurlijk," antwoorde hij. Zijn stem hees. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en kuste hem.

(Niet lang daarna krijgen Bella, Emmett en Alice een zwaar ongeluk. Carlisle red ze en iedereen leefde nog lang en gelukkig. En als je je afvroeg hoe Edward en Carlisle Esmée weg kregen: Edward saboteerde de camera's zodat ze gedurende vijf minuten een herhaling zou komen en zodat zij ongezien weg konden met Esmée, niemand die wist dat Edward er was en niemand die begreep waar Esmée naartoe was. Carlisle zou de familie 'verwittigen' oeps vergeten.)