Een Hybrid?

Onrustig schoof ik heen en weer op de bank. Waarom zei Alaric maar steeds niks?, het maakte me alleen maar onrustiger. Mijn geduld raakt nu zo langzamerhand echt wel op. ‘Weet je al wat het is?’, vroeg ik voor de zoveelste keer. ‘Nog heel even….’, mompelde Alaric en hij klonk geconcentreerd. Ik zuchtte en probeerde stil te zitten om het hem wat gemakkelijker te maken en bovenal om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. ‘Heb je niks beters te doen of zo, Damon?’, vroeg ik hem geïrriteerd toen hij zich naast mij op de bank liet vallen en onderuit zakte. Stefan had me toen uiteindelijk weten los te maken uit zijn greep en me zo ver mogelijk van hem afgezet aan de andere kant van de bank. Het was gewoon kinderachtig hoe Stefan me had moeten weghalen. Alsof hij een stuk speelgoed uit de klauwen van een kleuter innam. Alaric had zijn lachen niet kunnen inhouden en ik snapte best dat het er belachelijk uit had gezien. ‘Nee, ik zit hier helemaal goed’, zei Damon grijnzend terwijl hij nog een slok van zijn glas nam en zette het nu al lege glas op tafel. Hij gaapte en keek verveeld om zich heen. Gelukkig was Alaric er nog terwijl Stefan even weg was en hij hield dan Damon ook nauwlettend in de gaten. Die twee waren duidelijk niet de beste vrienden en dat was ook al meteen een reden waarom ik Alaric mocht. Damon richtte zich weer op mij toen Alaric opstond en naar de tafel liep om een boek te pakken. Hij gaf me een speelse blik en liet zich opeens mijn kant op vallen. Geërgerd keek ik naar hem en wou mijn knieën intrekken. Dit was niet mogelijk omdat Alaric weer op de bank ging zitten en mompelde dat ik nu echt niet mocht bewegen. Damon speelde met een lok van mijn haar, die hij om zijn vinger wond en ik moest me bedwingen om niet te veel te denken. Stefan kwam terug en ik ademde opgelucht uit toen Damon weer normaal ging zitten. Ik keek even opzij en zag dat Stefan een hele stapel stoffige boeken op tafel zette. Hij pakte de bovenste van de stapel en bekeek de kaft nauwkeurig. Stefan blies over het boek heen en meteen kwam er een hele laag stof vanaf die ervoor zorgde dat hij moest niezen. Ik glimlachte omdat ik naar zijn gezichtsuitdrukking keek van al dat stof. Hij zag er wel schattig uit zo… Stefan keek nog een keer naar de kaft van het boek en sloeg het open. Na een paar tellen gaf hij het aan Alaric. ‘Je kan vast hier wel wat in vinden’, zei Stefan tegen Alaric en hij plofte naast me op de bank Damon aan de kant duwend. Ik hoorde Alaric wat mompelen en het geritsel van bladzijdes die hij in het boek omsloeg. Vragend keek ik naar de beide broers en die haalden tegelijk hun schouders op. ‘Uuh, Rick?, zou je iets meer kunnen concentreren op dat ding op mijn rug in plaats van in een van die stoffige boeken te lezen?’, vroeg ik. Alaric leek op te schrikken van zijn boek. ‘Maar hier staan allemaal dingen in die misschien kunnen verklaren waar dat teken op je rug vandaan komt’, legde hij uit en ging daarna meteen weer verder met lezen. Ik hoorde iets wat leek op: ‘geweldig nu heeft ze ook al een bijnaam voor hem bedacht’, en ik keek naast me om te zien dat Damon de nukkig de andere kant op keek. Wat was zijn probleem? Moest ik hem ook een bijnaam geven of zo? Ongelukkig keek ik naar de rest van de stoffige boeken op de tafel en keek verveeld heen en weer. Net op het moment dat het zo erg werd dat mijn ogen haast dichtvielen slaakte Alaric een ‘dus toch…’ geluid. ‘Wat, wat, wat!’, schreeuwde ik haast en ik draaide me snel om. Damon griste het boek uit Alaric’s handen en begon te lezen. Toen hij zijn ogen waar van de bladzij afhaalde staarde hij mij aan alsof ik gek was. ‘Ok, vertel me nu wat er aan de hand is voordat ik nog ongeduldiger word’, ze ik zuchtend. ‘Nou je weet dus dat vampiers bestaan..’, begon Alaric maar ik onderbrak hem. ‘Laat me raden weerwolven, heksen en de al die andere wezens bestaan zeker ook?’, lachte ik. ‘Nou ja dat ook…’, mompelde Alaric waardoor mijn mond open zakte. ‘Maar daar gaat het nu niet om…, het gaat over een hybrid’, zei hij en ik keek hem benauwd aan, was dat iets ergs? ‘Een hybrid is een kruising tussen een vampier en een weerwolf, ze zijn het sterkste van allemaal’, vervolgde hij. ‘Een hybrid is het dodelijkste wezen en ze kunnen zo een vampier of weerwolf of elk anders sterk wezen doden’, zei hij na een korte pauze. ‘Ok’, zei ik alleen maar terwijl ik Rick’s woorden tot me liet doordringen en ik keek hem weer aan. ‘Wat heb ik hier dan mee te maken?’, vroeg ik ongemakkelijk. ‘We weten niet precies wat het met je te maken heeft maar die tattoo op je rug is een van de tekens die veel bij de oude documenten over hybrid’s teruggevonden worden’, zei Rick. ‘Oh’, is het enige wat ik kon zeggen. Ik snapte er niet veel van maar ik had op dit moment ook teveel aan mijn hoofd. Alaric pakte het boek en liet het aan me zien. ‘Kijk, hier zie je een aantal tekens die teruggevonden zijn in Frankrijk in een soort grot waar de tekens op de wanden stonden’, zei hij en hij wees naar een vijftal tekens. Mijn oog viel op een van de tekens die haast precies op mijn tattoo leek en ik wees ernaar. ‘Dus dit is een van de tekens’, fluisterde ik. ‘Een van de vele anderen en ik heb ook geen idee wat het betekent’, zei Alaric mompelend. ‘Maar wat heeft dat hybrid gedoe met mij te maken en hoezo stonden ze op de muren in grotten?’, vroeg ik wanhopig. Stefan sloeg een arm om me heen maar ik bleef naar Alaric kijken. Hij zuchtte, ‘ik weet er niet veel van.’. ‘Ik weet niet wat het betekent maar het heeft iets met de hybrid’s te maken’ zei hij. Hij stond op en pakte de hele stapel boeken van de tafel. ‘Het spijt me, dat ik er nu nog zo weinig over kan zeggen maar ik beloof je dat ik erachter kom’. Ik glimlachte en hij liep na ons gedag te hebben gezegd de deur uit naar zijn auto. ‘Hoe weet hij dat allemaal toch?’, fluisterde ik terwijl ik naar de auto keek die wegreed. ‘Zo is Rick, nu eenmaal altijd met zijn neus in de boeken’, lachte Stefan. Ik stond op en het verbaasde me dat ik geen last van mijn rug had. ‘Denk je dat het teken voor die rare steken in mijn rug zorgt?’, vroeg ik aan Stefan. ‘Voor zover ik weet heb ik nog nooit iets gezien over hybrid’s die tekens gebruikten’, zei Damon. Ik verstijfde, bleef stilstaan en draaide me toen langzaam om. ‘Bedoel je dat je iemand kent die een hybrid is’, vroeg ik en ik kon zelf de angst in mijn stem horen. Beide broers keken elkaar aan en zeiden niks. Ne toen ik wat wou zeggen stonden ze gelijkertijd op. ‘Kom we gaan naar buiten, heb je zin om de stad in te gaan?’, vroeg Damon en ik knikte verward. Meteen trok hij me aan de hand mee en ik zag Stefan al met de autosleutels achter ons aankomen. Eenmaal in de auto stak ik mijn tong naar hun uit omdat ik achterin moest zitten. Iets wat ik altijd al gehaat had. Ik besloot niet door te vragen over dat hybrid gedoe en neuriede zonder dat ik het door had mee op de muziek van de radio. Terwijl ik naar buiten keek en vrolijk mee neuriede had ik niet door dat de broers beiden een blik uitwisselden en daarna beiden glimlachend weer naar de weg keken.