35

tom pov.

langzaam zitten we te zoenen tot we Bill horen 'zozo wat is er hier aan de hand?' zegt hij lachend, als ik mijn lippen weer van die van Rachel afwil halen merk ik dat het niet lukt. Huh? ook rachel kijkt verbaast en probeert haar mond van die van mij te trekken. 'Jngss'klinkt er erg raar uit mn mond, of nouja zonder je lippen echt te bewegen gaat dat niet makkelijk. Georg en Bill kijken ons vreemd aan, dan klaar georg's gezicht weer op 'Wacht.. zitten jullie nou vast?' Hij proest het uit en dan begint ook Bill hard te bulderen, normaal zou ik net zo hard mee willen lachen maar nu zit mijn mond vast aan die van rachel. 'Ik' probeerde Bill nog te zeggen maar ging weer verder met lachen, de meisjes van Zwadderich die er zaten zijn weg maar het groepje uit Huffelpuf begint nou wel vreemd te kijken. 'Oke we gaan naar de ziekenzaal'en opnieuw barstte de jongens in lachen uit. Met grote ogen kijk ik rond, o my god dit meen je niet. 'Oke pak elkaar bij de heupen vast en probeer zo samen op te staan' legt Georg duidelijk met zijn lach inhouden uit. We proberen wat hij zegt, het is lach niet zo gemakkelijk maar het is wel gelukt want we staan. De hele weg worden we aangekeken en er word gewezen en gelachen, ook Georg en Bill houden het niet meer en lachen de hele weg door. Oke ik heb ergens een vermoeden van wie deze typische streek geweest had kunnen zijn maar nee dat zou wel niet. FLITS! Bill heeft gauw een foto gemaakt met een arm graai ik naar zijn gezicht maar hij springt weg waardoor ik en rachel bijna vallen. Na eindelijk aangekomen te zijn bij de ziekenzaal komt Madam Pleister aangehold en begint te lachen. 'Wat is er hier aan de hand?' Vol enthousiastme legt Bill uit wat er gebeurd is. En na de rest van de ziekenzaal eindelijk uitgelachen is pakt madam Pleister een flesje, het is een beetje doorzichtig. 'Oke kom maar even zitten dan' ze klopt op het bed waar ik en Rachel voorzichtig plaatsnemen. Ze gooit een kleinbeetje van het gloedje over onze monden heen. '1 minuutje en dan zijn jullie uitgezoend' grinnikent loop ze weg en gaat naar een andere jongen die in het gips gedaan word. Na inderdaad een minuutje raken onze monden eindelijk los, ik trek een paar gekke bekken want het voelt nou erg raar aan en glimlach. 'Oke dit was wel mijn record zoenen' lach ik dan.