003.

Faith.

Ik keek London Heathrow rond. Hoe kon ik beginnen? Ik wist dat ik in London moest zoeken want vlak na mijn geboorte waren ze naar London verhuisd. Vanuit Holmes Chapel. Dat klinkt echt raar.. Holmes Chapel. Ik grinnikte om mijn gedachte en reed met mijn koffer naar een starbucks toe. Ik ging in de lange rij staan en wachtte netjes tot ik aan de beurt was. 'I don't have enough money.' Hoorde ik de jongen voor me zeggen. Ik draaide me naar hem toe. Ik pakte een paar pond uit mijn zak. Ja, ik had mijn dollars al ingewisseld. Ik gaf het aan de jongen. 'Thank you so much!' zei de jongen met een schattig, Iers accent. 'No problem.' Ik glimlachte naar hem. Hij was wel schattig. Hij had vuil blond haar en mooie blauwe ogen. Opeens voelde ik zijn armen stevig om me heen. Een grinnik verliet mijn lippen. 'Why was that for?' Hij haalde zijn schouders op. 'Thank you, you just saved my life.' Ik zag hoe hij zijn donut pakte en nog naar me glimlachte maar toen uiteindelijk toch weg liep. Ik ging bij de kassa staan. 'How can I help you?' hoorde ik een meisje ongeïnteresseerd zeggen. 'One Frappuchino Caramel please.' Ik glimlachte aardig naar het meisje. Ik wou niet in Engeland beginnen met een slechte reputatie. '4.50 pounds please.' Ik gaf haar het geld en pakte mijn frappuchino aan. Ik nam mijn koffer en liep richting de uitgang terwijl ik een paar slokken van mijn koffie nam. Ik stak mijn hand uit naar een taxi chauffeur die ook voor mijn parkeerde. De man stapte uit en nam mijn koffer die hij in de kofferbak legde. Hij hield de deur voor me open waardoor ik glimlachte en in stapte. 'Where do we have to go, my lady?' zei de man. Ik glimlachte. 'To a hotel please. I prefer one in the city centre.' Hij knikte gehoorzaam en begon te rijden. Na een kleine 15 minuten kwamen we bij een gezellig uitziend hotel. Ik pakte het geld en gaf het aan de chauffeur. 'Thank you, mister.' Ik stapte uit en pakte mijn koffer. Ik liep het hotel in.