#5 eline

Eline POV
Ik liep naar mijn kamer toe en pakte een boek uit mijn kast, waarmee ik op mijn bed neerplofte. Ik bladerde naar pagina 83, waar ik was gebleven en begon te lezen. Ik hoorde Nialls gezang vanuit de andere kamer, maar probeerde me ervoor af te sluiten. Jammer genoeg wilde dat niet lukken en kon zijn stem me meer boeien dan dit boek. Ik vroeg me af hoe het was om te zingen. Om je stem te laten klinken. Ik had nog nooit gezongen. Op school playbackte ik altijd mee met iedereen, omdat ik niet durfde. Ik was bang dat mama ineens binnen zou stormen en zou zien dat ik met muziek bezig was. Hoe graag ik eigenlijk ook wilde proberen te zingen, ik deed het niet. Ik hield mijn lippen stevig op elkaar. En stel het zou voor geen meter klinken, dan zou ik zwaar voorschut staan bij Niall, op de eerste dag al. Ik slaakte een diepe zucht, legde het boek terug en liep mijn kamer weer uit. Vanuit de woonkamer was het gezang nog beter te horen, maar dat maakte me niet veel uit. Ik ging op de bank zitten en trok mijn benen op. Mijn hoofd legde ik op mijn knieën en voor het eerst in mijn leven liet ik me helemaal meevaren op muziek.
Zo bleef ik zitten totdat de muziek ophield en de deur van Nialls slaapkamer weer openging. Ik tilde mijn hoofd op. "En is het gelukt met je huiswerk?" vroeg ik lachend. Niall knikte.
"Jazeker! Wil je het horen?" vroeg hij. Ik had het al gehoord, maar ik had er niets op tegen om het nog eens te horen. Het was prachtig. Dit was de eerste keer dat ik naar muziek heb geluisterd zonder me schuldig te voelen of zonder dat ik bang was dat mama ineens binnen zou stormen en me zou betrappen. Mama zou echt niet ineens naar Londen komen, alleen om me ervan te weerhouden om muziek te luisteren.
"Ja, is goed!" Niall liep zijn kamer weer in en kwam een paar tellen later terug met zijn gitaar. Hij pakte de stoel die aan het kleine tafeltje stond geschoven, en nam daarop plaats. Hij zette zijn gitaar op zijn schoot, pakte hem behendig vast en begon daarna hetzelfde melodietje te spelen als net. Nadat hij het intro had gehad, rolde de tekst van het liedje zo uit zijn mond. Ik herkende het liedje ergens van, maar ik kon het niet plaatsen. Mijn ogen gleden eerst een keer over de lichtbruine gitaar, en bleven toen hangen bij Niall's handen, die met de snaren speelden. Toen Niall gestopt was met spelen, keek ik nog steeds naar de gitaar, maar ik bracht mezelf op tijd terug naar de aarde.
"Wat vond je?" vroeg hij met een glimlach. Hoe moest ik nou weten wat ik vond. Ik vond het prachtig! Maar ik was iemand die nog nooit zoiets gehoord had. Hoe kon ik nou weten of dit goed was of niet.
"Het was echt heel mooi! Maar ik heb er geen verstand van hoor," zei ik lachend. Niall haalde zijn schouders op.
"Je hoeft er niet echt verstand voor te hebben."
"Hoezo niet? Ik weet toch niet of iets mooi is of niet?" Niall keek me een beetje vaag aan.
"Natuurlijk wel! Iedereen heeft toch zijn eigen smaak. Niet iedereen vindt hetzelfde mooi. Zo is het met kleding en zo ook met muziek. Niet iedereen vindt hetzelfde mooi. Er is geen defenitie van dit is goed en dit is slecht in de muziek. Eigenlijk is alles goed."
"Dus iedereen kan naar het conservatorium?" Ik wist wel dat dit niet waar was, maar ik moest van mezelf gewoon even Niall's argument weerleggen.
"Nee, zo bedoel ik het niet. Niet iedereen heeft talent om muziek te maken. Maar alle muzieksoorten zijn goed."
"Hou jij van alle muzieksoorten?" vroeg ik. Niall schudde zijn hoofd.
"Wel van veel, niet van alle."
"Waar hou je niet van dan?"
"Heavy metal en zo. En klassiek." Ik had geen idee wat heavy metal was, maar besloot er niet naar te vragen.
"Klassiek hou ik ook niet zo van," zei ik daarom maar. Niall keek me glimlachend aan.
"Waar hou je wel van dan?" Ik haalde mijn schouders op.
"Geen idee, ik weet niet wat er allemaal bestaat." Zonder iets te zeggen stond Niall op en nam hij zijn gitaar weer mee.