#4 niall

Niall POV:
Ik vertelde Eline over muziek. Ze wist er duidelijk niet veel van, maar ik zag dat ze iets verborgen hield. Een mysterieuze twinkeling speelde telkens in haar ogen en het maakte me nieuwsgierig. Niet alleen de twinkeling maakte me nieuwsgierig. Heel dat meisje maakte me nieuwsgierig omdat ik zo weinig van haar wist en omdat zij zo weinig wist van mij en van mijn hele leven. Mijn hele leven lang was muziek het belangrijkste geweest en ik kon er niet bij hoe je niet van muziek kon houden. Ik wilde weten waarom ze niet van muziek hield. Ik wilde haar laten genieten van muziek, maar ik wilde ook van haar weten. Zij was zo'n soort persoon dat ik nooit zou ontmoeten als ik niet uit mijn wereldje zou stappen. Ik was er niet uitgestapt. Zij was uit het hare gestapt in het mijne terecht gekomen en door haar wilde ik nu uit mijn wereldje stappen. "Wil je misschien wat te drinken?" zei ik, om toch maar van onderwerp te veranderen.
"Ja, lekker!"
"Is cola goed?" Cola was altijd goed, bij iedereen. Iedereen lustte cola. Ik wilde al richting de keuken lopen, maar Eline's stem die plots klonk hield me tegen.
"Doe maar water. Cola is zo slecht voor je tanden." Ik keek haar met grote ogen aan. Wie dronk er nou water. Oké, ik dronk wel water, maar niet om vier uur 's middags. En niet als iemand me cola aanbood. En wat konden je tanden nou schelen? Het zijn maar tanden.
"Oké," zei ik glimlachend en ik stak mijn duimen op. In de keuken pakte ik een glas cola voor mezelf en een glas water voor Eline, waarmee ik terug naar de woonkamer liep. Ik zag dat Eline geïnteresseerd naar mijn gitaar keek, maar toen ze merkte dat ik binnenkwam, keek ze snel ergens anders heen. Ik grinnikte zachtjes, omdat ze vast dacht dat ik het niet door had. Ik gaf haar het glas met water en ging voorzichtig naast haar zitten, om te voorkomen dat ik cola zou morsen.
"En bevalt het je een beetje?" vroeg ik zodat ze niet doorhad dat ik haar doorhad. Eline keek de kamer rond en glimlachte toen.
"Ik denk dat ik hier wel een tijdje kan leven."
"Mooi zo, als er iets is wat je niet aan staat, moet je het maar gewoon zeggen. Misschien doe ik er wat mee, misschien niet." Ik wist wel dat ik niet de perfecte huisgenoot was, en al helemaal niet voor een meisje dat niet van muziek hield. Als ik me verveelde, pakte ik altijd mijn gitaar, begon ik wat te tokkelen en te zingen. Ik was ook niet bepaald van het opruimen. Ik liet alles staan: borden, bestek, zakken chips, mijn vuile was. Alles. Het enige moment dat ik opruimde was als mama langskwam en dat was niet zo vaak. Ik wist wel dat het een slechte eigenschap was van mezelf, maar toen ik alleen woonde, had toch niemand er last van. Niemand kon het wat schelen of die borden in de vaatwasser stonden of niet, maar daar zou nu wel veandering in komen. Eline woonde vast veel liever in een opgeruimd huis. Het eerste wat ze hier deed toen ze binnen kwam, was opruimen. Oké, ik weet niet of het het eerste was, maar toen ik thuis kwam, was het opgeruimd en ze zou vast niet om half negen 's ochtends al aangekomen zijn. Ik stond op en pakte mijn gitaar van de grond.
"Ik ga even huiswerk maken," zei ik lachend en ik doelde daarbij op mijn gitaar. "Als je iets niet kan vinden moet je maar roepen, of alle kastjes opentrekken. Maar dat zijn er niet zoveel." Eline knikte een keer.
"Dat gaat wel lukken. Succes," zei ze met een glimach. Ik liep naar mijn kamer toe en liet me op het half opgedekte bed vallen, met mijn gitaar bovenop me. Ik bracht mijn vingers naar de snaren en begon onbewust wat te spelen en daarbij te zingen. Mijn ogen hield ik gesloten en ik liet de klanken mijn oren binnendringen.


helpen jullie mij naar de top ??