#3 eline

Eline POV
"Ik wil muzikant worden," was het enige wat ik hoorde uit Niall's zin. Daarna luisterde ik niet meer. Ik keek van Niall, naar zijn gitaar en weer terug naar Niall. Mama had me altijd gewaarschuwd voor muzikanten. Dat waren de soort mensen waarmee ik niet in contact mocht komen en nu was het toch gebeurd. Ik heb ze lang kunnen ontwijken, maar nu was het mislukt. Mijn vader was muzikant, maar hij heeft ons op mijn vierde verlaten voor zijn carrière, waar nooit wat van gekomen is. Daarbij rookte hij altijd wiet, samen met zijn muzikantvrienden. Ik vroeg me af of Niall dat ook deed. Zo zag hij er eigenlijk niet uit. Die vrienden van papa waren ook heel anders, voor zover ik me kon herinneren. Ze hadden lang haar en de helft van de tijd droegen ze geen schoenen. Ik probeerde mezelf aan te praten dat het niet uitmaakte dat Niall muzikant was, maar mama's wijze woorden bleven toch altijd in mijn achterhoofd spoken.
"Zit je op het conservatorium dan?" vroeg ik, om het niet op te laten vallen dat ik eigenlijk niets van muzikanten moest hebben.
"Yep."
"En dan speel je gitaar?" vroeg ik. Niall knikte.
"En ik zing."
"Oh, leuk!"
"En wat studeer jij dan?"
"Psychologie." Ik zag Niall even moeilijk kijken en vroeg me af waarom. Misschien wist hij niet wat psychologie was, maar dat was onmogelijk. Iedereen wist dat. Ik wilde altijd al psychologie studeren. Ik vond alles aan mensen interessant. Alles aan hun gedrag. Aan de processen, aan de psychische stoornissen, alles.
"Ik snap eigenlijk niet wat daar leuk aan is," gaf Niall toe. Ik glimlachte naar hem. Precies wat ik verwachtte. Muzikanten denken waarschijnlijk niet na over psychologische dingen. Die laten alles vast gewoon gebeuren.
"Ja, ook niet iedereen vindt het interessant, maar ik wel. Ik geef niet bepaald veel om muziek," zei ik lachend. Ik luisterde wel muziek, natuurlijk, maar dat was anders. Ik zou nooit van mijn leven muziek maken, of het ook maar leuk kunnen vinden. Zingen deed ik ook nooit. Ik had het nog nooit geprobeerd, omdat ik bang was dat mama me dat zou verwijten. Alles wat met muziek te maken had, ontweek ik. Ik luisterde ook alleen naar muziek via mijn iPod en dan niet als ik thuis was. Ik zag dat Niall me inmiddels verbaasd aankeek.
"Hoe kan je nou niets om muziek geven? Muziek is alles." Ik schoot in de lach.
"Muziek is niet alles."
"Alles is muziek dan." Ik schudde mijn hoofd.
"Natuurlijk niet." Niall knikte van wel.
"Jawel, ze zeggen dat alles wiskunde is, maar wiskunde is muziek." Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ja echt hoor!" Hij begon een verhaal over Pythagoras die muzikant was en uitvond dat als je een snaar ergens anders vast hield, er dan een ander geluid uit kwam en daar een of andere formule van maakte.
"Nooit geweten," zei ik met een glimlach. Ik wist niets over muziek. Niall wist niets over psychologie. Wat hadden we toch veel gemeen.