[015]

Isaiah Timber

Het vreemde gevoel alsof iemand naar me keek haalde me uit mijn slaap en zorgde ervoor dat ik me murmelend op mijn zij draaide. Een vreemd geluidje, bijna alsof iemand zachtjes lachte, deed mij vragend, bijna ietwat angstig mijn ogen openen. Door mijn wimpers heen zag ik een gestalte in mijn kamer zitten, ééntje die mijn hart een paar slagen deed missen. Geschrokken veerde ik overeind en greep de dekens angstvallig vast toen mijn blik scherp stelde en ik goed kon zien dat er daadwerkelijk iemand was. Mijn hart klopte in mijn keel, terwijl ik verward wat rechter op ging zitten. Het gestalte kon ik identificeren als Paul, waardoor de vlinders in mijn buik zonder enige toestemming wild werden. ‘W-wat doe jij hier?’ vroeg ik hakkelend, niet in staat om een fatsoenlijke zin zonder stotteren of stamelen over mijn lippen te krijgen. ‘H-het is nacht.’ Om bevestiging te zoeken voor de woorden die ik uitsprak liet ik mijn blik naar het raam schieten, waar nog steeds geen fel zonlicht door heen scheen. De gordijnen waren nog steeds dicht getrokken, en ook geen enkel vogeltje floot nog. Snel richtte ik mijn blik weer op Paul en zag hoe hij voorzichtig naar me glimlachte.
‘Sorry,’ fluisterde hij, waarna hij even een hand door zijn haren haalde. ‘Ik wilde je niet wakker maken, noch laten schrikken.’ De glimlach deed me week voelen, bijna alsof mijn stembanden hun vorm verloren en ik niet meer terug kon praten. Hem niet kon zeggen wat ik wilde zeggen. Maar dat gaf eigenlijk niet, wat ik precies wilde zeggen, wist ik toch eigenlijk niet. De zachte stof van de vrolijk gebloemde deken die nog steeds over me heen lag, werd verfrommeld door mijn handen die nog steeds in krampachtige vuisten gevormd waren.
‘Waarom ben je hier?’ herhaalde ik toen mijn eerdere vraag. Het klonk botter dan ik bedoeld had, waardoor ik me direct schuldig voelde toen ik Pauls blik naar verdrietig zag schieten. Alsof hij ongewild was. ‘Ik bedoel.. Het is nogal een vreemd tijdstip om hier te zijn, niet?’
Voorzichtig glimlachte ik, een actie waar ik geen controle over had. Ergens wilde ik nog steeds boos zijn op de jongen die nu op mijn bureaustoel zat, maar ik kon het niet. Mijn hart schreeuwde dat ik het niet moest doen, dat ik hem nodig had.
Nu verscheen de prachtige lach weer rond zijn lippen en beet hij even vertwijfeld op zijn lip, vast denkend over het antwoord dat hij me moest geven. Misschien wist hij niet echt wat hij hier deed, misschien wist hij niet hoe hij het moest zeggen.
‘Ik..’ Hij haalde even diep adem en blies toen zacht weer uit. ‘Ik wilde sorry zeggen voor een paar dagen geleden. Ik had niet zo ongelooflijk lomp moeten doen, en ik had al helemaal niet zo tekeer moeten gaan.’ De blik in zijn ogen zei me dat hij het meende, dat het hem dwars zat hoe hij gereageerd had. Maar waarom had hij het dan in eerste instantie gedaan?
‘Het is niet erg.’ Ik glimlachte even en beet toen op mijn lip. Ik kon niet anders dan zijn excuses accepteren; het leek zo oprecht, zo puur. Ik kon hem gewoon niet afvallen, niet meer tenminste. ‘Maar..’ Ik richtte mijn blik even op de wekker naast mijn bed. ‘Het is half vier ’s nachts.’ Voorzichtig glimlachte ik weer, waarna ik even zacht grinnikte. ‘Dat is niet echt een normale tijd om excuses aan te bieden, toch?’ Paul haalde glimlachend zijn schouders op en leek daar zo even geen antwoord op te hebben. Zijn hand haalde hij nog een keer door zijn warrige haren, waarna hij de bureaustoel een klein stukje draaide. ‘Misschien niet, nee,’ glimlachte hij na een tijdje. ‘Maar vind je het erg dat ik er ben?’ Vertwijfeld keek hij me aan, bijna bang alsof ik hem nu de grond in zou trappen en zou zeggen dat hij weg moest gaan. Hoopvol bleven zijn diepbruine kijkers me aankijken, waardoor ik me hulpelozer voelde dan ooit tevoren.