[014]

Elan Timber

De krakende takjes en ritselende blaadjes zijn niet genoeg om me af te leiden van mijn gedachten. Ze bleven maar hangen bij het beeld van mijn huilende zusje vanmiddag.
‘Wat is er met haar?’ vraagt Paul via zijn gedachtes. We liepen een wachtronde met zijn drieën. Ik, Paul en Embry.
Eigenlijk wilde ik hem helemaal niet vertellen wat er was. Zoiets was privé. Ik mocht niet zomaar Isaiahs verhalen ‘doordenken’.
‘Ach ja, geen van ons heeft die privacy,’ vertelt Embry me. Ik grom zacht. Alsof ik dat niet al lang wist. Maar dan kan het nog wel klote zijn.
'Wat was er met Isaiah?' zeurt Paul duidelijk geïrriteerder dan hij net was. Ik zag mijn herinnering aan mijn huilende zusje nu in zijn hoofd. Ik dacht terug aan de rest van het gesprek zodat hij het zelf kon zien.
Een tijdje lang was het stil in onze gedachten.
'Huilde ze om mij?' vroeg Paul met een gebroken randje in zijn stem. he deed hem duidelijk pijn om haar zo te zien. 'Hoe zou jij het vinden als je opeens vanalles voelt wat er daarvoor nog niet was? En dan ook nog op een van de sterkste manieren ter wereld. Jij bent niet de enige die iets van jullie inprenting voelt Paul. Zij voelt het ook, en zij weet niet eens wát ze voelt en waarom ze het voelt. Enig idee hoe frustrerend dat zou kunnen zijn? En ik mag het haar niet vertellen door die stomme regel,' bijt ik hem toe.
We rennen enkele kilometers in stilte. Het landschap schiet aan ons voorbij.
'Elan, het spijt me maar, ik-ik denk niet dat ik het al kan vertellen,' zegt Paul uiteindelijk. 'Waarom niet?!' klink ik boos. 'Hoe veel tranen moet ze nog laten voor je het vertelt.' Paul gromt hard. 'Je weet dat ik haar geen pijn wil zien leiden. Het doet me pijn, het doet me verschrikkelijk veel pijn,' denkt Paul. 'Vertelt het haar dan!' beveel ik hem. Maar hij schud met zijn kop. 'Dat kan ik niet oké. Ik kan het niet. Ik weet gewoon niet hoe. Ik heb het al verpest toen ik voor het eerst met haar praatte. Jullie weten dat ik een zak ben. Ik wil haar geen pijn doen met een van mijn idiote opmerkingen en stemmingswisseling. Ik zou niet weten hoeveel pijn het zal doen als ze van me wegloopt omdat ik haar afsnauw of een woedeaanval heb ofzo.' De pijn klinkt door in zijn stem.
Even is het stil. Die had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Ik zuchtte. 'Oké, oké, wacht dan maar. Maar wacht alsjeblieft niet te lang,' mompel ik. Paul knikt dankbaar met zijn kop.
Embry denkt opeens aan het moment dat hij ons huis binnen kwam wandelen. Toen ik net had gewonnen met kaarten. Daar ben ik trouwens nog steeds heel trots op. Op dat moment had Isaiah gelachen en had Embry naar haar geknipoogd. 'Was die knipoog nodig?' gromt Paul geïrriteerd. Embry grinnikt. 'Zolang jij haar vriendje nog niet bent, mag ik nog naar haar knipogen.' Paul gromde nu wat harder. 'Ze is mijn inprent, sukkel.' 'Ja, maar zo te horen ben jij niet van plan om daar iets mee te doen,' fokt Embry hem op. Paul gromt nu harder. Ik begon de boel maar te sussen voor het uit de hand zou lopen.
'Elan?' vraagt Paul me als we net weer terug verandert zijn omdat Collin , Quil en Jacob het van ons hebben overgenomen. 'Ja?' Hij kijkt een beetje ongemakkelijk en wrijft met zijn hand in zijn nek. 'Zou-zou ik misschien met jou mee naar huis mogen? Ik moet haar een zien,' vraagt hij nerveus. Alsof ik hem af zou snauwen en voor pedofiel zou uitschelden. Ik dacht er even over na. Ze zou waarschijnlijk al slapen, maar misschien was het ook beter dat Paul haar zag wanneer ze sliep, dan zou de situatie hem niet dwingen tot een actie waar hij niet over na gedacht heeft. 'Fine. Kom maar mee.' Paul kijkt dankbaar en loopt met me mee naar huis.
Met een doffe klik valt de deur in het slot. Ik trap mijn schoenen uit onder de kapstok en gebaar Paul om mee naar boven te lopen.
De deur van Isaiahs slaapkamer kraakt een beetje. Ik laat Paul voor gaan en de blik op zijn gezicht als hij naar mijn zusje kijkt is bijna... magisch. Alsof hij uren naar haar zou kunnen kijken. Wat waarschijnlijk ook zo was.
'Ga maar ergens zitten en verdwijn morgenochtend uit het raam. Ik ga slapen.' 'Trusten.' 'Weltrusten, Paul.'