'O9

Het meisje achter de kassa schuift het ingepakte bandje naar me toe. "Plezier er mee, u vriendin zal het vast graag zien." lacht het blondje, ik lach terug omdat ik geen zin heb om in discussie met haar te gaan over 'mijn vriendin.'
"Irriteert het je niet?" vraagt Zayn als we naar buiten lopen en ik het bandje diep in mijn tas wegstop. "Wat?" vraag ik achterlijk, natuurlijk weet ik waar het over gaat.
"U vriendin?" vraagt hij in een belachelijk accent. Ik knik. "Het irriteert me mateloos. Beppe is te mannelijk om vriendin te worden genoemd." bevestig ik, maar ik haal meteen mijn schouders op.
"Uiteindelijk is het er zo ingepropt door de maatschappij, ik neem het haar niet kwalijk."
Hij kijkt weg van me, maar ik zie hem op zijn lip bijten. "Ik ben nog niet zo ver." mompelt hij, ik snap wel wat hij bedoelt. In het begin is alles moeilijk.
"Heey, kop op." grijns ik, zonder het door te hebben draai ik zijn hoofd naar me toe. "Alles valt altijd op zijn plaats, Zayn."
Mijn hoofd hangt te dicht, te dicht bij de jongen die vanalles over me weet. De jongen die weet hoe ik noem zonder ooit te hebben gesproken met me. De jongen die ik zomaar trakteer op ijs. Die jongen.
Ik trek van hem weg en loop snel verder, nu twee centimeter verder van hem. Ik kan niet nog verder lopen, het lukt me gewoon niet.
Mijn ogen vinden het trottoir en de straat van Beppe. "Ik moet hier af." grijns ik dom.
Hij blijft even ongemakkelijk staan, maar ik wil hem niet knuffelen. Niet hier. Ik knik en steek mijn hand op naar hem als ik van hem weg wandel. Mijn ogen richten zich sneller dan ooit op het huis van Beppe dat in de verte opdoemt.
Blij dat ik geen meisje met hakken en ingewikkelde kleedjes ben, begin ik te hollen om sneller bij hem te zijn.
Mijn voeten stampen razendsnel op de grond, zo lok ik in de wildernis vast wilde beesten, maar nu was het enkel een trottoir.
Buiten adem bel ik aan en al snel doet Beppe de deur open. Zijn ogen staan triest omdat ik er pas nu ben, maar ik vlieg in zijn armen en negeer dit feit. Hiermee zoen ik hem hard en lustig op zijn mond, ik moest hem voelen. Weten dat hij me gek maakt, wat hij nu ook deed.
Ik graai in mijn rugzak en haal het kleine zwarte zakje boven.
"Ik vraag u om vergiffenis, schoonheid."
Meteen vult zijn gulle lage lach mijn oren alsof de orkestmeester had afgeteld en alle klanken had laten ontsteken.
Hij glipt zijn vinger onder het plakbandje en maakt het snel open. "Wat moet ik verwachten? Slangen? Schorpioenen?" grapt hij als hij het kleine doosje eruit haalt. "Vast sprinkanen voor mijn kleine Oscar." grapt hij nog verder over zijn Leguaan die de naam Oscar draagt.
Hij doet het open en kijkt grijnzend neer op het leren bandje met rode kralen en bronzen details. "Het is prachtig." glimlacht hij, plots heel onschuldig en féminé. Iets wat ik nooit bij hem vond passen, maar op zulke momenten voelde ik me een echte fangirl voor hem.
Hij glijd het over zijn hand en bestudeert het. "Je hoef je niet te verontschuldigen." mompelt hij, zijn vingers graaien rond de mijne en we verdwijnen de traphal in.
"Ik vond van wel." geef ik toe als ik de eerste stappen op de treden zet, uitdagend. Hij lacht weer'ns gul en sleept me mee naar zijn kamer.