002.
Faith.
Met harde muziek op zat ik in mijn kamer mijn nagels in een mooie, roze kleur te lakken tot ik mijn vader mijn naam hoorde roepen. 'I'm coming!' riep ik naar beneden en blies even naar mijn nagels. Ik stond op van de licht roze stoel die voor mijn bureau stond en liep op mijn blote voeten mijn kamer uit. Ik liep de trap af, de woonkamer in waar ik iedereen aan de tafel zag zitten met allemaal een andere emotie. Mijn vader keek gekwetst, mijn moeder had dezelfde blik maar dan met iets meer woede erin, Joe keek verdrietig, Kevin keek me beschermend aan en Nick.. Die blik kon ik niet echt plaatsen. Hij leek wel.. Verdrietig maar ook weer boos én gekwetst. En dan nog Frankie. Hij had tranen in zijn ogen en keek verward voor zich uit. Ik zag dat mijn vader naar een lege stoel aan de tafel wees. Ik ging er op zitten en keek naar mijn vader. 'What's the matter?' Ik beet zachtjes op mijn lip. Ik vreesde voor het ergste. 'We've got to tell you something, little princess..' Ik hoorde mijn vader breken toen hij mijn bijnaam zei. 'What is it?' 'Well, when you were 1 year old we euh.. We adopted you. You're not our own child. Your name is not Faith Jonas. You're Faith Anne Styles.' Ik kreeg tranen in mijn ogen. 'You all lied to me?' Ik voelde een van de zoute druppels over mijn wang rollen. 'I'm sorry, little princess. We had to. If we didn't you were going back to your biological parents. We love you and didn't want to lose you, yet. But today.. The day after you got 18. We had to tell you this.' Ik veegde mijn wangen droog. 'W-What do you mean?' snikte ik. 'You have to go back.. Back to England. Back to your parents and brother.' Ik zag dat mijn vader ook aan het huilen was. Even als Joe, Nick, Kevin, Frankie en mijn moeder. 'I don't want to go back!' riep ik huilend. 'I don't want to leave you! I love you and I don't want to go to England! It's cold there.' Ik veegde mijn tranen weg. 'But you have to..' kwam mijn moeders gebroken stem er tussen. 'When do I have to go to that stupid country?' Mijn blik was wazig door mijn tranen. 'A week from now.' zei mijn vader. 'I love you, little princess.'
Met harde muziek op zat ik in mijn kamer mijn nagels in een mooie, roze kleur te lakken tot ik mijn vader mijn naam hoorde roepen. 'I'm coming!' riep ik naar beneden en blies even naar mijn nagels. Ik stond op van de licht roze stoel die voor mijn bureau stond en liep op mijn blote voeten mijn kamer uit. Ik liep de trap af, de woonkamer in waar ik iedereen aan de tafel zag zitten met allemaal een andere emotie. Mijn vader keek gekwetst, mijn moeder had dezelfde blik maar dan met iets meer woede erin, Joe keek verdrietig, Kevin keek me beschermend aan en Nick.. Die blik kon ik niet echt plaatsen. Hij leek wel.. Verdrietig maar ook weer boos én gekwetst. En dan nog Frankie. Hij had tranen in zijn ogen en keek verward voor zich uit. Ik zag dat mijn vader naar een lege stoel aan de tafel wees. Ik ging er op zitten en keek naar mijn vader. 'What's the matter?' Ik beet zachtjes op mijn lip. Ik vreesde voor het ergste. 'We've got to tell you something, little princess..' Ik hoorde mijn vader breken toen hij mijn bijnaam zei. 'What is it?' 'Well, when you were 1 year old we euh.. We adopted you. You're not our own child. Your name is not Faith Jonas. You're Faith Anne Styles.' Ik kreeg tranen in mijn ogen. 'You all lied to me?' Ik voelde een van de zoute druppels over mijn wang rollen. 'I'm sorry, little princess. We had to. If we didn't you were going back to your biological parents. We love you and didn't want to lose you, yet. But today.. The day after you got 18. We had to tell you this.' Ik veegde mijn wangen droog. 'W-What do you mean?' snikte ik. 'You have to go back.. Back to England. Back to your parents and brother.' Ik zag dat mijn vader ook aan het huilen was. Even als Joe, Nick, Kevin, Frankie en mijn moeder. 'I don't want to go back!' riep ik huilend. 'I don't want to leave you! I love you and I don't want to go to England! It's cold there.' Ik veegde mijn tranen weg. 'But you have to..' kwam mijn moeders gebroken stem er tussen. 'When do I have to go to that stupid country?' Mijn blik was wazig door mijn tranen. 'A week from now.' zei mijn vader. 'I love you, little princess.'
Reageer (1)
wat erg!
1 decennium geledenik ga snel verder lzen