#2 naill

Niall POV
Ik liep de trap op met mijn gitaar in mijn hand. Het stonk, zoals gewoonlijk, maar ik negeerde het. Ik viste de sleutel uit mijn broekzak en draaide de deur open. Ik liep recht naar de bank toe, waar ik me op neer liet vallen met een diepe zucht. Mijn gitaar legde ik naast me en ik zapte wat door de tvzenders heen, die zoals gewoonlijk niet veel soeps waren. Of ja, de programma's dan. Ineens klonken er voetstappen door mijn flatje heen. Ik keek op en zag een meisje in de kamer staan. Haar honingkleurige haren waren in een knotje gebonden en haar lichtroze vestje was tot aan het derde knoopje dichtgeknoopt. Ik had haar niet zo vroeg verwacht, maar ik vond het niet erg dat ze er al was. "Hey! Ben je er al?" Ik vond mijn eigen vraag verschrikkelijk stom klinken. Natuurlijk was ze er al, anders stond ze hier niet. Ik stond op en liep naar haar toe. Ik was een stuk langer als haar, wat best een wonder was. Ik was ook de grootste niet. Het meisje pakte mijn hand, die ik net naar haar uit had gestoken, en schudde die. "Niall."
"Eline." Ik knikte een keer en zocht naar een zin om het ijs tussen ons te breken.
"Dus jij bent mijn nieuwe kamergenootje?"
"Ik denk het! Of de sleutel moet op nog meer deuren passen." Ik lachte om Eline's opmerking. Ze leek me in ieder geval wel een aardig meisje. Ik haalde de gitaar van de bank af, als teken dat Eline daar kon gaan zitten. De tv zette ik uit zodat we een gesprek konden beginnen. Het gesprek kwam jammer genoeg niet zo snel. Het duurde even voordat ik wist wat ik moest zeggen.
"Nou, vertel," begon ik uiteindelijk. "Wie is Eline? Ik weet namelijk echt nul komma nul van je."
"Wat wil je weten?" vroeg ze. Ik dacht even na. Ik had geen idee wat ik van haar wilde weten. Ik wist niet wat er interessant aan haar was.
"Waar kom je vandaan?" vroeg ik.
"Breda, Nederland." Mijn ogen werden groot. Nederland! Dat is aan de andere kant van de Noordzee en dan komt ze hier heen?
"Nederland?! Wat doe je dan hier?"
"Studeren?"
"Ja, zover was ik ook al wel, maar waarom hier?" Ze haalde haar schouders op.
"Ik wilde altijd al in Londen wonen en nu leek het me wel een goed moment om daar aan te beginnen." Ik knikte.
"Sorry dan dat ik je ontvangen heb in een smerig huis," zei ik toen ik me realiseerde dat mijn flatje echt een rotzooi was.
"Ach, maakt niet uit, maar ik heb al wel een beetje opgeruimd, als je dat niet erg vindt." Ik keek de kamer rond en glimlachte toen.
"Ik zie het eerlijk gezegd nu pas, maar bedankt." Er viel een ongemakkelijke stilte.
"En waar kom jij vandaan?" vroeg Eline ineens. Haar hazelbruine ogen keken me vragend aan.
"Mullingar in Ierland."
"Dat is ook een eind weg!" Ik knikte. Dat was het zeker.
"Maar het moest wel," zei ik vervolgens. Ik zag Eline twijfelen, maar stelde toen toch een vraag.
"Hoezo moest het wel?"
"Ik wil muzikant worden. Ik moest dus wel weg uit dat gat en in de grote stad gaan leven. Dublin leek me niets, dus ik heb voor Londen gekozen." Eline keek van mij, naar mijn gitaar en toen weer naar mij.
"Zit je op het conservatorium dan?"
"Yep."
"En dan speel je gitaar?" Ik knikte.
"En ik zing," voegde ik er aan toe.
"Oh, leuk!"
"En wat studeer jij dan?"
"Psychologie." Ik kende eigenlijk niemand die psychologie studeerde, of iemand die er ook maar in geïnteresseerd was. Persoonlijk leek het me doodsaai en al die mensen zouden maar aan je hoofd gaan zeiken, maar misschien was Eline daar juist wel een type voor. Niet dat ik haar echt kende, maar zo zag ze eruit.