~019 [16+]

William was alleen thuisgekomen om te eten en te slapen. Hij had me genegeerd. Net als Niall. Ik snap ze wel. Ik ben gewoon een kutwijf. Altijd maar alles wat ik heb verpesten, nooit tevreden zijn met wat ik heb en altijd zeuren. Ik zucht en staar uit het raam. Het is twee dagen geleden dat ik had ingesproken, en ik zit al de hele tijd met mijn mobiel binnen handbereik. Nog steeds heb ik een klein beetje hoop dat hij me zal bellen. Maar wat verwacht ik dan? Dat hij me op komt halen en dat we zoenen? Dat William verdwijnt? Ik zucht. Dan gaat mijn mobiel. ‘Niall’ staat er op het scherm. Mijn handen beginnen te trillen en mijn hoofd tolt. Niall belt me! Ik druk op het groene knopje en houdt mijn mobiel bij mijn oren. “H-hello?” stamel ik onzeker. “Emily! I’m so happy to hear your voice! Are you okay? Where are you? Please, tell me! And don’t walk away again!” roept hij bezorgd. Een traan van blijdschap glijd over mijn wang. Hij geeft dus wél om me. “I’m okay, but I need to get away from here. I’m at the Calanadar Hotel at the George Avenue. But I don’t dare to go…” zeg ik zacht. “I’m coming to get you! Stay where you are!” beveelt hij. “I will… and Nialler?” “Yes?” “I’ve mi-” verder kom ik niet. Met een klap valt de deur dicht. Geschrokken kijk ik op. “William?” piep ik. “H-hoelang sta je daar al?” zijn gezicht staat op onweer. “Lang genoeg om te weten dat je blonde vriendje je komt halen.” sist hij. Hij staat inmiddels zo dichtbij dat zijn adem voelbaar is. Zijn hand beland met een harde klap op mijn wang. “Ik laat je niet nog een keer ontsnappen, hoer!” een vuist zet zich in mijn maag, waardoor ik dubbel klap en met een gil op de grond val. Tranen lopen over mijn gezicht. “En nu ga je nog huilen ook?” hij trekt me aan mijn haar omhoog. “Kijk me aan als ik tegen je praat, trut!” schreeuwt hij. “William, alsjeblieft!” smeek ik. Hij gooit me weer op de grond om me een trap te geven. Ik schreeuw. Dan sleurt hij me mee naar de slaapkamer waar hij me op bed gooit. Ik kan niets anders doen dan huilen, hij is te sterk. Hij trekt mijn kleren uit en begint me te betasten. Dan trekt hij zijn eigen kleren uit en stoot zonder enige waarschuwing naar binnen. Ik kende William van binnen en van buiten, maar dit was anders. Dit was emotieloos. Dit was pijnlijk. Dit was niet de William die ik kende. Toen hij klaar was trok hij zijn kleren aan en liep, liep de kamer uit en deed hem op slot. Hij liet me zo achter. Nog steeds snikkend lag ik op het bed.

De dagen daarna was hij weer de William die ik kende. Lief, zorgzaam en schattig. We kwamen net terug van een heerlijk dagje shoppen in Barcelona, alweer. Ik wist nog steeds niet wat we hier deden, maar ik durfde er niet meer naar te vragen. We stapten de auto uit en William kwam op me af. Hij plaatste zijn lippen in mijn nek. “Ik hou van je, Em.” fluisterde hij in mijn oor. Mijn nekhaartjes kwamen omhoog toen hij zijn lippen op de mijn drukte en met zijn tong over mijn onderlip streek. Hij tilde me op en liep met mij in zijn armen naar de slaapkamer waar hij me op bed legde. Hij kwam naast me liggen en begon me weer te zoenen. Zijn hand gleden langzaam naar de rand van mijn shirt. Met zijn andere hand streek hij door mijn haar. Daarna liet hij beide handen onder mijn shirt verdwijnen. Vlinders leken mijn lichaam te overheersen. Ik wilde hem. Ik wilde hem nu.