Chapter two.

Varyn Elouise Grawson.

Het is een regenachtige maandagochtend. Ik verberg mijn gezicht achter mijn bruine, krullende haren terwijl mijn ogen over de regels vliegen. Het gaat over de Tweede Wereldoorlog, een onderwerp wat we allang behandeld hebben. Niemand zegt er iets van, omdat we andere moeilijkere lesstof krijgen. En daar heeft niemand zin in.
'Hallo, let even op! Jij daar, stop ermee!' De docent zwaait hysterisch met zijn handen en kijkt paniekerig de klas rond. Op dat moment gaat de bel en iedereen snelt het kleine lokaal uit. Ik prop mijn boeken in mijn tas en volg langzaam de menigte. Ik schrik wanneer ik de schelle stem van Olivia in mijn oor hoor. 'Zo zo, nerd. Jij durft wel, zeg.' Ik kijk gelijk om en kijk in de blauwe ogen van Olivia. Naast haar staat Ashley, die verveeld op haar kauwgom kauwt.
Ik kijk naar de grond en weet niks te zeggen. 'Geef antwoord als ik tegen je praat.' snauwt Olivia. 'Wat heb ik gedaan dan?' Mijn stem is slechts een gefluister. 'Je had mijn prachtige uitzicht verpest, nerd. Snap dat dan. Sjeez, jij bent echt een dom wijf.' 'Oliv, laten we naar de kantine gaan. Ik heb honger.' zegt Ashley met een zeurstem. 'Laat me met rust.' zeg ik zacht en ik kijk Olivia aan. Ze lacht spottend. 'Wat een nieuws, het nerdje komt voor zichzelf op! Dat moet ook in de krant komen.' 'Wat wil je van me?' 'Ik wil dat je doodvalt. Niemand houd van jou en niemand zal je ooit missen. Je bent een mislukkeling, een misbaksel. Je was een ongelukje.' Een traan glipt uit mijn ooghoek. 'Ja,' voegt Ashley er nog aan toe. 'Als ik jou moeder was, zou ik je allang op straat gezet hebben. Dat is de plek waar je hoort.' Mijn moeder. Ik bijt op mijn lip en probeer niet in huilen uit te barsten. 'Kom op Ash, we gaan naar de kantine.' zegt Olivia en ze haakt haar arm in die van Ashley. 'Hopelijk zie ik jou nooit meer.' Ashley geeft mij een harde trap, waardoor ik tegen de kluisjes aankom. Een kreun verlaat mijn mond. Lachend lopen ze weg.