Deel 2

'Mam, je moet komen, snel!'
'Wat is er, Celine?'
'Danyo durft niet meer naar beneden.' Celine stond nu voor haar moeder en hoefde niet meer zo te schreeuwen. 'Jullie moeten ook voorzichtig zijn.'
'We waren voorzichtig. Het is niet zo gevaarlijk, anders was ik er ook niet afgekomen. Danyo durt alleen niet.'
'Weet je het zeker?'
'Ja, ik ben via dezelfde weg gekomen. Ik heb niets.'
'Oké, ik geloof je. Ga vast terug naar Danyo. Ik kom er zo aan.' Celine rende weer terug naar haar broertje. 'Ben ik weer!'
'Celine!... Celine? Waar is mama?'
'Geen zorgen, die komt er zo aan.'

'Hier.' Zei Nina toen ze haar zoon een glas water gaf. 'Voor de schrik.' Opeens schoot Celine iets binnen. 'Hé Danyo, heb je dat fossiel nog?'
'Ja.' Zei hij. Celine zag dat hij al wat vrolijker werd. 'O ja! Mama, kijk. Ik heb een fossiel gevonden!'
'Heel mooi hoor... Knap gedaan.' Toen verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Zowel van opwinding als van trots.

Weken gingen voorbij, en Celine en Danyo ontmoetten nog twee andere kinderen. Een meisje en een jongen. Ze hebben ze altijd heel aardig gevonden, totdat...
Celine hoorde haar broertje ineens heel hard huilen. Ze rende zo snel ze kon naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Ze zag haar broertje en die adere jongen bij de grote boom in de tuin staan. 'Danyo, wat is er gebeurd?' Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat hij een hoofdwond had. 'Hoe komt dit?' Ze keek de andere jongen aan. 'Jij hebt dit gedaan, of niet dan?'

Danyo zat op een stoel toen Bas en Nina zijn wond verzorgden. De jongen en het meisje kwamen samen binnen. Celine was er ondertussen achtergekomen dat zij ook broer en zus zijn. Bas en Nina liepen weg om verband te halen. Celine bleef bij Danyo. 'Waarom heb je dit in godsnaam gedaan? Vind je dit leuk ofzo?'
'Ik deed het niet expres, hoor. We waren dingen over die boom aan het gooien, en toen ik niets meer had, pakte ik een steen.' Je gaat toch niet met stenen gooien, dacht Celine. 'Dan kun je nog altijd wel sorry zeggen.' Zei ze kwaad. Het meisje lachte. 'Wat is hier leuk aan?'
'O, ik vind het gewoon wel grappig.' Ze liepen weg. Celine was woedend, maar ze drukte dat gevoel weg toen ze haar moeder weer zag.

De weken in Spanje werden maanden. Ze zaten nu ongeveer een half jaar in Spanje. Celine en haar broertje gingen er ook naar school. Maar eigenlijk vonden ze het niet leuk in Spanje. De andere twee kinderen werden telkens voorgetrokken, omdat ze de kleinkinderen van opi en omi waren. Ook was iedereen onaardig tegen ze. Ze waren in het weekend bij hun vader om Celine's achtste verjaardag te vieren. Het ging goed en ze waren vrolijk, maar toen hun moeder zei dat ze terug moesten, werd het ze te veel. Ze wilden niet meer terug, en dat lieten ze uitgebreid weten...

De maandag erna stonden ze met z'n allen op het vliegveld. 'Kom je snel terug?' Vroeg Celine. 'Ja, schat. Ik hoef alleen maar mijn spullen op te halen en wat dingen te regelen. Over een paar weken ben ik weer terug.'
'En Bas dan?' Vroeg Danyo. 'Die komt niet mee. Bas wil daar blijven. Daar heeft hij werk en is hij bij zijn ouders.' Toen was het tijd om afscheid te nemen. Celine was bang. Dit was de eerste keer dat ze zonder haar moeder zou zijn...
De weken die volgden gingen ze weer naar hun oude school. Hun vader had ondertussen een vriendin. En die had ook een dochter: Mylena. In die weken wachtten ze op hun moeder... Maar er was een probleem: Ze kwam niet.