[013]

Isaiah Timber

Elan keek even vertwijfeld naar mij en wierp me toen een verontschuldigende blik toe. ‘We maken dit een andere keer af, oké?’ Hij plakte een glimlach op zijn gezicht, waarop ik even knikte. Hij woelde even broederlijk door mijn haren en stond toen op. Ik dwong mijn mondhoeken in een glimlach en zag hoe hij achter zijn vrienden aan liep en verdween. Een zachte, teleurgestelde zucht verliet mijn lippen. Waarom moest hij zo vaak naar Sam? Waarom luisterde hij überhaupt naar die man?
Even beet ik op mijn lip, maar hield daar al snel mee op toen ik de bittere smaak van bloed op mijn smaakpapillen voelde. Het pakje kaarten dat nog verspreid over de tafel lag, schoof ik met een simpele beweging bij elkaar en stopte ze terug in het oude, bijna verfrommelde doosje. De tot op de kruimels toe leeggegeten chipszak verfrommelde ik en wierp die met een boog in de prullenbak.
In mijn ene hand pakte ik de kaarten, in de andere pakte ik de vies geworden glazen en stond op. De kaarten stopte ik weer terug in de keukenla, de glazen zette ik in de wasbak. Even leunde ik tegen het aanrecht en haalde een hand door mijn haren. Voor een seconde sloot ik mijn ogen en zag al snel hoe Paul weer in mijn gedachtes verscheen. Zijn perfecte gelaatstrekken, de prachtige bruine ogen.. Alles.
Het bracht me in verwarring, maar bracht tegelijkertijd zo’n golf met vlinders met zich mee. Iets aan die gevoelens kon ik gewoon niet plaatsen, ze leken zo.. Sterk. Zo intens. Bijna alsof het de sterkste gevoelens waren die ik ooit ervaren had. Ik wilde antwoorden hebben, maar durfde ze bijna niet te gaan halen bij Paul. Het was niet zozeer dat ik bang voor hem was, maar meer voor de dingen die ik voelde. Voor de dingen die híj kon voelen. Wat als hij nog steeds boos op me was?
Gefrustreerd balde ik mijn vuisten, opende mijn ogen en duwde mezelf bij het aanrecht vandaan. Ik had frisse lucht nodig, zoveel was wel duidelijk.
‘Pap?’ riep ik toen ik de gang ingewandeld was en bij de trap naar boven keek. ‘Ik ga even naar buiten, oké?’
‘Is goed,’ klonk mijn vaders stem al snel. ‘Doe je voorzichtig?’
‘Natuurlijk,’ grinnikte ik voor ik mijn voeten in een paar rondslingerende sneakers propte. ‘Tot straks.’
‘Tot straks, lieverd,’ schreeuwde mijn vader terug. ‘Veel plezier.’
Ik bedankte hem en trok de voordeur open, waardoor de zachte zomerwind in mijn gezicht blies. Glimlachend stapte ik naar buiten en sloot de deur achter me. Naarmate ik verder liep, werd ik steeds blijer met mijn besluit om naar buiten te gaan; het zonnetje scheen namelijk heerlijk zacht op mijn huid, en de zachte bries die het zonnige verschijnsel vergezelde maakte het de perfecte dag om naar buiten te gaan. De vogeltjes waren zo te horen net zo blij met het mooie weer als ik dat was, want het zachte gefluit dat de rust des te meer leek te benadrukken klonk vrolijk en puur. Met de glimlach nog steeds op mijn gezicht wandelde ik naar het bos toe, waar ik mijn blik over de felgekleurde bladeren van de bomen liet gaan. De bloesems die in sommige bomen zaten staken mooi af tegen het felle groen, en bast die de boom omhulde leek dieper bruin dan ooit tevoren. Alles leek op de één of andere manier mooier.. Specialer. Net als Paul.
Direct gaf ik mezelf een mentale schop onder mijn kont om mijn gedachtes te corrigeren en beende snel verder. Ik wilde niet constant over Paul denken, constant over hem zwijmelen. Wat had het namelijk voor zin als ik niet eens wist wat hij voelde? Als hij überhaupt al wat gevoeld had afgezien van de woede, die avond dat hij zowat uit zijn slof schoot.