006

Als ik de satijnen gordijnen iets verder openschuif, zien de mensen me. Ze beginnen te krijsen van blijdschap. Iedereen zwaait naar me alsof hun leven er vanaf hangt. Ik zwaai blij terug, en trek rare gezichten. Ze beginnen allemaal vreselijk hard te lachen en ik lach geluidloos mee. Ik loop de eetkamer uit, bekijk mezelf nog een keer in de spiegel en loop de trein uit. Ik word beschermd door de vrede bewakers naar het groot gebouw gebracht. Het is maar goed dat ik beschermd door de vrede bewakers, want iedereen probeert mij aan te raken. Ik stuur luchtkusjes naar iedereen en ik word nu al bedekt door rozen. Als we uit het zicht zijn van alle wezens krijg ik eet grote tik op mijn achterhoofd. Ik draai me snel om en zie Elae daar boos staan. 'Ben je helemaal gek geworden?! Dat zou je tot de introductie mogen bewaren jongedame! Dan is het tijd om de eerste indrukken na te laten!' Krast ze. Ik had eerlijk gezegt gedacht dat ze het juist goed van me zou vinden. Ik kan achter haar, waar Roan nog steeds levenloos staat. Sukkel. Ik negeer haar en laat me door de vrede bewakers meenemen. We lopen door een lange gang en ik word een deur door gebracht waar 11 - NYMET opstaat. Ik loop naar binnen en zie dat Roan het zelfde doet, in de deur tegen over me. Ik kijk hem niet aan, dan zou het alleen maar moeilijker voor me worden. Er komen 3 mensen in een soort labjassen op me afgelopen. 'Nymet Walkrose?' Vragen ze.
'Ja.' Antwoord ik. Ze wenken me alledrie en ik word uitgekleed. Poedelnaakt lig ik op een bedje met felle lampen die op me schijnen. De drie beginnen strips op mijn onder en boven benen te leggen. Ook op mijn armen en gedeeltes van mijn wenkbrouwen. 'Oke, we gaan dit zo snel mogelijk doet. Knijp je ogen dicht en schreeuw zoveel je wilt.' Zegt een man.
Ik kijk hem niet begrijpend aan, maar knik. Ik knijp mijn ogen dicht. '3, 2, 1.' Hoor ik de man zeggen.
De strips worden met een grote snelheid van mijn benen afgetrokken. Ik heb het gevoel dat ze in brand staan. Mijn armen en wenkbrauwen volgen enkele seconde daarna. Ik krijs het uit. Mijn hele lichaam staat in vuur. Er komt een vrouw aan met een soort zalf een smeert me helemaal in. Ik krijg een badjas om en word naar een andere kamer gebracht. Als ik de kamer binnenkom zit Hocan op een grote blauwe hoekbank. Hij heeft de stijl van het Capitool overgenomen zo te zien, want zijn haar is niet meer donkerbruin maar blauw. Zijn getinte huid is helemaal blank geverfd. Roan zit tegenover hem, op een roze stoel. Daarnaast is nog een stoel. Ik neem plaats en Hocan kijkt ons raar aan.