0,001 [The surging waves]
"De grote oranje bol zakte langzaam en traag het heldere blauwe water in. Het water was vrijwel zo helder dat elk detial op de bodem te zien was. Maar de groten oranje bol die zich tergend langzaam in het water leek te doen zakken was negens te bekennen. Je zou kunnen vast stellen dat zo'n groot gevaarte dat zoveel licht afgeef wel te zien zal zijn in het heldere water waar het in leek te zakken. De stroming kabbelde rustig wat golfjes over strand waar ze uit een spatte en verdwenen in het natte zand om zich daarna weer terug te trekken de diepte in. Een luide plons verstoorde de rust die er was ontstaan door de ondergaande zon en het regelmatige gekluts van de golven. Twee paar voeten struinde door de stranding en trapte elke kleiner wordende golf kapot voordat ze zich op het strand hadden kunnen begeven. De trappen leken niet veel zin te hebben omdat de golven meters lang waren. Maar het was een leuk spel voor de personen in de stranding. De broekspijpen van de beide personen waren totaal verzopen ookal hadden de personen nog geprobeerd ze te redden door ze tot onder de knie op te rollen. Maar de zee had zijn kracht weer eens bewezen en liet zich niet te slim af zijn. De beide personen wade zich nog wat dieper in het koude water, maar het leek hun niet te deren. 'you know,' sprak Valentina opeens ze keek van de ondergaande zon naar Peter naast zich, 'I would like once just to walk into the waves.' haar bruine ogen gleden weer terug naar de golven terwijl ze de verbaasde blik van Peter voelde. 'Just let everything behind me and never go back. Just to see what's on the other side.' Plots leek Peter haar idee te berijpen en voorzichtig stak hij zijn hand uit naar de hare. Voorzichtig pakte hij Valentina's hand beet en kneep er even bemoedigend in. De zon die eerst enkel nog maar met de onderkant van zijn warmte het water had aangeraakt was bijna onder gedompeld in het koele water. Beide ogen waren op de horizon gericht waar daarvoor nog een grote oranje zon had gestaan. De roze kleur die dw lucht heel even had aangenomen veranderde in paars en het zou niet lang mee duren voor het diep paars werd. Daarna zou het geheel donker worden en zouden de eerste sterren door de hemel heen prikken. De maan was nergens te bekennen, maar die zou pas net over de horizon zijn getrokken en net zo langzaam zijn als de tergend langzaam zon die daalde. 'would you go with me?' en daarmee verbrak Valentina de stilte die was ontstaan. Twee paar bruine ogen keken terug naar die van Valentina en een kleine glimlach verscheen op Peters lippen. 'With you? Always, you know that,' sprak hij zachtjes uit op een toon die bijna op fluisteren leek. Valentina voelde een lach opkomen, maar beheerste zich en wende haar blik weer af naar de golven. Als vanzelf begonnen haar benen te lopen. De golven in die steeds hoger werden. Valentina voelde geen weerstand aan haar linkerhand waar Peters hand nog steeds in geklemd zat, maar ze voelde wel een lichtelijk verzet. Uiteindelijk gaf Peter het op en liep hij rustig met haar mee. Ze stonden tot aan hun dijen in het water dat langzaam begon af te koelen. De roze stof van valentina's broek was geheel doorweekt en de liefelijke roze kleur was veranderd in een rozeachtige mengelmoes. Het roze overheerste nog maar was erg donker geweest. Steeds verder liepen ze het water in en steeds verder werden hun kleren doorweekt. Als in een soort trance liep Valentina verder en Peter zou haar moeten volgen. Dat had hij immers belooft. Het water gutste al tot over hun middel en bereikte langzamerhand de handen die nog steeds in elkaar verstrengeld zaten. Ze hadden geprobeerd hun handen droog te houden door ze steeds een stukje verder omhoog te houden, maar tot op het punt waar ze stonden werkte dat niet meer. Plots drong bij Peter de werkelijkheid door. Een kleine golf kwam aanzetten en spoelde alle wazigheid uit Peters gezicht waarna hij een beetje beduust de druppels uit zijn gezicht schudde. Hij begon aan Valentina's hand te trekken, maar ze was zo vast besloten. Net zoals de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden. Maar toen had het niet hun leven bedreigt. 'Valentina,' begon Peter een beetje wanhopig en hij trok wat harder aan haar arm. Weer reageerde Valentina niet en plots begon Peter zich zorgen te maken. 'VALENTINA,' zijn stem sloeg over en zijn hand begodn met allemacht aan de hare te trekken. Zijn beide handen hadden zich nu om de polsen van Valentina heen gezet, maar Valentina bleef tegen stribbelen. 'VALENTINA,' de stem van Peter schalde weer en de wanhoop was er uit af te horen."
Flashback time(: ik had bedacht er af en toe een flasbackje door heen te gooien zoda je Valentina en Peters vriendschap wat beter leert kennen en misschien nog wel meer geheimen (; de flashbacks zijn aangegeven als 0,000 en begonnen en eindigen met " ook staan ze schuingedrukt. Niet te missen dus (:
Er zijn nog geen reacties.