005

Ik word wakker geschud door een woeste bons op mijn deur. Ik zit meteen rechtop en strek me uit. Het gebons gaat door. 'Nymet! Nymet! Wakkerworden! We zijn er over 3 minuten!' Krast de vreselijke stem van Elae. 'Jahaaa!' Roep ik geïrriteerd alsof mijn moeder me in de ochtend komt wakker maken voor de dienst. Ik heb totaal geen respect voor Elae, zoals alle andere tributen waarschijnlijk hebben. Ik weet dat het haar dwars zit dat ik zo tegen haar doe.
Ik hoor haar voetstappen weggalmen en spring uit bed. Ik poets snel m'n tanden en epileer de laatste paar haartjes van mijn wenkbrouwen weg. Doe een grote gele strik in mijn haar, vol glitters. Ik laat mijn haar los. Ik trek een afschuwelijke gele jurk aan die erg kort is. Daar onder hoge glitter laarzen. Ik heb op tv de stijl van het Capitool gezien. Ik kijk naar mezelf en vind dat ik best voldoe. Ik weet niet hoe ik make-up moet aanbrengen op mijn gezicht dus sla dat gedeelte over. Als ik gele lipstift zie liggen waag ik het er toch op. Als je goed kijkt zit het een beetje scheef, maar het valt opzich wel mee. Ik zie er afschuwlijk uit. Ik hoop dat de wezens van het Capitool het daar iets minder mee eens zijn. Ik loop naar de eetkamer en zie Elae in een roze variant van haar kerstboom jurkje. Ze heeft een groene pruik op en blauwe laklaarzen. Reon zit tegenover haar. Hij zit in het verband rond zijn borst. Hij eet nogsteeds niks. Hij ziet ongeloofelijk bleek en hij staart naar zijn bord. Die maakt het niet tot de arena.
Ik neem plaats op een stoel zo ver mogelijk vanaf Elae en begin gulzig te eten. 'Hoe kun je niet eens vragen hoe het met je broer gaat! Ik dacht dat dit huilen geblazen zou worden, maar je lijkt er zelfs blij mee te zijn dat je je broer mag doden!' Krast ze woedend. Ik schrik van haar reactie. Ik spuug mijn eten uit en val haar in de rede. 'Ik wil winnen! Voor mezelf, voor mijn zusje! En het maakt me geen ene flikker uit wie ik daarvoor moet vermoorden!' Ik hoor Roan slikken. Shit, snel corrigeren. 'En natuurlijk wil ik liever iemand anders dan mijn bloedeigen broer om mee te strijden, maar hoe kun je mij hier de schuld van geven! Het is jullie eigen idee! Dit is het droomgevecht van het Capitool!' Krijs ik terug. Elae staat op. 'Oke.' Zegt ze enkel. Ze loopt weg terwijl de trein stopt. Ik loop snel naar het raam en zie het Capitool. De grauwe bijzondere gebouwen, in alle vormen en maten. Zelfs enkele zwevende. En de mensen. Ze zien er ongeveer hetzelfde uit als de gebouwen, maar dan in een kleurrijke versie.